Σαμπάνια για σήμερα.

Στη συνέχεια της κινηματογραφικής σκηνής, ο πράκτωρ 007 αρπάζει τη σαμπάνια από το τραπέζι για να υπερασπιστεί (κατά το δυνατόν) τη θέση του. Ο διάλογος με τον Δόκτορα Νο είναι ο εξής:

Dr.No:  That's a Dom Perignon '55, it would be a pity to break it.

James Bond: I prefer the '53 myself...

Κι εμείς, αυτό που προτιμάμε, το προσέχουμε και το υπερασπιζόμαστε. Οι Μοντέρνοι Καιροί σηκώνουν στη υγειά σας ένα ποτήρι σαμπάνιας, για να ευχηθούν την ευτυχία όλων μας στο 2012.

I am the greatest.

"Impossible is just a big word thrown around by small men who find it easier to live in the world they've been given, than to explore the power they have to change it. Impossible is not a fact. It's an opinion. Impossible is not a declaration. It's a dare. Impossible is potential. Impossible is temporary. Impossible is nothing."
- Muhammad Ali.

Είπε και το εννοούσε. Κι εμείς οι small men κοιτάμε το αδύνατο και ψάχνουμε τις τρύπες που το κάνουν να φαίνεται δυνατό. Μήπως, μέσα από αυτές, καταφέρουμε να του περάσουμε λίγα χτυπήματα, που να το ραγίσουν και να το γκρεμίσουν στα πόδια μας.

Η πρόταση των Μοντέρνων Καιρών για σήμερα: Practise, man, practise!

Και του χρόνου.

Καλά Χριστούγεννα! 

Και του χρόνου, στις φωλιές μας, με υγεία.

Να τα πούμε;

Σένα σου πρέπει αφέντη μου καρέκλα καρυδένια

για ν'ακουμπά η μέση σου η μαργαριταρένια.

Βάλτε μας κρασί να πιούμε και του χρόνου να σας πούμε. (δις)

Και πάλι ξαναπρέπει σου στα πεύκια να κοιμάσαι,

να πίνεις, να δροσίζεσαι και πάλι αφέντης νάσαι.

Βάλτε μας κρασί να πιούμε και του χρόνου να σας πούμε. (δις)

Και πάλι ξαναπρέπει σου καράβι ν'αρματώσεις,

και τα πανιά του καραβιού να τα μαλαματώσεις.

Βάλτε μας κρασί να πιούμε και του χρόνου να σας πούμε. (δις)

Σας βάζουμε κρασί, πείτε τα, πείτε τα... και του χρόνου με υγεία για όλους μας.

A penny for your thoughts.

Ένα μικροσκοπικό κέρμα του ενός cent του Euro κατορθώνει να γίνεται χρήσιμο για τους σκοπούς του πωματισμού των φιαλών μας.

Ο χειροκίνητος φελλοεισαγωγέας μας είναι άψογα ζυγισμένος, ρυθμισμένος δηλαδή να στέκεται κατακόρυφος, ισορροπώντας στη θέση του και διευκολύνοντας έτσι τη δουλειά μας.

Όμως το στενής διατομής μεταλλικό έμβολο, που διαθέτει, τραυματίζει το πάνω άκρο του φελλού τη στιγμή της πίεσης και του αφήνει μια μικρή πληγή ορατή και δυσάρεστη κατά τη χρήση του tirebouchon.

Έτσι, το ελάχιστο των κερμάτων, κατά τι πλατύτερο του εμβόλου χρησιμεύει (στη θέση που διακρίνεται στο στιγμιότυπο) για την επίτευξη πιο ομοιόμορφου αποτελέσματος στην πάνω όψη του εισαγόμενου φελλού. Μετά, απλά το βγάζουμε και το ξαναχρησιμοποιούμε στην επόμενη εμφιάλωση.

Η όλη διαδικασία είναι απλή και γρήγορη, κοστίζει και διαρκεί μόνο ένα λεπτό.

Κλιμακωτή εμφιάλωση.

Στη σκάλα είναι, που κάνουμε την εμφιάλωσή μας. Ανάμεσα από τους ορόφους, στις μετέωρες βαθμίδες της ανόδου, εκεί σταθήκαμε για να μεταγγίσουμε το κρασί από το δοχείο στις φιάλες του.

Βολεύει, βλέπετε, το κλιμακωτό των επιπέδων, για να πετύχεις τη ροή από τα υψηλά στα χαμηλά. Ειδικά, καθώς τα δεύτερα παίρνουν παραπάνω ύψος, λόγω του ευμεγέθους χωνιού, των φίλτρων και της κλίσης που οφείλεις να δώσεις στο αρχικό δοχείο.

Είχε και ωραίο φως εκείνη την ημέρα και δεν είναι να τις κάνεις αυτές τις δουλειές - μια φορά το χρόνο - σε σκοτεινά και στριμωγμένα μέρη.  Let there be light, λοιπόν και ένας ένας οι μπουκάληδες, όλοι θα πάρετε...

Μαθηματικώς 6.

Απλά μαθηματικά. Ένα πλήρες 5λιτρο γυάλινο δοχείο ωρίμανσης σπιτικού κρασιού. Γεμίζει 6 φιάλες των 750ml. Αφήνει 500ml περίσσευμα. Πίνουμε το περίσσευμα, κατά τη διάρκεια της εμφιάλωσης, μένουν 4,5 λίτρα εμφιαλωμένο κρασί. Δηλαδή και οι 6 φιάλες γεμίζονται πλήρως. Όλα καλά ως εδώ.

Στη συνέχεια στήνουμε την εξάδα στον άσπρο τοίχο στη σειρά και φωτογραφίζουμε για ενθύμιο. Αποτέλεσμα: εμφανίζονται οι 5 στη φωτογραφία και λείπει η 6η. Συμπέρασμα: αυτά συμβαίνουν, όταν ανοίγουμε και κουτσοπίνουμε το πρώτο μπουκάλι, πριν καλά καλά το εμφιαλώσουμε.

Είναι επίσης μαθηματικώς βέβαιο ότι σε λίγο κι αυτές οι 5 πρώτες φιάλες, όσο θα μοιράζονται και θα σκορπίζουν, τόσο θα φαίνονται να πληθαίνουν. 

Ένα πλοίο ταξιδεύον.

Life goes on day after day - Hearts torn in every way

So ferry 'cross the Mersey 'cause this land's the place I love

and here I'll stay

People they rush everywhere - each with their own secret care

So ferry 'cross the Mersey and always take me there

the place I love

Από τους Gerry and the Pacemakers, στα 1964, για τα ποταμόπλοια του Mersey στο Λίβερπουλ. Ένα τέτοιο ήταν το πλοίο της εικόνας που αργότερα μπήκε στη γραμμή της Τζιας και...

Πίνεται! Αυτό έχω να πω για σήμερα. Το κρασί μας ανοίχτηκε, ανήμερα του Αγίου Νικολάου, είναι υπέροχο και αφιερώνουμε τη πρώτη γουλιά στο πλοίο της εικόνας και στη δεύτερη (χρονικά) πλευρά των πραγμάτων. 

Λεπτομέρειες θα ακολουθήσουν στα επόμενα δρομολόγιά μας. 

Εχθροί εντός των τειχών.

They live. Ζουν ανάμεσά μας. O J.Carpenter αποκάλυψε την ύπαρξή τους με ένα ζευγάρι γυαλιά της αλήθειας. Και ο ήρωας της fiction ταινίας του 1988 καταδίωξε με ευσυνειδησία τα διπρόσωπα παράσιτα για να αποκατασταθεί επί της οθόνης η τρωθείσα τιμή της ανθρωπότητας.

Εμείς, που κοιτάμε αυτές τις μέρες τα γυάλινα μπουκάλια των 750ml στην αποθήκη μας, αναρωτιόμαστε επίσης ποιό μικροσκόπιο θα μας αποκάλυπτε τα μικροόντα που φωλιάζουν εκεί και καιροφυλακτούν να επιτεθούν στο κρασί μας.

Γιατί πλησιάζει η μέρα που θα ανοίξουμε τα δοχεία ωρίμανσης και θα χρειαστούμε να εμφιαλώσουμε για τους σκοπούς της λαϊκής κατανάλωσης. Αν, λοιπόν, δεν πλύνουμε και δεν αποστειρώσουμε τα μπουκάλια μας, τότε το κρασί μας θα υποστεί επίθεση μικροοργανισμών που θα το αλλοιώσουν και θα το υποβαθμίσουν. Όπως συνέβη και με τα ανυποψίαστα θύματα - γήινους στην αλληγορία του They live.

Ας βάλουμε, λοιπόν, από τώρα τα γυαλιά μας κι ας φροντίσουμε να έχουμε καθαρά τα μπουκάλια του κρασιού. Γιατί μπορεί και να τα χρειαστούμε σύντομα.

Wasting time.

Sitting in the morning sun - I'll be sitting when the evening comes

Watching the ships roll in - And I watch 'em roll away again

Sitting on the dock of the bay - Watching the tide roll away

I'm just sitting on the dock of the bay - Wasting time

Γραμμένο από τους Otis Redding και Steve Cropper και ηχογραφημένο σε δίσκο το 1968, το S. on the D. of the B. αποτελεί τον ύμνο στις πατροπαράδοτες δωρεάν απολαύσεις της ζωής.

Ο πρωινός ήλιος στη θάλασσα, το άραγμα του μετέωρου ανθρώπου στην αποβάθρα, ο χρόνος που επιμηκύνεται ως αργά το δειλινό, τα πλοία που έρχονται και φεύγουν, η παλίρροια που εναλλάσσεται ρυθμικά και στο βάθος μια γέφυρα σαν του Frisco Bay, όλα προσφέρονται πάντα όπως τότε, 43 χρόνια έπειτα.

Η πρόταση των Μοντέρνων Καιρών για σήμερα, είναι ο αργός σταθερός ρυθμός που δίνει το μελωδικό σφύριγμα του τραγουδιού. Αράξτε στο σημείο που σας χαλαρώνει και σφυρίξτε ρυθμικά. Η ζωή είναι εκεί μαζί σας. Και θα είναι.

Στο κλειστό κουτί.

Schrӧdinger. Κβαντομηχανική. Στον μικρόκοσμο, βεβαιότητα αποτελεί μόνο το αποτέλεσμα της παρατήρησης. Η ζωή της υποθετικής γάτας, που βρίσκεται κλεισμένη στο σκοτεινό κουτί του φωτεινού παραδείγματος εξαρτάται από κάποιο θανατηφόρο υλικό με 50% πιθανότητα διέγερσης.

Εμείς, όλοι, έξω από το κουτί και χωρίς μέσα παρατήρησης, πιστεύουμε σε μία γάτα 50% ζωντανή και 50% πρώην ζωντανή. Δηλαδή σε δύο ταυτόχρονες μισές γάτες, εκείνη που ζει και εκείνη που όχι.

Μόνο με την παρατήρηση, την ενεργή δηλαδή συμμετοχή στην πραγματικότητα, μπορούμε να αποκλείσουμε τις μισές πιθανότητες και να βεβαιωθούμε για την πλήρη αλήθεια. Μόνο, όταν έρθει η ώρα να ανοίξουμε αυτό το κλειστό κουτί. Η αλήθεια της ζωής είναι η παρατήρησή της. Χωρίς παρατηρητές-συμμέτοχους δεν υπάρχει πραγματικότητα.

Σκέφτομαι, πως η τύχη του οινοποιού είναι ένα αντίστοιχο μικρό παράδειγμα. Τα καλά κλειστά και σκεπασμένα γυάλινα δοχεία μου, όπου ωριμάζει το νεαρό κρασί(;) μου, θα αποκαλύψουν το μυστικό τους μόνο μετά το άνοιγμά τους, μόνο την ώρα της δραστηριοποίησης του παρατηρητή.

΄Εως τότε, οι δυο μισές μου γάτες θα είναι η Bitter και η Sweet και θα παίζουν μαζί στο γυάλινο κόσμο τους. 

Είναι και πάλι εδώ.

Για δεύτερη συνεχόμενη χρονιά, γιορτάζουμε το άνοιγμα του πρώτου φρέσκου φθινοπωρινού κρασιού. Το καινούριο Beaujolais είναι μαζί μας. Από τις 00:01 της σήμερον, τρίτης κατά σειρά Πέμπτης του 11ου μήνα, τα βαρέλια άνοιξαν.

Πριν 60 χρόνια, το 1951, η Ένωση Union Interprofessionelle des Vins du Beaujolais αποφάσισε να διατίθεται το τοπικό κρασί ως nouveau στα πρώιμα κιόλας μέσα κάθε Νοέμβρη. Από τότε το γεγονός μοιράζει τη μικρή του δόση ευτυχίας στους φίλους του κρασιού στη Γαλλία, την Ευρώπη και τον υπόλοιπο γνωστό κόσμο.

Πέρυσι, αναφωνήσαμε Il est arrivé. Φέτος και πάλι εδώ,     με το δικό μας κρασί, λιγότερο σε ποσότητα, αλλά πλουσιότερο σε ελπίδες, να ωριμάζει σε γυάλινα δοχεία, μοιραζόμαστε τη χαρά των Γάλλων οινοποιών και ευχόμαστε και του χρόνου ξανά με υγεία για όλους.

Γεύσεις υπό κενό.

Αν τυχόν έχετε πάψει να θυμάστε τις γεύσεις κάποιων μεζέδων, από αυτούς που εμφανίζονται αραιά στο τραπέζι και εκπλήσσουν με την ιδιαιτερότητά τους, μην θορυβείστε. Κάτι ανάλογο συμβαίνει αρκετά πυκνά τώρα τελευταία σε όλους ή έστω στους πολλούς.

Ηρεμήστε, λοιπόν και αναλογιστείτε την άλλη πλευρά της επιτυχίας ενός επιτυχημένου τραπεζιού ιδιαιτεροτήτων. Το στρώσιμο και το στήσιμο των κεραμικών σκευών, της πορσελάνης, των κρυστάλλινων δοχείων και των ανοξείδωτων εργαλείων. Τα κηροπήγια, τα ανθοδοχεία, τα τραπεζομάντηλα και τις πετσέτες του φαγητού.

Η πρόταση των Μοντέρνων Καιρών για σήμερα είναι στρωμένη στο άδειο τραπέζι: απολαύστε αυτό που έχετε, δώστε χαρά με το τίποτα.

Σώστε στο χρόνο.

Δεν είναι απαραίτητο να ματαιοπονεί κάποιος, προσπαθώντας να διατηρήσει το σώμα του ανέπαφο στο χρόνο, όταν η ζωή κλείσει το φυσιολογικό της κύκλο.

Μάλλον πιο χρήσιμο είναι να εντρυφήσει σε πειράματα διατήρησης της θρεπτικής ουσίας άλλων μορφών ζωής, που βρίσκονται χαμηλότερα στη διατροφική αλυσίδα. Κι αυτή η ουσία θα μπορεί να χαρίζει στο συντηρητή τους νιάτα, σφρίγος και ζωή για πολύ πολύ καιρό.

Θυμηθείτε τις οικογενειακές και τοπικές παραδόσεις σας: συντηρείστε ελιές στο λάδι και στο ξύδι, ντομάτες στον ήλιο και στο αλάτι, φρούτα στη ζάχαρη και στο λεμόνι, κρέατα στον καπνό και στα μπαχαρικά. Η λίστα έχει μήκος και η απόλαυση της διαδικασίας έχει βάθος.

Πρόταση, λοιπόν, των Μοντέρνων Καιρών: συντηρείστε τις τροφές, διατηρηθείτε στο χρόνο.

Αγοράζω παλιά.

Μαγαζί γωνία. Περίβλεπτο, με επιγραφή που δεν χωρά παρανόηση. ZigZag Records, με τoν τεθλασμένο συμβολισμό των ευέλικτων διαδρομών, των ελιγμών και της ευκινησίας.

Κι όπως λένε και τα φθαρμένα επεξηγηματικά γράμματα: NEW USED TRADED COLLECTABLES BOUGHT & SOLD. Που θα πει ότι τα μικρά διαμάντια της ζωής μπορούν να βρεθούν κρυμμένα στη σκόνη του χθες, να ανασυρθούν από το δεύτερο ή τρίτο χέρι της ανταλλαγής και να επανέλθουν περήφανα και καλογυαλισμένα σ' ένα νέο προσκήνιο.

Η πρόταση των Μοντέρνων Καιρών για σήμερα είναι ετούτη: Στην επόμενη στροφή των ZigZag της καθημερινότητας, έχετε τα μάτια σας ανοικτά. Η κληρονομιά που αφήνουν στην άκρη όσοι προηγούνται είναι συχνά πολύτιμη.     Οι τιμές είναι προσιτές και κάτω από τη σκόνη προσφέρεται χρυσόσκονη.

Βιταμίνες από σπίτι.

Ο πόλεμος συνεχίζεται. Κι οι ανάγκες αυξάνονται και λύσεις απαιτούνται. Ακόμη και για τα στοιχειώδη. Πώς για παράδειγμα θα διατηρείται γεμάτο το οικογενειακό καλάθι, "της νοικοκυράς" που έλεγαν κάποτε οι παλιοί.

Οι Μοντέρνοι Καιροί, έτοιμοι πάντα, προτείνουν άλλη μια λύση από το ένδοξο παρελθόν. Μια διέξοδο από την αγωνία της καθημερινής τροφοσυλλογής, που εγκρίνεται και από τις πιο πολυτελείς προϋποθέσεις της σύγχρονης υγιεινής διατροφής. 

Σύμφωνα με την ενθαρρυντική αφίσα, χρειάζεστε μόνο τα βασικά. Κατ' αρχάς το χαμόγελο της ελπίδας και της αφοσίωσης. Έπειτα, μια κουζίνα, που εσείς θα διαχειρίζεστε. Την πόρτα της, που θα μπορείτε να ελέγχετε και το μικρό ή μεγάλο ζωτικό χώρο ακριβώς έξωθεν. Εφόσον εξασφαλίσετε όλα αυτά κι έχετε δικαιοδοσία στους καρπούς των καλλιεργητικών σας κόπων, τότε πια δεν σας μένει παρά να ξεκινήσετε. 

Το δίκοχο του έμπειρου παλιού μαχητή στραβά στην κεφαλή, τα εργαλεία επ' ώμου και "Βιταμίνες, στοιχηθείτε, αρχίζει η μάχη των κηπευτικών." Προσοχή μόνο στον Bugs, φρουρείτε πότε πότε τα καρότα σας και καλή διασκέδαση...

Εικονικός αρωματισμός χώρου.

Μυρωδιά δεν πήραμε ακόμη από όσα καινούρια συμβαίνουν γύρω μας κι από όσα είναι να συμβούν. Απ'έξω-απ'έξω τα ζούμε και το ταυτόχρονο πολυ-μαγείρεμα αφήνει στα ρουθούνια όλων μια συγκεχυμένη αίσθηση.

Κανένα πρόβλημα. Για άλλη μια φορά οι Μοντέρνοι Καιροί προτείνουν το απλό που λύνει το δύσκολο. Το χάρτινο αρωματικό χώρου με άρωμα macaroni&cheese, συνοδευόμενο από σχοινάκι ανάρτησης και προστατευμένο σε διαφανή ελκυστική θήκη.

Η μυρωδιά της σπιτικής μακαρονάδας, μια μνήμη από τα χρυσά χρόνια της ανέμελης οικογενειακής εστίασης, σε φωτογραφικό στιγμιότυπο φουσκωτής μερίδας. Κρεμασμένο σήμερα, σε κάποιο στρατηγικό σημείο του σπιτιού, προσφέρει ανακουφιστικά αυτό που υπήρξε πάντοτε αναντικατάστατο: τη μία μυρωδιά, ενός πράγματος, που φέρνει όλους μαζί γύρω από ένα κοινό τραπέζι.

Πέτρες, σκόνη, λάσπη.

Για όλα υπάρχει λύση. Και άλλα είναι τα όλα κάθε φορά. Πριν λίγα χρόνια, λόγου χάριν, οι καημοί των ανθρώπων ήταν μεγάλοι, μα οι φόβοι διαφορετικοί:

Άραγε, θα πέσει ο ουρανός στο κεφάλι μας; Θα σκάσει η super βόμβα στη γειτονιά μας; Οι πιθανότητες του τέλους ήταν και τότε, όπως και τώρα υπαρκτές αλλά ασαφείς.

Η σημερινή πρόταση των Μοντέρνων Καιρών έρχεται δοκιμασμένη από εκείνο ακριβώς το ακραίο περιβάλλον. Λίγα τουβλάκια, λάσπη, μυστρί, ρούχα της δουλειάς και ένα υποτυπωδώς επαρκές σχέδιο είναι τα απαραίτητα για να δημιουργήσετε με επιτυχία το ασφαλές οικογενειακό ατομικό καταφύγιό σας.

Δηλαδή, εξασκηθείτε σε μια δημιουργική μικροαπασχόληση, καταφύγετε στο έργο σας και κλείστε τ' αυτιά σας στο Μπουμ που ίσως έρχεται. Χτίστε τα δικά σας όρια από το τέλος και χαλαρώστε συντροφιά με τους 10 αγαπημένους σας δίσκους.

Καλημέρα και φέτος.

22 Οκτωβρίου σήμερα, μόλις μπήκαμε στο δεύτερο χρόνο του semipublicface. Τέτοια μέρα, πέρσι, ξεκινήσαμε οπλισμένοι με θάρρος και αισιοδοξία, άγνοια και αφέλεια, τις καταδυτικές περιπέτειές μας στο άγνωστο του διαδικτυακού βυθού.

Καιρός για δημιουργία γράφαμε τότε και πολύ μακριά δεν πήγαμε ευτυχώς από το στόχο μας. Μικροασχολίες, μικροδραστηριότητες και οι αφηγήσεις τους μας κράτησαν (και πρόσφεραν) συντροφιά σε μια χρονιά της ζωής μας.

Στην υγειά του spf λοιπόν και δυο εορταστικές ανθοδέσμες από τις χάρτινες Κυράδες των Τιμών, κομμένες αδρά κι αυτές από δυο εξίσου δραστήρια micro χεράκια. Και του χρόνου, αδέλφια, τέτοια μέρα..;... J.

Τώρα που πάλι...

...ήρθαν τα κρύα κι έδιωξαν τα ζεστά... τώρα κι εμείς μπαίνουμε στο δεύτερο ετήσιο κύκλο σπιτικής ποτοποιΐας.

Ρακόμελο, λοιπόν, και ξεκινάμε από τα υλικά, που αναγράφονται στη φετινή ετικέτα, με σειρά φθίνουσας περιεκτικότητας. Η συνταγή γενικά είναι απλή και βασίζεται κυρίως στην καλή ποιότητα των βασικών υλικών, ρακή και μέλι.

Για το μέλι, μας προμηθεύει επί χρόνια το Κυκλαδονήσι μας, για τη ρακή όμως αναμένουμε φέτος special προμήθειες από: Το Σπίτι των Γεύσεων. Κι όσο για μπουκαλάκια και φελλούς   κεφαλοφόρους, μας βλέπω σύντομα να τριγυρίζουμε στην Οδό της Θεάς Αθηνάς.

Καλή μας δύναμη, λοιπόν. Καλές αναμείξεις και πολλές πολλές δοκιμές... όπως πέρσι με την τότε ετικέτα μας.

...starting over.

just like.. η φράση που κερδίζει. Και τι να το κάνεις το έξω, όταν διαθέτεις ένα μακρύ ξύλινο τραπέζι, 16:9 και βάλε, ένα κολονάτο ποτήρι για το κατάλληλο cocktail και κυρίως καλή διάθεση. Ψωμοτύρι, χαμόγελο και ποτό από την κανάτα με τα τα σωστά ingredients. Τώρα για την ισορροπία του ζευγαριού ή της παρέας, ok αυτά βρίσκονται στην πορεία. Κάποια στιγμή θα εξοικονομηθεί και μια δεύτερη
πολυθρονίτσα, μια καρέκλα ή έστω ένα πουφ φαραωνικής έμπνευσης.

Σημασία έχει πως για αυτό και τα επόμενα Σαββατόβραδα, η πρόταση των Μοντέρνων Καιρών είναι: καλοντυθείτε, χαμογελάστε και χαρείτε αυτό που έχετε. Let's have it. Just like...

Μπουμ και παφ.

Λέτε να έρχεται; να πλησιάζει; Εδώ, οι έμπειροι ενωμένοι σκιτσογράφοι-αστρονόμοι έχουν ήδη προδιαγράψει το ματ σε 4 κινήσεις. Η Σελήνη απομακρύνεται, η περιστροφή επιβραδύνεται, η έλξη γίνεται αδυσώπητη κι η σύγκρουση αναπόφευκτη.

Κι αυτό, που φαίνεται σίγουρο και εκρηκτικά αληθοφανές, κρύβει, όπως όλες οι κραυγαλέες διαπιστώσεις και προβλέψεις, τη μικρή του λεπτομέρεια στα ψιλά γράμματα:

"...after millions of years...", που μεταφράζεται στη γλώσσα της εφαρμοσμένης αστρονομίας ως: "Ζήσε Μαύρε μου να φας το Μάη τριφύλλι." Caboom!

Bon appétit.

Η πρόταση των Μοντέρνων Καιρών για το Κυριακάτικο οικογενειακό τραπέζι. Μία υπέροχη καλοψημένη φουσκωτή γαλοπούλα. Γεμιστή με αγνό καθαρό αέρα είναι έτοιμη σε 5 μόλις λεπτά και έρχεται να ανοίξει την όρεξη σε μικρούς και μεγάλους.

Το τραπέζι σας θα είναι πάντα γιορτινό και η παρουσία της fake γαλοπούλας θα χαρίζει αίσθηση πληρότητας στον εγκέφαλο σας, ενόσω εσείς μπορείτε να περιορίζεστε στην κατανάλωση της κάποιας γαρνιτούρας. Ξεφουσκώνει εύκολα, αποθηκεύεται και επανέρχεται στα γεύματά σας με την ίδια πάντοτε εξασφαλισμένη επιτυχία.

Καλή όρεξη λοιπόν και μην σκάτε (τη γαλοπούλα) για τίποτε.

Κράνος και πηρούνι.

Οι παλιοί κάτι ήξεραν σχετικά. Έμαθαν, δηλαδή κι αυτοί, ζώντας τότε τα δικά τους.

Η τροφή είναι όπλο κι η πείνα ο εχθρός. Το άδειο πιάτο με τα δυο αναμνηστικά κοκκαλάκια  και το στεγνό μέχρι σταγόνας ποτήρι στο πλάι είναι τα περήφανα σημάδια του αγώνα της επιβίωσης σε καιρούς μάχης, σε καθεστώτα πολιορκίας.

Και μην ξεχνάτε, ότι τα εφόδια τρέφουν την ψυχή και κάνουν τους ήρωες, όπως κάποτε τον Chaplin στο Shoulder Arms του 1918. Τότε που επέστρεψε μόνος στα χαρακώματα του με 13 αιχμαλώτους και είπε απλά "τους περικύκλωσα"...

 Καλή μας όρεξη πατριώτες, don't waste it.

Ρόγα ρόγα.

Γιατί όλοι, όσοι έχουν γράψει τη μεθοδολογία τους για σπιτική, οικιακή, ερασιτεχνική, παραδοσιακή, βιολογική κ.λ.π. οινοποίηση στον internetικό λαβύρινθο, συμφωνούν παραδόξως σε λίγα από τα κατ' αυτούς απολύτως απαραίτητα.

Κι ένα, ἐκ τῶν ὧν οὐκ ἄνευ, είναι η απορράγιση ή αποβοστρύχωση, που είναι το ξεδιάλεγμα κάθε υγιούς και ζουμερής ρόγας από το τσάμπουρο, το στέμφυλο του τσαμπιού. Ξεδιάλεγμα, που για τη μετρημένη ποσότητα που τρυγούμε, γίνεται χειρωνακτικά, με περίσσεια υπομονή και ανάλογη παρατηρητικότητα. Αφού, κάθε μαραμένη, χτυπημένη, σφηκοφαγωμένη ή υποανάπτυκτη ρόγα πρέπει να εντοπίζεται έγκαιρα. Να απορρίπτεται ως ακατάλληλη (λόγω των ανεπιθύμητων μικροοργανισμών) και να μην βρίσκει ποτέ το δρόμο προς το πατητήρι και το δοχείο της ζύμωσης.

Είναι και στο χαρακτήρα μας να προχωρούμε ρόγα ρόγα, λίγο λίγο τη δουλειά μας και να κερδίζουμε πόντο πόντο το στόχο μας. Χωρίς λογικά άλματα, που να αφήνουν κενά και παράδοξα στη δική μας τουλάχιστον μεθοδολογία.

Τρύγος 2011.

Έγινε. Και φέτος. Η μικροοινοποιΐα μας ολοκλήρωσε με επιτυχία το 1ο στάδιο του 2ου κύκλου λειτουργίας της. Τα σταφύλια μας κατέβηκαν από την κληματαριά, αποβοστρυχώθηκαν, πατήθηκαν και πιέστηκαν στις ιδιόκτητες φορητές εγκαταστάσεις μας. Οι ιδιοκατασκευές μας (πατητήρι, κάδος μούστου και πιεστήριο) λειτούργησαν άψογα.

Η περυσινή εμπειρία έδωσε φτερά στην παραγωγικότητά μας, αφού όλα έγιναν στο μισό χρόνο από την προηγούμενη φορά. Βέβαια, τα σταφύλια, λόγω μάλλον χρονιάς, ήταν κατά το 1/3 λιγότερα. Καθώς, όμως, ο Οκτώβρης είναι πια εδώ, τα σάκχαρα μετρήθηκαν και έδωσαν υπολογισμό για γράδα γεμάτα 13%.

Ο μούστος μας τώρα βράζει. Ελπίζω μόνο να κοιμηθεί σε λίγες μέρες γλυκά γλυκά και να μην υποφέρει από τα περσινά bitter and sour dreams.

Πάμε σαν άλλοτε.

Ένα αερο-υδροδυναμικό παρεοκίνητο αμφίβιο, η λύση του σήμερα για γρήγορες, συνεργατικές, οικονομικές και κυρίως απολαυστικές μετακινήσεις στην πόλη και στα νερά της. Ο πιο έμπειρος πάντα στο βολάν και οι πιο αισιόδοξοι στα κουποειδή. Έι χοπ, έι χοπ... σία κι αράζουμε, στους παραδοσιακούς ήχους του: Τhe Song of the Volga Boatmen.

A pressing engagement.

Πολλή βίδα και σέγα και μέτρημα. Αλλά η πρέσα για τα σταφύλια μας είναι πια σε καλό δρόμο, πρακτικά έτοιμη να λειτουργήσει. Κι αυτό, ως ανάγκη, έχει κάποιο επείγοντα χαρακτήρα, καθώς τα σταφύλια μας είναι και πρέπει να είναι πια ετοιμοπάτητα.

Σε καλό δρόμο, ως προς τη λειτουργικότητά της, λοιπόν. Ο υδραυλικός γρύλος των 2 τόννων, προσφέρει την απαραίτητη συμπιεστική ισχύ. Το ξύλινο πλαίσιο παρέχει με τα δεμένα του δοκάρια την κόντρα για να μεταφερθεί όλη η συμπίεση στο μαλακό πακέτο της βαμβακερής γάζας. Μέσα στη γάζα, λίγα λίγα, περιτυλιγμένα τα ήδη πατημένα σταφύλια για την τελική τους αποχύμωση. Μια τετράγωνη πλάκα από ξύλο ή ένα γερό κεραμικό πλακάκι θα μεσολαβεί μεταξύ γρύλου και σταφυλιών για την ισοβαρή συμπίεση όλου του δέματος. Από την αραιή ύφανση της γάζας, ο χυμός θα μπορεί να ρέει στο μεταλλικό ταψί. Κι όπως ο Σίσυφος, θα εμπιστευτούμε τη μέθοδο της επανάληψης για να πετύχουμε σύντομα την ολοκλήρωση του έργου μας. Που θα λήξει με την ανατροπή όλου του μούστου στο δοχείο της ζύμωσης.

Τώρα, ως προς την εξωτερική εμφάνιση της κατασκευής μας, πολλά μπορούν ακόμη να ειπωθούν και περισσότερα να γίνουν. Πάντως, για εργαλείο καλό είναι, τώρα για έπιπλο, σηκώνει κάποια επιπλέον δουλίτσα.

Πού να κρύβεται;

Προς ενημέρωση κάθε επίδοξου χταποδά, κάθε ψαρά του βυθού που ονειρεύεται φρέσκα, λιασμένα πλοκάμια στα κάρβουνα: ο βυθός έχει τους αποκλειστικούς δικούς του κανόνες.

Ένα χταπόδι στον πάγκο του εμπόρου με τον τριμμένο πάγο και το καρτελάκι με την τιμή γραμμένη με κιμωλία, είναι κοινά αντιληπτό. Όσο, όμως, βρίσκεται στο στοιχείο του, μέσα στο νερό, ζωντανό και ευπροσάρμοστο, είναι αντιθέτως πολύ δυσδιάκριτο.

Γιατί ξέρει να κρύβεται και γιατί δεν σκοπεύει ποτέ να παραδοθεί αμαχητί.

Ας κάνουμε, λοιπόν, μία πρώτη δοκιμή, μία πρόβα για να ετοιμαζόμαστε για το απρόοπτο της θαλάσσιας αναμέτρησης, με τη βοήθεια της εικόνας. Χταπόδι:   βρες το και παρ'το. Ή αλλιώς: spot the odd one out. Και το κόσμημα αυτό της θάλασσας, με πολλή εξάσκηση, θα φθάσει κάποια στιγμή στο πιάτο μας.

Une armoire à secret.

Κι αν λέμε να σκαρώσουμε ένα μυστικό από τα βλέμματα ντουλαπάκι, εκεί που στο σπίτι δεν πάει ούτε ο νους να κοιτάξει, σίγουρα δεν είμαστε οι πρώτοι.

Dantès alla à Gênes.
Au moment où il arrivait, on essayait un petit yacht commandé par un Anglais qui, ayant entendu dire que les Génois étaient les meilleurs constructeurs de la Méditerranée, avait voulu avoir un yacht construit à Gênes; l'Anglais avait fait prix à quarante mille francs: Dantès en offrit soixante mille, à la condition que le bâtiment lui serait livré le jour même...
Le constructeur offrit à Dantès ses services pour lui composer un équipage; mais Dantès le remercia, en disant qu'il avait l'habitude de naviguer seul, et que la seule chose qu'il désirait était qu'on exécutât dans la cabine, à la tête du lit, une armoire à secret, dans laquelle se trouveraient trois compartiments à secret aussi. Il donna la mesure de ces compartiments, qui furent exécutés le lendemain.
Deux heures après, Dantès sortait du port de Gênes, escorté par les regards d'une foule de curieux qui voulaient voir le seigneur espagnol qui avait l'habitude de naviguer seul.

Ο Εδμόνδος Δαντές, ο άνθρωπος με τα σκοτεινά κλειδωμένα μυστικά, διαλέγοντας το σκάφος για την περιπέτεια της προσωπικής απελευθέρωσης, φρόντισε να ζητήσει από τους Γενοβέζους ναυπηγούς ένα μυστικό ντουλαπάκι στην καμπίνα του. Une armoire à secret, ακριβώς πάνω από το προσκέφαλο του κρεβατιού, για να μπορεί με ασφάλεια να αποθησαυρίζει εκεί, ό,τι πολύτιμο και χρήσιμο, είχε σκοπό να διαφυλάξει ή να μεταχειριστεί.

Έτσι ήταν ο Κόμης Μοντεχρήστος, όπως τα έγραψε ο Αλέξανδρος Δουμάς πατήρ, στα 1845-1846. Και το πλήθος των περίεργων απέμεινε να συνοδεύει με τα βλέμματα το μοναχικό ναυτικό, που χανόταν με το ιστιοφόρο του από το λιμάνι της Γένοβας, προς το δικό του τρικυμιώδη προορισμό...

7. Ο δρόμος για την πόλη.

1717. Ο Γάλλος βοτανολόγος Joseph Pitton de Tournefort δημοσιεύει το έργο του με τίτλο: "Relation d'un voyage du Levant: fait par ordre du Roi: contenant l' histoire ancienne & moderne de plusieurs isles de l' Archipel, de Constantinople, des Côtes de la Mer Noire, de l'Armenie, de la Georgie, des frontières de Perse & de l'Asie Mineure."

Ταξίδεψε, δηλαδή, ο φιλομαθής επιστήμονας όλη την παλιά θαλασσινή ανατολική αυτοκρατορία και τι δεν είδανε τα μάτια του που να μην το κατέγραψε και να μην το απαθανάτισε. Κι όταν έφτιαξε με το σχεδιαστή του, τον Πορτολάνο του λιμανιού της Κέας, το σχέδιο δηλαδή με τις οδηγίες κατάπλευσης  στο λιμάνι, φρόντισε να σημειώσει τα ουσιώδη: τις εκκλησίες, τους όρμους, τις πηγές του νερού και το δρόμο για τη Χώρα του νησιού, που φωλιάζει με ασφάλεια στη βουνοκορφή της. Ο δρόμος αυτός, φαίνεται πως από τότε, προσέλκυε κάθε θαλάσσιο επισκέπτη στα ενδότερα, υποσχόμενος κάποιο αβέβαιο, μα μάλλον πολύτιμο, όφελος.

Σειρά μας είναι πάλι σε λίγες μέρες, όταν ξαναπλεύσουμε στο νησί, να ονοματίσουμε τα παλιά αριθμημένα σημάδια: 1. Αγ. Νικόλας, 2. Αγ. Σάββας, 3. Αγ. Τριάδα, 4. Αη Γιώργης, 5. Λιβάδι, 6. Βουρκάρι, 7. Ο δρόμος για τη Χώρα, 8. το ρέμα... 9. το νησί, 10. τα ψάρια του, 11. τα αμπέλια του, 12. οι καημοί του, 13. το κρασί του...

7. Ο δρόμος για την πόλη, τη Χώρα, την Ιουλίδα. Κι αν τον ανέβεις, μετά πας ευθεία μέχρι το 13ο τυχερό σημάδι. Άντε, να δούμε. Και καλοσύνη στο ταξίδι μας.

C10H160

Κεχριμπάρι, απολίθωμα ρητίνης κωνοφόρων δέντρων. Μία οργανική ένωση με ζωή 30 έως 100 εκατομμυρίων ετών. Δημιουργήθηκε, κυλώντας παχύρρευστο από τους κορμούς μέχρι το έδαφος, καθώς παρατηρούσε αργά τα πρώτα θηλαστικά να παίρνουν τη θέση των υπό εξαφάνιση δεινόσαυρων. Εγκλώβισε, πριν στερεοποιηθεί, τα μικροϋλικά του τόπου του και τα μικρά έντομα της περιοχής του. Έζησε θαμμένο κάτω από όγκους γης και συνήθως σε βυθούς βαθιάς θάλασσας. Έμαθε να περιμένει το χρόνο, να υπομένει το βάρος της ζωής, να παρατηρεί τις αλλαγές στο περιβάλλον και να συγκεντρώνει το φως και την κοσμική μνήμη.

Σήμερα, παρά τα χρονάκια του στέκεται γυαλισμένο, ζεστό και ελαφρύ, ζωντανό στο άγγιγμά του, εξωστρεφές και γενναιόδωρο, ακτινοβολώντας ή άγοντας τη συσσωρευμένη του ενέργεια. Με μία διαμπερή τρύπα σε κάθε στρογγυλεμένο του κομμάτι, προσαρτημένο στον κύκλο ενός καμαρωτού κομπολογιού, παράγει το σιγανό του κρότο σε κάθε μέτρημα, σε κάθε γύρισμα. Στα χέρια του ανθρώπου, τελικού (;) αποδέκτη και φίλου του αρχέγονου δημιουργήματος.

21 χάντρες σ' έναν κύκλο, χρόνος μετρημένος σε ζευγάρια, που ηχούν κυλώντας αργά όπως τότε, όπως πάντοτε. Κι αν σήμερα το κεχριμπάρι δίνει σ' εμάς τα μυστικά του, ανταποδίδουμε χαρίζοντας κι εμείς το δικό μας. Το μικρό μυστικό του τρυγητή και του επίδοξου οινοποιού. Σε λίγες μέρες, κάπως όψιμα φέτος, τα σταφύλια μας θα κοκκινίσουν καλά, εμείς θα ακουμπήσουμε το κομπολόι στο τραπέζι και πολύ σύντομα, στις φετινές γιορτές, θα το ξανασηκώσουμε μαζί με ένα ποτηράκι κόκκινο κρασί. Των χεριών μας κι αυτό.

21 χάντρες σ' έναν κύκλο. Μόνο αυτές, με τα χρόνια τους, γνωρίζουν αν έτσι ή κάπως αλλιώς θα γίνει. Ακούστε τις.      

Χαρτί και καλαμάρι.

Ο Σεπτέμβρης, που πλησιάζει, φέρνει την άτυπη έναρξη της ετήσιας περιόδου του ψαρέματος καλαμαριών από την ακτή. Καλή χρονιά λοιπόν στους τολμηρούς και προσοχή στην παραπλανητική ποικιλία των ευφάνταστων σχημάτων της θαλάσσιας ζωής. Ο νόστιμος μεζές του Φθινοπώρου βρίσκεται πάνω ψηλά στη χρωματιστή χάρτινη εικόνα, εκεί που με σαφήνεια γράφεται: Calmar.

Η μαθήτρια που έγινε αμύγδαλο.

" Ταξιδεύοντας με το πλοίο, ο ξάδελφός μου κι εγώ, σκύβαμε πού και πού απ' την κουπαστή και ταΐζαμε τα δελφίνια με μπούκλες που κόβαμε απ' τα μαλλιά μας. Εγώ πενθούσα, εκείνος έτρωγε πάντοτε το ρυζόγαλο με το χέρι. Και μια μέρα μου αφηγήθηκε το ακόλουθο παραμύθι:

Λαμπερά θραύσματα μετεωριτών φωταγωγούν τον ουρανό στις αρχές Αυγούστου και η θάλασσα γαληνεύει. Αλλά τα κύματα βαρύτητας της Σελήνης προκαλούν τις παλίρροιες. Και οι παλίρροιες, με τη σειρά τους, νανουρίζουν τα νησιά μας μέσα σε υδρατμούς. Και στο νησί Λίξους, στη βορειοδυτική Αφρική, για το οποίο μιλάει ο Πλίνιος ο πρεσβύτερος στο Inventorum Natura, πελώρια έντομα που μοιάζουν με σφήκες φτιάχνουν στις κυψέλες τους, αντί για μέλι, καυτό λιωμένο χρυσάφι. Και στα νησιά Τρινιντάντ και Τομπάγκο οι ιθαγενείς τρώνε τις ορχιδέες για μεσημεριανό. Και στις Βαλεαρίδες δεν αρρωσταίνει ποτέ κανείς κι έτσι οι γιατροί είναι όλοι ανεξαιρέτως πρωταθλητές του μπριτζ. Όσο για την ατόλη που ονομάζεται Τουανάκι, στις νήσους του Κουκ, βυθίστηκε ακαριαία στον ωκεανό ένα πρωί του προπερασμένου αιώνα, μαζί με τους 13.000 κατοίκους τους. Τέλος, στο επίπεδο νησάκι σαν Ντομίνο, όπου φωλιάζουν χιλιάδες άλμπατρος, το αξίωμα του φαροφύλακα είναι, διά νόμου, κληρονομικό...."

Αύγουστος, ο μήνας "where things were totally different". Η χάρτινη ζωή παραθερίζει σήμερα σαν τζίτζικας, στο αρχικό απόσπασμα από το: "Η μαθήτρια που έγινε αμύγδαλο" του Ευγένιου Αρανίτση, 2007.            

Κάθε μεταβολή της πίεσης

σε οποιοδήποτε σημείο ενός περιορισμένου ρευστού που είναι ακίνητο, προκαλεί ίση μεταβολή της πίεσης σε όλα τα σημεία του.

Αυτή η πρόταση είναι γνωστή ως Αρχή του Πασκάλ, από το όνομα του Γάλλου φυσικού Blaise Pascal (1623-1662), που τη διατύπωσε για πρώτη φορά.

Αυτά διαβάζω στο Ψηφιακό Σχολείο, κάνοντας τις επαναλήψεις μου και στέκομαι σε μια εικόνα ενός υδραυλικού γρύλου, με την ακόλουθη λεζάντα:

Ασκώντας μικρή δύναμη στο ένα έμβολο της αντλίας, καταφέρνουμε να υπερνικήσουμε τη δύναμη του βάρους που ασκείται στο αυτοκίνητο και να το ανυψώσουμε με το άλλο έμβολο.

Μάλιστα. Κι εδώ, για εμάς, δεν πρόκειται για αναμέτρηση με τον άθλο της ανύψωσης ογκώδους αντικειμένου. Η δική μας εφαρμογή είναι της συμπίεσης και της αποχύμωσης των σταφυλιών μας, στο τέλος του καλοκαιριού. Ένα ιδιότυπο οικιακό πιεστήριο μπορεί να στηθεί με απλά μέσα βασισμένο στη χειροκίνητη ισχύ του υδραυλικού γρύλου. Ο οποίος μπορεί να δώσει σύντομο αλλά και φυσικό χυμώδες αποτέλεσμα στο δοχείο της ζύμωσης, αφού μπορεί να σεβαστεί την αρτιότητα των κουκουτσιών. Στο χέρι μας είναι η ρύθμιση της τελικής πίεσης, για να μην θρυμματιστούν τα κουκουτσάκια και να μην βγάλουν τις πικρές ουσίες τους στο μούστο.

Τα έλεγε εξάλλου ο μεγάλος Pascal για τη μετάδοση της πίεσης στα ρευστά, ιδίως στα περιορισμένα και στα ακίνητα. Μην τα πιέζετε πολύ λοιπόν, γιατί κι αυτά δέχονται τούτη την πίεση παντού, φταίνε δεν φταίνε και μετά πιέζουν τους παρακάτω και στο τέλος δεν γλιτώνει ούτε κουκούτσι. 

Γεύσεις της Τήνου.

Μέρος όμορφο, το νησί της Τήνου. Στο κέντρο των Κυκλάδων, μέσα στη ματιά της Σύρου, της Άνδρου, της Μυκόνου, της Δήλου και, σε μακρινό γαλάζιο χρώμα, αρκετών από τις υπόλοιπες.

Όμορφη και η φύση στο εσωτερικό του νησιού, μοιρασμένη ανάμεσα σε πολλούς παλιούς και πολύ ζωντανούς οικισμούς-χωριουδάκια. Καλοί και οι άνθρωποι καλά και τα γούστα τους, με γεύσεις μαγειρικής από υλικά κυρίως του τόπου τους.

Αγκινάρες ομελέτα ή τουρσί, μαραθοτηγανίτες και ξεροτήγανα, λούζα και λουκάνικα, φουρτάλια και λιαστές ντομάτες, μαρμελάδες λεμόνι και τυρόπιτες γλυκιές. Δεν έχει τέλος ο κατάλογος, μόνο αρχή γίνεται με τέτοιους μεζέδες κάθε φορά.

Πάντως αυτό που ξέρω είναι πως και ένα ταπεινό τυροκούλουρο από πρατήριο άρτου του λιμανιού είναι, εκεί στο νησί, επαρκώς νόστιμο για να τραβήξει μέρα μεσημέρι όλη την παρέα των κέφαλων, των σπάρων και των λοιπών αλανιάρικων αφρόψαρων γύρω από το αγκίστρι μας. Ένα αγκίστρι από πεταχτάρι ολοκαίνουριο, αγορασμένο εκείνη τη στιγμή για να καλύψει την ψαρευτική ανάγκη του ΣΚύριακου. Αυτά σε ένα 20λεπτο κενό χρόνου, όσο διαρκεί παράλληλα η απαραίτητη προμήθεια τροφίμων, μετά τον καφέ και πριν το θαλασσινό μπάνιο.

Οι ψαρήδες έφαγαν τυροκούλουρο με την ψυχή τους, όσο εμείς δολώναμε ή ρίχναμε για μαλάγρα. Κι εμείς μετά το απολαυστικό 20λεπτο στην προκυμαία, ψάρι δεν φάγαμε αλλά περάσαμε απευθείας στους τοπικούς μεζέδες, που έτσι τους μάθαμε και έτσι και τους γράψαμε πιο πάνω. 

Κοπή στα μέτρα μας.

Η λέξη "today" για τις φορεσιές των νεαρών χωρικών αντανακλά το τότε της πρώτης μεταπολεμικής εποχής. Η εικόνα βέβαια μιλά εξίσου καθαρά και για το πριν και το μετά της εποχής εκείνης.

Κόβοντας και συνταιριάζοντας τα πρόσωπα και τις εμφανίσεις τους, ελπίζει κάποιος ότι δεν θα χαθούν τα σφιγμένα κάπως χαμόγελα και δεν θα κρυφτούν τα ευθύβολα βλέμματα. Άντε, κουράγιο χαρτοκόπτες και καλή δύναμη με βιταμίνες, ενέργεια και ιχνοστοιχεία απαραίτητα για το πλούσιο πρωινό μιας άλλης καινούριας μέρας.

Κοκκινιστό με τζίντζερ.

Χταποδάκι, μαγειρευτό με έναν άλλο, άλλο τρόπο, όπως φαίνεται ότι το συνηθίζουν εκεί στον Μαυρίκιο. Στη νησιωτική χώρα του Νότιου Ινδικού, λίγο ανατολικά της Μαδαγασκάρης.

ΣΥΣΤΑΤΙΚΑ:
1. ένα χταπόδι, λίγο λιγότερο από κιλό.
2. έξι κουταλιές ελαιόλαδο.
3. δύο ψ/κομμένα κρεμμύδια.
4. μιάμιση κουταλιά του τσαγιού τζίντζερ και σκόρδο, τριμμένα και ανακατεμένα.
5. ελάχιστο αλάτι.
6. θυμάρι και ψ/κομμένος μαϊντανός.
7. δύο τρίτα κιλού ψ/κομμένες ντομάτες.
8. πράσινες καυτερές πιπεριές (κατά το δοκούν).

ΜΑΓΕΙΡΙΚΗ:
1. Καθαρίζουμε, πλένουμε και κόβουμε το χταπόδι σε μικρά κομμάτια.
2. Ζεσταίνουμε το λάδι, ρίχνουμε τα συστατικά: 3, 1, 4, 5, 6. Ανακατεύουμε, αφήνουμε επί 15 λεπτά μέχρι να κοκκινίσει το χταπόδι. Προσθέτουμε έως 2 ποτήρια νερό, σκεπάζουμε και αφήνουμε σε μέτρια φωτιά για να μαλακώσει.
3. Προσθέτουμε τα συστατικά 7, 8 και ίσως πολύ λίγο επιπλέον 5. Ξεσκεπάζουμε το σκεύος μας, και ανακατεύουμε πότε πότε μέχρι να δέσει η σάλτσα, χωρίς να κολλήσει κάτω ανεπιθυμήτως.
4. Όταν γίνει καλά το φαγητό και βγει λίγο από το λαδάκι στην επιφάνεια του, τότε αποσύρουμε από τη φωτιά και του προσθέτουμε λίγο από το συστατικό 6.

Σερβίρεται με τηγανητό ρύζι. Στην εικόνα το τηγάνισμα του ρυζιού, για το οποίο δεν έχω άλλες πληροφορίες. Για το χταπόδι όμως, ξέρω ότι πιάστηκε χθες και περιμένει κατάψυκτο, μια καλή καλή ιδέα για ένα νόστιμο πιάτο.

Διονύσου πλους.

Κι όταν ο θεός Διόνυσος βρέθηκε, κατά πως λεν οι Ομηρικοί Ύμνοι, μεσοπέλαγα στα χέρια Τυρρηνών πειρατών του Αιγαίου, τα πράγματα ξαφνικά σκούρηναν. Τούτοι οι πειρατές, αδίστακτοι, γύρεψαν να τον δέσουν, για να ζητήσουν στη στεριά πολλά λύτρα για ένα τέτοιο αρχοντόπουλο. Όμως οι αλυσίδες δεν έδεναν επάνω του κι ο τιμονιέρης μόνος κατάλαβε και πάλεψε να μαζέψει τους άμυαλους. "Δεν βλέπετε πως είναι θεός; δεν φοβάστε την τιμωρία;" Αυτοί δεν άκουγαν τίποτα.

Κείνη τη στιγμή, κόκκινο κρασί πλημμύρισε το σκάφος ζαλίζοντας τους Τυρρρηνούς. Ένα κλήμα αναρριχήθηκε στο κατάρτι και τσαμπιά σταφύλια απλώθηκαν παντού. Ο νεαρός Διόνυσος μεταμορφώθηκε σε βροντερό λιοντάρι κι οι πειρατές βούτηξαν έντρομοι στη θάλασσα. Όλους ο θεός μεταμόρφωσε τότε σε δελφίνια και μοναχά ο συνετός τιμονιέρης γλίτωσε από την οργή του.

Κάπως, ίσως, έτσι κι εγώ βρέθηκα να πλέω στην αιωρούμενη αυλή της Ιουλίδας κι όταν οι σκοτεινές σκέψεις πάλεψαν να σφίξουν τις αλυσίδες τους, παρατήρησα προσεκτικά την αναρρίχηση του κλήματος και τα απλωμένα τσαμπιά και φύλλα πάνω από το κεφάλι μου. Η πρόωρη σκέψη του κόκκινου κρασιού, που πάλι θα μοχθήσουμε να βγει από τούτα τα σταφύλια το ερχόμενο φθινόπωρο, ήταν ήδη αρκετά μεθυστική. Κι οι αντίπαλοι του μυαλού παραχώρησαν μονομιάς τη θέση τους στη σκέψη των πιστών συντρόφων.

Τώρα, μένει να έρθει εκείνη η ώρα της γαλήνης, των ήρεμων νερών, που ξαπλωμένος στο σκάφος όπως απεικονίζεται στον κύλικα του Εξηκία, με ένα κύπελλο από το κρασάκι του θα απολαμβάνει ο αγωνιστής τον καρπό των αγώνων του.

Κάποιο σπιτικό τυρί.

Σσσσ... απόψε τυροκομούμε, στην πιο ευφάνταστα μικροσκοπική εργαστηριακή κλίμακα. Τη σπιτική κλίμακα της ανάγκης, του πρωτάρη τυροκόμου που βρίσκει το απαραίτητο συστατικό του χρόνου και αναζητά τα υπόλοιπα της συνταγής: γάλα, που τελειώνει στο χάρτινο κουτί, ψαλίδι να κοπεί η βαμβακερή γάζα, etc. Εμπειρία επίσης για το εγχείρημα καμμία, εκτός βέβαια από την πλούσια του πρόθυμου δοκιμαστή.

Τώρα, η φωτογραφία ανθίζει, όπως η γεύση του γαλακτερού πιπεράτου αποψινού τυριού στον ουρανίσκο. Θέμα της εικόνας, ας μην απατάται κάποιος, το άσπρο μαλακό τυρί στο βάθος του μπλε γυάλινου μπωλ. Όλα τα άλλα είναι το ντεκόρ των συναισθημάτων.

Κατόπιν της πρώτης ήδη δοκιμής, λίγο αλάτι και παραλλαγές στα αρωματικά μπαχαρικά, θα ήταν η προσωπική μας συμβολή, για την επόμενη φορά, στην ασφαλή συνταγή του γαλλικού πρωτοτύπου. Η συνταγή μας. Και... καλή σας όρεξη!

Σφουγγάρι και Σκάφανδρο.

Στη Σύμη, στα 1860, ανθούσε η πατροπαράδοτη σπογγαλιεία. Με παράτολμους βουτηχτές που ξεκολλούσαν από τα βράχια του βυθού, δεκάδες μέτρα κάτω, τα πιο αδρανή ζώα της θάλασσας, τα σφουγγάρια. Μόνο με τη δύναμη των πνευμονιών, μόνο με τη θέληση της κατάδυσης, χωρίς άλλη τεχνική βοήθεια. Και με μεγάλους κινδύνους και βάσανα.

Τότε, ένας Συμιακός ναυτικός, που γνώρισε το τεχνολογικό πνεύμα των Εγγλέζων της βιομηχανικής εποχής, παρεμβαίνει στην ιστορία. Στα ταξίδια του, είδε κι έζησε το σύγχρονο σκάφανδρο καταδύσεων. Περίκλειστο, βαρύ, με μεταλλικό κράνος και με έναν ελαστικό σωλήνα τροφοδοσίας αέρα για τις αναπνοές του δύτη. Και το έφερε στο νησί του.

Εντύπωση θα μου κάνει πάντα πως, όταν έγινε η πρώτη επίδειξη της χρήσης του, κανείς από τους ατρόμητους σφουγγαράδες δεν πείστηκε να ντυθεί με την παράξενη στολή. Ο φόβος του αγνώστου επιβλήθηκε στην ελπίδα της βελτίωσης. Κι απ' ότι λένε, ίσως με την προτροπή του ίδιου και βέβαια από τη γενναιότητά της, η νεαρή τότε γυναίκα του, έγινε ο πρώτος άνθρωπος που ντύθηκε και κατέβηκε στο βυθό μέσα σε σκάφανδρο. Το νέο νίκησε το παλιό, τα βάσανα βέβαια δεν έλειψαν.

Άραγε, τα πάντοτε ακίνητα σφουγγάρια που αντίκρυσαν τον πρώτο θωρηκτό άνθρωπο να τους επιτίθεται, προτίμησαν τη νέα διάδοχο εποχή στη μεταλλική συσκευασία της; ή δίστασαν κι αυτά να την εμπιστευτούν; Να ξέρω, αν με προτιμούν κι εμένα τα ψάρια με τα ερασιτεχνικά μου σύνεργα ή με εξοπλισμό επαγγελματικής θωριάς.

Ανοικτό και απαραβίαστο.

Ο Joseph Bramah υπήρξε ένας γνήσιος εφευρέτης της βιομηχανικής επανάστασης, στο Βικτωριανό Λονδίνο του 18ου Αιώνα. Δεκαοκτώ ιδέες του έλαβαν πιστοποίηση ευρεσιτεχνίας και ίσως η πιο χαρακτηριστική για το όνομά του ήταν η πρωτότυπη σύλληψή του για μία απαραβίαστη κλειδαριά του 1787, με 479.001.600 διαφορετικούς συνδυασμούς - κλειδιά.

Στα 1801 η φήμη της περίπλοκης και ασφαλούς περιστροφικής κλειδαριάς με το κυλινδρικό κλειδί έπεισε τον Bramah  να την τοποθετήσει επιδεικτικά στη βιτρίνα του Bramah Locks Company, στο 124 της οδού Picadilly, προκαλώντας όποιον θα τολμούσε να την ανοίξει με το δικό του ανορθόδοξο τρόπο και προσφέροντας 200 γκινέες, ως συμβολικό έπαθλο.

Μόλις στα 1851, κατά τη διάρκεια της θριαμβευτικής Great Exhibition of the Works of Industry of all Nations του Λονδίνου, o φιλόδοξος Αμερικανός A.C. Hobbs ξόδεψε ένα σύνολο 51 ωρών σε 16 μέρες προσπάθειας  και άνοιξε την κλειδαριά - σύμβολο. Η προσπάθειά του εγκρίθηκε από την αρμόδια επιτροπή και ο Hobbs έλαβε τελικά το έπαθλο και το μερίδιο της δόξας του.

Άραγε, σκέφτομαι τώρα που σχεδιάζω το μυστικό μου ξύλινο ντουλαπάκι, θα πρέπει αυτό να κλειδώνεται; θα πρέπει να προκαλεί τους φιλόδοξους παραβιαστές να το ανοίξουν; Ή μήπως, αρκεί η ύπαρξή του να είναι τόσο μυστική και κρυφή από τα βλέμματα, ώστε να μπορεί να παραμένει αιωνίως ανοικτό και παντοτινά ασφαλές;

Ανακαίνιση φόντου.

Μια μικρή ανακαίνιση, ένα βαψιματάκι δηλαδή στο μαγαζί, μου φάνηκε απαραίτητη τώρα που μπαίνει φρέσκο το καλοκαίρι. Εκείνο το μπεζάκι στο φόντο είναι μάλλον ζεστό για την εποχή και μάλλον επίσης παραφορέθηκε.

Για τα τώρα, λοιπόν, μια πιο δροσερή απόχρωση και βλέπουμε...

ΠΡΟΣΟΧΗ ΧΡΩΜΑΤΑ! 

Όρθιος και ακλόνητος.

Διαβάζω ένα από τα αγαπημένα μου κατορθώματα, όπως περιγράφεται ζωηρά στο επικό εξιστόρημα "Ο ΚΟΥΤΑΛΙΑΝΟΣ", του Εδμόνδου Λανιέλ, για κάποιο αξέχαστο βράδυ στο Αμφιθέατρο των Ταυρομαχιών του εξωτικού Περναμπούκο της Βραζιλίας.

"Άμα εδόθη το σύνθημα της ενάρξεως, υπό τα χειροκροτήματα του πλήθους, ο Κουταλιανός εκάλεσε τους τρεις βοηθούς του, - Τα κανόνια! είπεν απλώς.

Οι βοηθοί του έσπευσαν να προσκομίσουν τρία μικρά πυροβόλα των 7,5. Το ένα το εκρέμασαν δι' αλυσίδας από την δερματίνην ζώνην του γίγαντος. Το δεύτερον το έθεσαν επί του δεξιού του ώμου. Το τρίτον το επήγαν υπό την αριστερήν του μασχάλην, όπως θα έπερναν ένα διπλό καρβέλι ψωμί... - Είνε έτοιμα; ηρώτησεν κατόπιν. - Μάλιστα.     - Είσθε έτοιμοι και σεις; - Κι εμείς επίσης.

Ο κόσμος εκύτταζε περίεργος, μη δυνάμενος να φαντασθή τι επρόκειτο να κάμει ο ξένος αθλητής. Αίφνης ο Κουταλιανός ανεφώνησεν ηχηρώς: -Πυρ! Έκαστος των τριών του βοηθών ίστατο ενώπιον ενός εκ των τριών πυροβόλων. Ευθύς δε με το παράγγελμα "Πυρ" έβαλαν ταυτοχρόνως φωτιά στις τρεις θρυαλλίδες. Τριπλή, ταυτόχρονος, εκκωφαντική εκπυρσοκρότησις αντήχησεν, ως ομοβροντία. Το Αμφιθέατρον εβόησεν ολόκληρον και εκλονίσθη. Οι θεαταί ετρόμαξαν. Πολλαί δε γυναίκες, αιφνιδιασθείσαι, ελυποθύμησαν ή αφήκαν διάτορες κραυγές τρόμου. Ο καπνός, εν τούτοις, διελύθη μετά τινας στιγμάς και ο αθλητής εθεάθη όρθιος και ακλόνητος εις την θέσιν του..."

Ο ύμνος στον ακλόνητο αγωνιστή, τον ήρωα της σταθερότητας, επανέρχεται σήμερα συμβολικά επίκαιρος. Ακόμη και για εμάς τους μικρούς παλαιστές της τέχνης του ξύλου που, πολύ μακριά από τη δόξα των Αμφιθέατρων του Περναμπούκο, προμηθευθήκαμε μόλις μια μικρή μέγγενη, εργαλείο βάσης για σταθερές και ασφαλείς χειραγωγήσεις των μικροηρωισμών μας. Πυρ!

Ένα ολισθηρό επιχείρημα.

"Slippery slope arguments falsely assume that one thing must lead to another. They begin by suggesting that if we do one thing then that will lead to another, and before we know it we’ll be doing something that we don’t want to do. They conclude that we therefore shouldn’t do the first thing. The problem with these arguments is that it is possible to do the first thing that they mention without going on to do the other things; restraint is possible.
(1) If you buy a Green Day album, then next you’ll be buying Buzzcocks albums, and before you know it you’ll be a punk with green hair and everything.
(2) You don’t want to become a punk.
Therefore:
(3) You shouldn’t buy a Green Day album.
This argument commits the slippery slope fallacy because it is perfectly possible to buy a Green Day album without going on to become a punk; we could buy the album and then stop there. The conclusion therefore hasn’t been proven, because the argument’s first premise is false."

Αυτά με απασχόλησαν πρόσφατα, e-διαβάζοντας στο LogicalFallacies (= λογικές πλάνες) τα σχετικά με τους ολισθηρούς δρόμους της συλλογιστικής του εύπλαστου μυαλού. Όλα ξεκίνησαν με μένα να αναζητώ μια μάλλον χειροκίνητη ξυλουργική πλάνη για το τελειοθηρικό φινίρισμα των κατασκευών μου. Και ξέρετε, ο ένας συλλογισμός οδήγησε στον επόμενο και αναπόφευκτα (;) η πλανεμένη λογική μου γέννησε το λείο συμπέρασμα, πως η πλάνη είναι πλανεύτρα και πλανεύει.

Συνήθειες της παραλίας.

Επειδή το καλοκαίρι έρχεται στην πόλη μας, κόβουμε αποσπάσματα από παραλίες άλλων ωκεανών, άλλων εποχών, άλλων ανθρώπων και τα κολλάμε με μαγνητάκια, πινεζες, κόλλα ή τσιχλόφουσκα πάνω σε ψυγεία, πλυντήρια, καθρέφτες ή παράθυρα.

Σιγά σιγά θα έρθει η ώρα της μέρας που τραβιούνται τα νερά, κατά το έντονο σ' αυτούς τους τόπους φαινόμενο της αμπώτιδος. Και θα μπορέσουμε τότε, με την απόχη του 1ου (άνω αριστερά) δραστήριου παραθεριστή και των γενναίων συντρόφων του, να μαζέψουμε καβούρια, κοχύλια, όστρακα και άλλα σπάνια θαλασσινά που θα ξεμείνουν στις άμμους των διαδρόμων και πίσω από τα μουσκεμένα βράχια των δωματίων της διαμερισματικής παραλίας μας.

Ψάρια, η πλευρική γραμμή.

Η πλευρική γραμμή είναι ένα αισθητήριο όργανο των υδρόβιων οργανισμών (aka ψάρια) που χρησιμεύει στην αναγνώριση κινήσεων, μεταβολών και δονήσεων που ταράζουν τα νερά της περιοχής τους. Ορατή συνήθως ως μια αχνή σκούρα επιμήκης γραμμή στις πλευρές τους από την κεφαλή ως την ουρά. Αποτελείται απο μια σειρά επικοινωνούντων αισθητήρων, τους νευρομαστούς, που δέχονται ηλεκτρικά σήματα, ανιχνεύουν μαγνητικά πεδία και αντιλαμβάνονται ακόμη και τις ελάχιστες μεταβολές πίεσης.

Εξελίσσεται και εντείνει τη μία ή την άλλη από τις ιδιότητές της, ανάλογα με το χαρακτήρα και τον τρόπο ζωής κάθε είδους ψαριού. Γενικά συμβάλλει στην αποφυγή συγκρούσεων με κινητά και ακίνητα πλάσματα ή αντικείμενα του βυθού, βοηθά στον προσανατολισμό μέσα σε ταραγμένα ρεύματα νερού και επίσης συμμετέχει στον εντοπισμό της τροφής-λείας του ψαριού-κυνηγού.

Αναρωτιέμαι, χωρίς πραγματικά να γνωρίζω, αν ευθύνεται επίσης για την πολύ εύκολη αποκάλυψη του πραγματικού ρόλου των θηρευτικών μέσων που εξαπολύω κατά καιρούς, για το ψάρεμα των παράκτιων υποβρύχιων μεζέδων. Εκείνο το απότομο βύθισμα, κάθε φορά, του αρματωμένου αγκιστριού προκαλεί χαώδεις μετακινήσεις του λαίμαργου ψαροπληθυσμού, που γίνεται όλο και πιο επιφυλακτικός στη συνέχεια. Σκέφτομαι, λοιπόν, ότι αν το δόλωμά μου βρίσκεται εκεί πριν έρθουν τα ψάρια, τότε η ύπαρξή του δεν θα προκαλέσει μεταβολές στο περιβάλλον τους, όταν αυτά εμφανιστούν. Θα θεωρείται η παρουσία η δική μου και των εργαλείων μου περίπου ως φυσική, δεν θα κινεί υποψίες και τουλάχιστον το πρώτο τσίμπημα θα έρθει πιο χαλαρά. Μετά βλέπουμε.

Αυτή η ρουτίνα, πόσο αγαπητή είναι από τα ψάρια όλου του κόσμου, πόσο εύκολα κοιμίζει τα ραντάρ σου και πόσο γλυκά μπορεί να σε οδηγήσει στην παγίδα της...

Θείο, το στοιχείο και τα πρόσωπά του.

Θειάφι. Ένα στοιχείο, αμέταλλο με πολλά πρόσωπα. Χημικές ενώσεις θειούχες ή θειϊκές συνεργούν σε πολλούς ανθρώπινους σκοπούς, συνήθως με φλογερά, εκρηκτικά ή παρασιτοκτόνα αποτελέσματα. Θειάφι, ένα στοιχείο της δράσης. Ανέτρεξα, πρόσφατα σε ένα από τα πολλά του πρόσωπα, όταν χρειάστηκα τη συνδρομή του Βορδιγάλειου πολτού.

Βορδίγαλον, κατά μία παλιά απόδοση το Bordeaux,     όπως περίπου αντίστοιχα Μαγχεστρία απεκαλείτο το Manchester. Εκεί, στο Bordeaux του 19ου Αιώνα, ο βοτανολόγος - μυκητολόγος Pierre Marie Alexis Millardet εφηύρε το πρώτο μυκητοκτόνο που σώζει έκτοτε με παραλλαγές, τα αμπέλια όλων μας, με το όνομα Bouillie Bordelaise. Το προϊόν του Pierre Marie αναφέρεται και σήμερα στον κατάλογο των όπλων της αποκαλούμενης βιολογικής γεωργίας. Ο θειϊκός χαλκός αποτελεί το βασικό ενεργό συστατικό του μείγματος στη μάχη κατά των παρασίτων.

Κι εμείς, οι μικροοινοποιοί της οικιακής αμπελουργίας, στο θειάφι στραφήκαμε τέτοια εποχή για να διατηρήσει το κλήμα μας υγιές και αμύκητο. Το γράφει εξάλλου και ο προαιώνιος σοφός, ο Καζαμίας, στη στήλη Αμπελουργία του μηνός Μαΐου: "Τα άλλα μέρη του κλήματος εκτός από τα μάτια ψεκάζουμε με διάλυμα θειϊκού σιδήρου συνεχώς τρεις βδομάδες πριν τη βλάστηση. Κατόπιν ραντίζουμε με βορδιγάλειο πολτό και θειαφίζουμε." Πάμε, λοιπόν.

Κρυφό και μυστηριώδες.

- "Σκέφτομαι πως πρέπει να φύγω. Κάθε φορά που έρχομαι στη Βενετία τεμπελιάζω." Απαντά ο Corto Maltese στο ακριβώς επόμενο καρέ της περιπέτειας: Η Κρυφή Αυλή του Μυστηρίου, του Hugo Pratt. Κι έτσι από την έναρξή της η μαγική αυτή ιστορία συμπαρασύρει τον αναγνώστη της στους δαιδάλους των ερωτηματικών της. 

Το κλειστό σφραγισμένο πηγάδι του πρώτου πλάνου. Ο ξεθωριασμένος τοίχος   με τη χρονολογία 1918 και τα γεωμετρικά σύμβολα (μιας κατακόρυφης αναπαράστασης παιδικού παιχνιδιού του δρόμου;). Το σφαλισμένο παράθυρο στην άκρη. Η στενή μισάνοιχτη είσοδος της εσωτερικής αυλής. Ο φεγγίτης με τη σιδεριά. Η εσωτερική αυλή, με άλλο ένα πηγάδι, με άλλα πιο δυσνόητα γεωμετρικά σύμβολα στον τοίχο κι ίσως πιο πίσω, άλλες πόρτες κι άλλες αυλές. Άραγε όλα αυτά υπάρχουν, έχουν κάποιο νόημα, συνδέονται μεταξύ τους, οδηγούν κάπου αλλού με σημασία ή απλά εμπνέουν τάσεις φυγής; Ποιος ξέρει; Αυτό το ερωτηματικό είναι η ουσία της περιπέτειας. 

Μια τέτοια πρόβα για βουτιές σε νέες περιπέτειες ξεκινώ αυτές τις μέρες, συνεχίζοντας τους ξυλοτεχνικούς μου ερασιτεχνισμούς και σχεδιάζοντας ένα μικρό ξύλινο μυστικό ντουλαπάκι. Μυστικό γιατί κανείς δεν θα φαντάζεται πως στη θέση αυτή μπορεί να υπάρξει ένα ντουλάπι. Και πάλι μυστικό γιατί κανείς ακόμα κι αν το δει, δεν θα φανταστεί πως αυτό είναι κάτι τέτοιο. Κι όμως θα υπάρχει, θα ανοίγει με τον τρόπο του και θα σε βάζει στο μυστικό του κόσμο, εκεί όπου θα φιλοξενούνται τα αντικείμενα-κλειδιά των μικρών προσωπικών περιπετειών του εκάστοτε δικαιούχου.

Η Χημική Ιστορία ενός κεριού.

Στα 1791 γεννήθηκε ο Άγγλος χημικός και φυσικός, Michael Faraday, μέγιστος πειραματιστής, με τεράστια συμβολή στην πρόοδο του ηλεκτρομαγνητισμού και της ηλεκτροχημείας. Ένας natural philosopher της εποχής του, ένας γνήσιος επιστήμονας όλων των εποχών.

Στα εβδομήντα του, ο Faraday έδωσε μια σειρά διαλέξεων στο Royal Institution of Great Britain, που καταγράφηκαν και εκδόθηκαν σε βιβλίο. Τίτλος: Η Χημική Ιστορία ενός κεριού. Βαθιά αναλυτική η σκέψη του, αλλά και πολύ διαφωτιστικός ο πρόλογος:

... There is no better, there is no more open door by which you can enter into the study of natural philosophy, than by considering the physical phenomena of the candle. I trust, therefore, I shall not disappoint you in choosing this for my subject rather than any newer topic, which could not be better, were it even so good...

...You have the glittering beauty of gold and silver, and the still higher lustre of jewels, like the ruby and diamond; but none of these rival the brilliancy and beauty of flame. What diamond can shine like flame? It owes its lustre at night-time to the very flame shining upon it. The flame shines in darkness, but the light which the diamond has is as nothing until the flame shine upon it, when it is brilliant again. The candle alone shines by itself, and for itself, or for those who have arranged the materials....

Για αυτούς, λοιπόν. Για όλους αυτούς, τους ταπεινούς εμπειρικούς κηροπλάστες των προηλεκτρικών χρόνων, τους ήρεμους σκυταλοδρόμους της διάδοσης του φωτός, λάμπει τιμητικά στο έργο του σοφού επιστήμονα, η φλόγα από το κεράκι της γνώσης.