Home sweet home.

Με ευχές για μια νέα καλή χρονιά, το ξύλινο καλυβάκι σοκολάτας υποδέχεται γλυκά το 2014. Χρόνια μας πολλά.

Χρόνια πολλά.

Χρόνια πολλά και καλές θάλασσες στα ταξίδια μας.

Των καλάντων.

Κυρά ψηλή, κυρά λιγνή, κυρά καμαροφρύδα
Κυρά μου όταν στολίζεσαι και πας στην εκκλησιά σου
βάνεις τον ήλιο πρόσωπο και το φεγγάρι αγκάλη
και τον καθάριο αυγερινό τον βάζεις δακτυλίδι.

Εμείς εδώ δεν ήρθαμε να φάμε και να πιούμε
παρά σας αγαπούσαμε κι ήρθαμε να σας δούμε.
Εδώ που τραγουδήσαμε πέτρα να μην ραγίσει
και ο νοικοκύρης του σπιτιού χρόνους πολλούς να ζήσει.

Δώστε μας και τον κόκκορα δώστε μας και την κότα
δώστε μας και πέντ' έξι αυγά να πάμε σ'άλλη πόρτα.

Ο Πλαστικός Κόσμος εύχεται και του χρόνου, έτοιμος (πολύ σύντομα) να φορτώσει τα καλούδια των καλάντων στα φρεσκοσυναρμολογημένα αμπάρια της γαλέρας του.

1/450 GALION.

Ισπανικό εμπορικό πλοίο, ενίοτε τροποποιημένο για πολεμικές επιχειρήσεις. Σε ταπεινή κλίμακα 1/450 από ατόφιο χρυσαφί πλαστικό, στη διάθεσή μας από σήμερα να το ναυπηγήσουμε. Με ύψος 103mm και μήκος 140mm, μια ναυαρχίδα τσέπης αναμένεται να ταράξει τα νερά μας.

Ανέμων δώρα.

"To παλιό πέτρινο σπίτι που κατοικούμε το σαρώνουν χίλιοι άνεμοι. Κάθε χειμώνα αλλά και στα καλοκαιριάτικα μελτέμια το κτίσμα ζωντανεύει, αντιδρά, βογκάει, δονείται λες και τρέφεται από τους ισχυρούς ανέμους που κατεβαίνουν ανεμπόδιστα στο Αρχιπέλαγος κι έρχονται από χώρες βορινές και παγωμένες. Κι όταν ο αέρας ξεπερνάει τα εννέα και δέκα μποφόρ και αρχίζει ένας μόνιμος γδούπος πάνω στα βορινά ντουβάρια, τότε μπλέκεται και σφυρίζει στις κορυφές των δέντρων, τρεμουλιάζει και πάλλεται στα πατζούρια της μπαλκονόπορτας, στριμώχνεται κάτω από χαραμάδες και μαζί τρυπώνουν καμπανοκρουσίες, ερωτικά τραγούδια χωρισμού, καλπασμοί αλόγων, μυρωδιές από γυναικεία χείλη. Ο πουνεντομαϊστρος κουβαλάει μαζί λατινικές διαλέκτους και αρωματικά εκλεπτυσμένων ιπποτών μαζί με τον ιδρώτα τραχιών σταυροφόρων. Ο ζέφυρος ανακατεύει μυρωδιές από μπαχάρια και κουβέντες εμπόρων σε ξεχασμένες διαλέκτους της Βενετίας, της Σικελίας, της Γαλικίας, της Ανδαλουσίας. Ο γραίγος, η γραιγοτραμουντάνα, ο γραιγολεβάντες κι ο λεβάντες μας φέρνουν ακούσματα από την Ανατολή, τη μακρόσυρτη φωνή των μουεζίνηδων και τις περιστρεφόμενες φωνές των δερβίσηδων, τούρκικες κατάρες, απειλές. Κι ο γαρμπής, ο πουνεντογάρμπης, ο λιβοζέφυρος, μας παγώνουν το αίμα από βερβερίνικες πειρατικές προσταγές, οδυρμούς και παρακάλια για ζωή και θάνατο...

Κάποτε φυσάνε όλοι οι Αέρηδες μαζί και μερικές φορές ξεπερνούν και τα δώδεκα μποφόρ. Τους μήνες του χειμώνα, όταν η θάλασσα αγριεύει κι ο ουρανός ανταριάζει, τα θεόρατα επιβατικά πλοία κουρνιάζουνε μπροστά στο τελωνείο δένοντας τους χοντρούς κάβους στις δέστρες του λιμανιού. Μόλις τα χαμηλά σύννεφα αγκιστρώνονται στα ερείπια των μεσαιωνικών κάστρων, που υποθετικά πια υπάρχουν στις κορφές των βουνών της Άνδρου και της Τήνου, ελευθερώνονται και ξεχύνονται πάνω στο νησί μας οι αεροκαταρράκτες με ριπές βροχής και με χαλάζια. Ξαφνικά χιμάνε μπουρίνια, τυφώνες, ανεμοστρόβιλοι και θύελλες πάνω στο σπίτι. Εναλλάσσονται απότομα, δυναμώνουν, αλλάζουν συνεχώς κατευθύνσεις, διαρκούν λίγο ή περισσότερο και σταματούν έτσι όπως άρχισαν, απότομα."
"Ο Τίγρης του Αιγαίου", Τέος Ρόμβος, Εκδ. Πανοπτικόν, 2012.

Από τις κορυφές της Άνω Σύρου, οι Μοντέρνοι Καιροί επισημαίνουν: όπως κι αν αλλάζει ο άνεμος, πάντα φέρνει μαζί του δώρα, για όσους μπορούν ακόμη να τα δέχονται απνευστί.

Εμφιαλώνουμε.

Εμφιαλώνουμε και φέτος στην ώρα μας, με προοπτική το άνοιγμα του κρασιού μας αύριο, στις γιορτές και στο μέλλον.

O ανυποψίαστος.

Παρ' όλο το έντονο κόκκινο χρώμα του αμαξώματος, το στοιχείο που τραβά την προσοχή όλων είναι ο υπερκείμενος γερανός. Την προσοχή όλων, πλην του ανυποψίαστου οδηγού που περιμένει το πράσινο φως, αγνοώντας τη σπάθη του Δαμοκλή που κρέμεται πάνω από την κεφαλή του. Το νου μας, λοιπόν, πάντοτε προς όλες όλες τις κατευθύνσεις.

Το σπίτι.

"Το σπίτι είναι επιθυμία της απόκτησής του, πριν προκύψει οποιαδήποτε συγκεκριμένη αρχιτεκτονική μορφή. Το σπίτι είναι άλγος επανόδου στον οικείο τόπο, ενόσω διαρκούν τα πιο ευχάριστα ταξίδια. Το σπίτι είναι προσδοκία και μνήμες. Ακόμη και οι πιο φαντασμένοι, οι πιο οψίπλουτοι πελάτες που ζητούν από τον αρχιτέκτονά τους να τους σχεδιάσει "ένα σπίτι που να μοιάζει με χρηματοκιβώτιο" (κάτι σαν σπίτι για το Σκρουτζ Μακ Ντακ), περισσότερο από το να φυλάξουν ή να επιδείξουν περιουσίες, επιδιώκουν την ασφαλή συσσώρευση ευχάριστων αναμνήσεων. (Στο Φρόυντ πρέπει ν' αναζητηθούν τα αίτια ενός τέτοιου αιτήματος κι όχι στο Ντίσνευ, φυσικά.)

Σπίτι είναι τα στενά καθίσματα της θεατρικής αίθουσας, όσο διαρκεί μια εξαιρετική παράσταση. Σπίτι είναι το καλοκαιρινό ακρογιάλι στο φως των ασαφών ορίων, προτού χαθεί η μέρα και προτού εγκατασταθεί η νύχτα, όταν όλα τα περιγράμματα έχουν μαλακώσει στο άγγιγμα του βλέμματος. Σπίτι είναι το θαμπό τζάμι του λεωφορείου και οι γνωστές όψεις των κτιρίων μιας σταθερής διαδρομής μέσα στην πόλη που την ξεπλένει η βροχή. Σπίτι είναι η μυρωδιά του πρωινού καφέ και το άναμμα του πρώτου τσιγάρου της μέρας. Σπίτι είναι κάθε τοπίο που φώτισε το γέλιο του αγαπημένου προσώπου...

Σίγουρα, κανείς δεν κατοικεί σε διαρκείς αναμνήσεις ή σε όνειρα. Όλοι όμως "κατοικούμαστε" από αναμνήσεις κι από όνειρα που μας διαμορφώνουν. Κι αυτό καθορίζει απολύτως το πώς και το πού κατοικούμε."

Πέτρος Μαρτινίδης, "Η κατοικία είναι αλλού", Περ. Ουτοπία, Ιαν. - Φεβ. 1996. 

Οι Μοντέρνοι Καιροί επιμένουν: ετοιμάζονται να υποδεχθούν τις μέρες των εορτών στολίζοντας το σπίτι, τις προσδοκίες και τις μνήμες, κατά τα παραδοσιακά έθιμα. Και του χρόνου.

Ο Ιμπρεσιονιστής.

Με μικρές, αδρές και συχνά εμφανείς πινελιές, καμωμένες με γρήγορο χέρι, αποτυπώνεται η εντύπωση που αφήνει το φως της ημέρας στο πέρασμά του πάνω από τα αντικείμενα του θέματος. Του θέματος, που σήμερα βρίσκεται εν κινήσει και κατευθύνεται με αργή, λόγω βροχής, ταχύτητα προς τον ασαφή προορισμό του.

Comme d'habitude.

Τρίτη Πέμπτη του Νοέμβρη και η παλιά ετήσια συνήθεια των Λυονέζων τηρείται απόψε στα bistrots και στα τραπέζια της μεγάλης διεθνούς παρέας των φίλων του κόκκινου κρασιού.

Le Beaujolais Nouveau est arrivé!

Το σύνθημα που αποδίδεται στο γεωπόνο μηχανικό και συγγραφέα Louis Orizet, από το 1951, εξακολουθεί να προσφέρει τον ίδιο τόνο αισιοδοξίας, φρέσκο όπως και το ίδιο το νέο κρασί που υποδεχόμαστε και φέτος.

Το χρώμα του Beaujolais είναι έντονο κόκκινο ρουμπινί, με ζωηρές ιώδεις ανταύγειες. Προσφέρει ευδιάκριτα αρώματα από κόκκινα φρούτα, γλυκό κεράσι και μια λεπτή δόση γαρύφαλλου, όπως και γεύσεις βατόμουρου, κερασιού και μαύρης σταφίδας.

Κυρίως, όμως, είναι η ηρεμία που προσφέρει στον άνθρωπο που θα το απολαύσει απόψε στο ποτήρι του. Η ηρεμία του ετήσιου κύκλου του χρόνου, της ζωής, της συνέχειας, της ελπίδας. À vôtre santé.

Φθινοπωρινό débourbage.

Όπως κάθε φθινόπωρο, σαράντα περίπου μέρες 

από τη βράση του μούστου, έρχεται η ώρα της απολάσπωσης. Απαιτείται ένα εφεδρικό δοχείο για τη συγκέντρωση του καθαρού φρέσκου κρασιού και ένα σωληνάκι για την αργή μετάγγιση από το πάνω μέρος του βαρελιού και προς τα κάτω.

Πλησιάζοντας η μετάγγιση στον πυθμένα εμφανίζεται η στρώση της λάσπης, στο ύψος της οποίας διακόπτεται η διαδικασία και η λάσπη απορρίπτεται στον κήπο ως λίπασμα. Γι' αυτό και όλα γίνονται αργά και με στενό σωληνάκι. Για να μην διαταραχτεί η λάσπη και περάσει στο καθαρό κρασί.

Οι Γάλλοι μεταχειρίζονται τον όρο débourbage, για να περιγράψουν τα παραπάνω όπου bourbes είναι τα ιζήματα και jus clair είναι το καθαρό κρασάκι που παραμένει σε εμάς. Για να δούμε, λοιπόν, πόσο clair θα είναι και φέτος ο χυμός μας. 

O αλλιώς.

Όλα εδώ στηρίζονται, ακόμη κι αν έρθουν τα πάνω κάτω. Γιατί, πιο στέρεα προετοιμασμένοι φαίνεται να είμαστε για το ανάποδο παρά για το ίσιο. Κι έτσι sky is the limit ή αλλιώς: αιθεροβατούμε με τα τέσσερα.

Της κατσαρόλας.

Σαν τα παλιά εστιατόρια των KTEΛ, με τη βιτρίνα πάνω από τα ταψιά με τα μαγειρευτά φαγητά, τα λαδερά, τα φούρνου, τα κατσαρόλας. Φαγητά, που σερβίρονταν σε λευκά πιάτα και μεταφέρονταν στο μπράτσο του σερβιτόρου, μέχρι το τραπεζάκι των πελατών.

Έτσι, δουλέψαμε κι εμείς με τα σταφύλια της φετεινής χρονιάς. Όλα τα σκεύη, ανοξείδωτα, αλουμινίου, ξύλινα, πλαστικά, με τα καπάκια τους, τα σουρωτήρια τους, τα χωνιά, τα πανιά, τα απορροφητικά χαρτιά, τις σκούπες, τις σακούλες, τις γάζες και τα τούλια ήταν εκεί μπροστά. Στη βιτρίνα της δουλειάς, στη μόστρα του πατητηριού μας. Όλα, με τα χέρια πηγαινοέρχονταν διαδοχικά ή ταυτόχρονα, για να σερβίρουν με τη σειρά τις απαιτήσεις της μουστιάς.

Κι ο μεζές ήταν ένας και μοναδικός. Οι ρόγες από το φρεσκοκομμένο σταφύλι κι ο σακχαρώδης χυμός τους. 13 οινοπνευματικοί βαθμοί προβλέπονται για το φετεινό κρασί, 13 οι ευχές να πάνε και φέτος όλα καλά.

Mας περιμένουν.

Φέτος, η καλοκαιρία στις Κυκλάδες ήρθε πρώιμα -από την Άνοιξη- και οι καρποί της κληματαριάς μας ωρίμασαν κατά ένα μήνα νωρίτερα σε σχέση με πέρυσι. Οι δε βόρειοι άνεμοι -μελτέμια- που κυριάρχησαν από τον Ιούλιο κόπασαν αμέσως μετά τον Δεκαπενταύγουστο. Οι σφήκες, οι μπάμπουρες και τα λοιπά κεντροφόρα έντομα βρήκαν μόλις τότε την ευκαιρία να εμφανιστούν στην ατμόσφαιρα και να επιτεθούν μαζικά στα ώριμα ήδη σταφύλια, προκειμένου να κορέσουν τη συσσωρευμένη πείνα τους.

Έτσι, η προοπτική να χαθούν τα σταφυλάκια της χρονιάς μέσα στη μία εβδομάδα που απαιτήθηκε να καθυστερήσουμε τη φετεινή οινοποίηση, μας έδωσε την ιδέα για μια διαφορετική προσέγγιση.

Τα σταφύλια μας κόπηκαν και μπήκαν στη συντήρηση των 8 βαθμών Κελσίου. Το θέαμα που παρουσίασε το ψυγείο μας συνδυάστηκε με την υπέροχη μυρωδιά του φρεσκοκομμένου αρωματικού καρπού. Τα περαιτέρω αναμένονται να εξελιχθούν κατά τα ειωθότα το συντομότερο δυνατόν. 

Ο επιστρέφων.

Από τις διακοπές, τέλος Αυγούστου. Η σανίδα του θαλάσσιου σπορ μεταφέρει τις κορυφαίες των αποσκευών, σιγουροδεμένη με τον κάβο της από τη δέστρα της πρύμης. Ο άνεμος της μετακίνησης δεν ταράζει κανέναν και τίποτα από τους έμψυχους και μη επιβάτες. Αντίθετα, δίνει μια τελευταία πνοή στο πλεούμενο λίγο πριν την χειμέρια αποθήκευσή του. Και του χρόνου.

Kαταλόγιν του ξένου στρατιώτου.

(Άσμα δημοτικόν παρεμβεβλημένον εις μεσαιωνικόν έπος του ΙΔ' αιώνος πιθανώς. Τα κατά Λύβιστρον και Ροδάμνην.)

Άγωρος μυριοφλόγιστρος, ξένος εκ τα δικά του,
τον εκαταβασάνισε κόρης ωραίας αγάπη,
έφυγεν εκ την χώραν του κι από τα γονικά του,
και εις ξένον τόπον περπατεί και αιχμάλωτος διαβαίνει.
Πόνους του κλαίουν τα δενδρά, θλίψες του τα λιβάδια
και ποταμοί τα δάκρυα του, βουνά τους στεναγμούς του.
Αηδόνιν εις την στράταν του να κιλαδεί, να λέγει,
και οι πόνοι της καρδίας του και οι αναστεναγμοί του
σιγίζουν το να μη λαλεί, καρδιόφωνον κρατούσι.

Έδε στρατιώτου συμφοράν, την πάσχει διά φεδούλαν
αυτός είναι αιχμάλωτος, ξένος εις άλλον τόπον.

Στ.10. φεδούλα ή φουδούλα: νεάνις.

Σε μονοτονική απόδοση, από τα "Δημοτικά Τραγούδια" του Νικ.Γ.Πολίτη, οι Μοντέρνοι Καιροί υπενθυμίζουν: ο Αύγουστος μήνας είναι από αύριο εδώ και οι άλλοι τόποι αναμένουν παρηγορητικά τους ξένους εμάς. 

Ο εξηντάρης.

Όπου 60, μετρημένο σε χιλιόμετρα, είναι το ανώτατο ωριαίο όριο ταχύτητας των οχημάτων στη συγκεκριμένη καμπή εισόδου στον αυτοκινητόδρομο. Και όχι η τιμή του καρπουζιού σε λεπτά του ευρώ. Η πινακίδα συμπίπτει, μόνο ως σύμπτωση, με το σημείο όπου θα ταίριαζε η επιγραφή των τιμών του μανάβη. Βασική άλλωστε διαφορά είναι πως ο ΚΟΚ δεν συνηθίζει να προβλέπει όριο στα 59,99. 

Για μια χάρτινη κατάδυση.

Ο κατακτητής των θαλασσών. Ο σιδερόφραχτος άνθρωπος του βυθού. Με το τσεκούρι και τη μολυβένια καρδιά - έρμα, με το σταθερό βλέμμα πίσω από το πλέγμα. Ψαλίδι, λίγη κλωστή στις αρθρώσεις και είναι έτοιμος για καταδύσεις στα χάρτινα βάθη των ωκεανών. Ο ομφάλιος σωλήνας της κορυφής θα ενώνει πάντα τον εξερευνητή με την αφετηρία του και η επάνοδος σε αυτή θα απαιτεί μόνο την αποδέσμευση από τα βάρη του. Μπλουμ!

O tetrisτής.

Ο tetris ή tetrisτής δίνει αξία στη γεωμετρική κάλυψη του χώρου, με κατεύθυνση από κάτω προς τα πάνω και με στόχο επιτυχίας το 100% της οριζόντιας φόρτωσης. Κανονικά, επιβραβεύεται με την εξαφάνιση της εκάστοτε πλήρους κατώτερης στοιβάδας και τότε νέος χώρος ελευθερώνεται για τη σισύφεια συνέχιση του έργου του.  Αν αντέξει το φόρτωμα και στην ανηφόρα, τότε όλα ΟΚ.

Σε κόκκινο φόντο.

Και φέτος, η προσπάθειά μας έγινε. Τέσσερις λαμπάδες, πρωτομαγιάτικες, διακοσμημένες με θέματα από τον κόσμο των εντόμων και των θηλαστικών είναι έτοιμες για τη νύχτα του Σαββάτου. Και του χρόνου.

O ανώτατος.

Είπαμε, όμως εδώ διακρίνεται μία μικρή υπερβολή. Οι έννοιες του απαραίτητου και του περιττού συγχέονται. Ο ιμάντας τεντώνεται για να στερεώσει τα αντικείμενα στο όχημα μεταφοράς, σε μία προσπάθεια νοηματοδότησης του ταξιδιού. Ποιος ξέρει; Καλό μας ταξίδι, καλή απόλαυση.

O εκδρομέας.

Πλησιάζει το Πάσχα κι οι μικρές διακοπές του και ο προνοητικός εκδρομέας φορτώνει τα απολύτως απαραίτητα για τις εορταστικές ημέρες στο όχημά του. Το χωριό περιμένει, τα έθιμα απαιτούν και το παιδί των φρονίμων έχει προβλέψει τα πάντα εγκαίρως. Καλή διασκέδαση και καλή επιστροφή!

Σαν το βότσαλο στην ακρογιαλιά.

«...Πολλές φορές παίρνω μουσικές από βαθιές, παλιές ρίζες και τις μετατρέπω ανάλογα με τα λόγια. Το κάνω και με τα λόγια αυτό. ...Αυτό που κάνω εγώ γίνεται παλαιόθεν. Το έκανε ο λαός. Αυτά τα έβγαλε ο λαός και ό,τι έβγαλε ο λαός στέκονται. Γιατί ένας χαβάς , ένα τραγούδι, θέλει καιρό για να στρώσει. Πρέπει να περάσει από πολλά στόματα, από πολλά πανηγύρια, από πολλά μεράκια… Κι έρχεται και στρογγυλεύει σαν το βότσαλο στην ακρογιαλιά... Ένα ωραίο πράγμα, ένα τεφαρίκι... Μπορώ να σου πω ότι και μια γριούλα, που τηγανίζει ψάρια στην αυλή της, και της ήρθε να τραγουδήσει ένα τραγουδάκι, μπορεί κι αυτή ν’ αλλάξει δυο λέξεις και να ακούγεται καλύτερα... Αυτά που έφτιαξε παλαιόθεν ο λαός και τα βρήκαμε τελειωμένα και αδέσποτα – ελεύθερα, ωραία πράματα για όλους - πέσαμε απάνω κι όποιος προλάβει και τα δηλώσει στ’ όνομά του. Σαν τσι οικοπεδοφάγοι. Το ρεμπέτικο το περιφράξανε με τις υπογραφές. Κι αν μαράζωσε το γνήσιο ρεμπέτικο, μαράζωσε κι απ’ αυτές τις υπογραφές. Γιατί η υπογραφή σήμερα εξαργυρώνεται στις εταιρείες. Είναι επιταγή. Πού να ζυγώσεις εσύ να πιάσεις το παλιό, να τ’ αλλάξεις, να το φέρεις στον καιρό σου; Βάζει ο άλλος τις φωνές: Βγάλε, κύριε, το χέρι σου απ’ την τσέπη μου... »

Οι Μοντέρνοι Καιροί ακούν το βιωματικό λόγο του Γ.Μουφλουζέλη και προτείνουν: παίξτε ελεύθερα τις πρώτες νότες της μουσικής σας και μετά από καιρό θα τις ακούτε στρογγυλές, ωραίες κι αδέσποτες, ένα τεφαρίκι...

Της αγάπης λουκέτα.

Κι αν ήταν έτσι, να κλειδώνεις ένα λουκέτο για πάντα στα κάγκελα του Ponte Vecchio της Φλωρεντίας κι αυτό να αρκεί, τότε.. δεν θα χρειάζονταν οι γέφυρες, ούτε οι κλειδαράδες.

Βλέπετε, εκεί στο παντοτεινό κέντρο της Τοσκάνης υπάρχει το γεφυράκι με τις αναγεννησιακές παραδόσεις των χρυσοχόων, των εμπόρων, των τεχνιτών και του νέου ανθρώπου που παίρνει την τύχη του στα χέρια του χαρακτήρα του. Εκεί, λοιπόν οι ερωτευμένοι όλων των Ανοίξεων, συνηθίζουν να κλείνουν το λουκέτο τους στα κάγκελα, πάνω από τον αιωνίως ρέοντα ποταμό, τον Άρνο των πράσινων χρωμάτων.

Το κλειδί οφείλει να πεταχτεί από ψηλά στο βυθό του ποταμού και η αγάπη να παραμείνει ισχυρή έως το τέλος της αιωνιότητας. Υπερβολές, στον καιρό των μιμητικών επαναλήψεων και των διά παντός τρόπου κοινοποιούμενων καλά κρυμμένων μυστικών.

Εμείς, στα μισά της Άνοιξης, ανοίγουμε τις κλειδαριές του χειμώνα, πετάμε τα λουκέτα στο ποτάμι και κρατάμε για πάντα στην καρδιά μας το κλειδί. Άλε, ωπ!

Η παγίδα.

Η παγίδα ή η ανάγκη; Ο κίνδυνος ή η ζωή; Ποια είναι η απάντηση; ή μάλλον ποια είναι η σωστή ερώτηση; Τι δουλειά μπορεί να έχουν δίπλα δίπλα μέρα μεσημέρι σε βιομηχανική λεωφόρο της πρωτεύουσας ένα αργό megaφορτηγό και ένα κοπάδι πρόβατα με βοσκό και σκύλους; Το κοπάδι στη δεξιά λωρίδα και η νταλίκα στην αριστερή; και τέλος πάντων, εμείς με το ΙΧΕ από πού περνάμε; τι λέει ο κώδικας για εμάς; Μπιπ ή μπε; 

May the Force

be with us. Καλή μας δύναμη, δηλαδή, ειδικά με όλες τούτες τις λεπτομέρειες και τα μικροσκοπικά εξαρτήματα. Ιδίως, με τα λιλιπούτεια σήματα που πρέπει ακόμη να υδροκολληθούν σε όλες τις πτυχώσεις των επιφανειών. Σήματα που καλούν την προσοχή των ιπταμένων και επισημαίνουν τεχνικές απαιτήσεις. Και που όταν θα έχουν αναρτηθεί με την ανάλογη προσοχή του συναρμολογητή, θα απομένει μόνο το τελευταίο στάδιο, η στερέωση του γυάλινου κελύφους του πιλοτηρίου. Συνεχίζουμε...

Άγγελος Αναχαιτιστής.

Το υπερηχητικό αεροσκάφος των 3.000 mph, με έδρα την αεροπορική βάση των νεφών: Cloudbase, ανήκε στο μακρινό μέλλον του 2.068 στην World Army Air Force. Πιλότοι των τετράδυμων σκαφών: η Harmony, η Melody, η Rapsody και η Symphony. Επικεφαλής: ο Captain Scarlet στο δίκαιο αγώνα εναντίον των κατακτητικών Mysterons.

Ο Πλαστικός Κόσμος ετοιμάζει την άμυνά του και το πρώτο Angel Interceptor σε κλίμακα 1:72 αεροναυπηγείται ήδη. 

Η καταδίωξη αρχίζει...

To ένδοξο Spitfire σε κλίμακα 1:72 αποδίδεται με δυναμικές αποχρώσεις παραλλαγής και πλήρη πτητική σήμανση. Οι λεπτομέρειες που κερδίζουν: το κόκκινο χρώμα στον κώνο του έλικα, το ασημένιο στις πλευρικές εξατμίσεις και τα χαρακτηριστικά προσωπικά σήματα κάτω από το πιλοτήριο. Βρουμμμ.

O αδιάβροχος.

Κόντρα στο βροχερό κλίμα των ημερών, η αισιοδοξία του μετακομιστή, που αντιμετωπίζει την υγρασία και τις τριβές της μεταφοράς, με μία μόνο στρώση ενός μόνου υλικού, του πολυμερούς φιλμ με τις προστατευτικές φουσκαλίτσες.
Σχάρα, σκοινί, τέντωμα, φύγαμε..

Πίνουμε τώρα.

Καλά πήγαμε και φέτος. Το σταφύλι που πατήσαμε αρχές Σεπτέμβρη στη Τζια, έγινε δέκα όλα κι όλα μπουκαλάκια διαυγέστερου από ποτέ και φυσικότατου κρασιού.

Σιγά σιγά τώρα αρχίζει το μοίρασμα, το κέρασμα, η απόλαυση της γεύσης.

Και το βαρελάκι δεν έχει αδειάσει ακόμη, έχουμε μέσα και τη δεύτερη φετεινή απόπειρα, το Βερτζαμί...

Ίδωμεν.

O ποιητής.

Με λευκή γραφίδα σε μαύρο φόντο, εξελίσσεται δραματικά η πλοκή ενός ποιήματος. Ο κεντρικός τίτλος συμπίπτει και με το κεντρικό νόημα του μηνύματος. Εν κινήσει, όλα αποτυπώνονται στα μάτια του ανυποψίαστου περαστικού-οδηγού. Και δεν αφήνουν πολλά περιθώρια, εκτός ίσως από την προτροπή της από αριστερά προσπέρασης.

Πάμε ξανά...

Στην κλίμακα 1:72, το Γαλλικό ελικόπτερο ALOUETTE SA316/SA319. Σε πτήσεις από το 1960. Εντυπωσιακός ο γυάλινος θόλος του πιλοτηρίου. Ειδικά στη διάφανη εκδοχή της ερασιτεχνικής μας απόδοσης. Για το μικροχρωματισμό και την ευκολία μας, χρησιμοποιήθηκαν ιαπωνικοί permanent markers ποικίλων αποχρώσεων. Απλοί, γρήγοροι και ακριβείς. 

Και με ένα μικρό φύσημα, ο έλικας - στροφείο περιστρέφεται ελεύθερα...