Κάποιο σπιτικό τυρί.

Σσσσ... απόψε τυροκομούμε, στην πιο ευφάνταστα μικροσκοπική εργαστηριακή κλίμακα. Τη σπιτική κλίμακα της ανάγκης, του πρωτάρη τυροκόμου που βρίσκει το απαραίτητο συστατικό του χρόνου και αναζητά τα υπόλοιπα της συνταγής: γάλα, που τελειώνει στο χάρτινο κουτί, ψαλίδι να κοπεί η βαμβακερή γάζα, etc. Εμπειρία επίσης για το εγχείρημα καμμία, εκτός βέβαια από την πλούσια του πρόθυμου δοκιμαστή.

Τώρα, η φωτογραφία ανθίζει, όπως η γεύση του γαλακτερού πιπεράτου αποψινού τυριού στον ουρανίσκο. Θέμα της εικόνας, ας μην απατάται κάποιος, το άσπρο μαλακό τυρί στο βάθος του μπλε γυάλινου μπωλ. Όλα τα άλλα είναι το ντεκόρ των συναισθημάτων.

Κατόπιν της πρώτης ήδη δοκιμής, λίγο αλάτι και παραλλαγές στα αρωματικά μπαχαρικά, θα ήταν η προσωπική μας συμβολή, για την επόμενη φορά, στην ασφαλή συνταγή του γαλλικού πρωτοτύπου. Η συνταγή μας. Και... καλή σας όρεξη!

Σφουγγάρι και Σκάφανδρο.

Στη Σύμη, στα 1860, ανθούσε η πατροπαράδοτη σπογγαλιεία. Με παράτολμους βουτηχτές που ξεκολλούσαν από τα βράχια του βυθού, δεκάδες μέτρα κάτω, τα πιο αδρανή ζώα της θάλασσας, τα σφουγγάρια. Μόνο με τη δύναμη των πνευμονιών, μόνο με τη θέληση της κατάδυσης, χωρίς άλλη τεχνική βοήθεια. Και με μεγάλους κινδύνους και βάσανα.

Τότε, ένας Συμιακός ναυτικός, που γνώρισε το τεχνολογικό πνεύμα των Εγγλέζων της βιομηχανικής εποχής, παρεμβαίνει στην ιστορία. Στα ταξίδια του, είδε κι έζησε το σύγχρονο σκάφανδρο καταδύσεων. Περίκλειστο, βαρύ, με μεταλλικό κράνος και με έναν ελαστικό σωλήνα τροφοδοσίας αέρα για τις αναπνοές του δύτη. Και το έφερε στο νησί του.

Εντύπωση θα μου κάνει πάντα πως, όταν έγινε η πρώτη επίδειξη της χρήσης του, κανείς από τους ατρόμητους σφουγγαράδες δεν πείστηκε να ντυθεί με την παράξενη στολή. Ο φόβος του αγνώστου επιβλήθηκε στην ελπίδα της βελτίωσης. Κι απ' ότι λένε, ίσως με την προτροπή του ίδιου και βέβαια από τη γενναιότητά της, η νεαρή τότε γυναίκα του, έγινε ο πρώτος άνθρωπος που ντύθηκε και κατέβηκε στο βυθό μέσα σε σκάφανδρο. Το νέο νίκησε το παλιό, τα βάσανα βέβαια δεν έλειψαν.

Άραγε, τα πάντοτε ακίνητα σφουγγάρια που αντίκρυσαν τον πρώτο θωρηκτό άνθρωπο να τους επιτίθεται, προτίμησαν τη νέα διάδοχο εποχή στη μεταλλική συσκευασία της; ή δίστασαν κι αυτά να την εμπιστευτούν; Να ξέρω, αν με προτιμούν κι εμένα τα ψάρια με τα ερασιτεχνικά μου σύνεργα ή με εξοπλισμό επαγγελματικής θωριάς.

Ανοικτό και απαραβίαστο.

Ο Joseph Bramah υπήρξε ένας γνήσιος εφευρέτης της βιομηχανικής επανάστασης, στο Βικτωριανό Λονδίνο του 18ου Αιώνα. Δεκαοκτώ ιδέες του έλαβαν πιστοποίηση ευρεσιτεχνίας και ίσως η πιο χαρακτηριστική για το όνομά του ήταν η πρωτότυπη σύλληψή του για μία απαραβίαστη κλειδαριά του 1787, με 479.001.600 διαφορετικούς συνδυασμούς - κλειδιά.

Στα 1801 η φήμη της περίπλοκης και ασφαλούς περιστροφικής κλειδαριάς με το κυλινδρικό κλειδί έπεισε τον Bramah  να την τοποθετήσει επιδεικτικά στη βιτρίνα του Bramah Locks Company, στο 124 της οδού Picadilly, προκαλώντας όποιον θα τολμούσε να την ανοίξει με το δικό του ανορθόδοξο τρόπο και προσφέροντας 200 γκινέες, ως συμβολικό έπαθλο.

Μόλις στα 1851, κατά τη διάρκεια της θριαμβευτικής Great Exhibition of the Works of Industry of all Nations του Λονδίνου, o φιλόδοξος Αμερικανός A.C. Hobbs ξόδεψε ένα σύνολο 51 ωρών σε 16 μέρες προσπάθειας  και άνοιξε την κλειδαριά - σύμβολο. Η προσπάθειά του εγκρίθηκε από την αρμόδια επιτροπή και ο Hobbs έλαβε τελικά το έπαθλο και το μερίδιο της δόξας του.

Άραγε, σκέφτομαι τώρα που σχεδιάζω το μυστικό μου ξύλινο ντουλαπάκι, θα πρέπει αυτό να κλειδώνεται; θα πρέπει να προκαλεί τους φιλόδοξους παραβιαστές να το ανοίξουν; Ή μήπως, αρκεί η ύπαρξή του να είναι τόσο μυστική και κρυφή από τα βλέμματα, ώστε να μπορεί να παραμένει αιωνίως ανοικτό και παντοτινά ασφαλές;

Ανακαίνιση φόντου.

Μια μικρή ανακαίνιση, ένα βαψιματάκι δηλαδή στο μαγαζί, μου φάνηκε απαραίτητη τώρα που μπαίνει φρέσκο το καλοκαίρι. Εκείνο το μπεζάκι στο φόντο είναι μάλλον ζεστό για την εποχή και μάλλον επίσης παραφορέθηκε.

Για τα τώρα, λοιπόν, μια πιο δροσερή απόχρωση και βλέπουμε...

ΠΡΟΣΟΧΗ ΧΡΩΜΑΤΑ! 

Όρθιος και ακλόνητος.

Διαβάζω ένα από τα αγαπημένα μου κατορθώματα, όπως περιγράφεται ζωηρά στο επικό εξιστόρημα "Ο ΚΟΥΤΑΛΙΑΝΟΣ", του Εδμόνδου Λανιέλ, για κάποιο αξέχαστο βράδυ στο Αμφιθέατρο των Ταυρομαχιών του εξωτικού Περναμπούκο της Βραζιλίας.

"Άμα εδόθη το σύνθημα της ενάρξεως, υπό τα χειροκροτήματα του πλήθους, ο Κουταλιανός εκάλεσε τους τρεις βοηθούς του, - Τα κανόνια! είπεν απλώς.

Οι βοηθοί του έσπευσαν να προσκομίσουν τρία μικρά πυροβόλα των 7,5. Το ένα το εκρέμασαν δι' αλυσίδας από την δερματίνην ζώνην του γίγαντος. Το δεύτερον το έθεσαν επί του δεξιού του ώμου. Το τρίτον το επήγαν υπό την αριστερήν του μασχάλην, όπως θα έπερναν ένα διπλό καρβέλι ψωμί... - Είνε έτοιμα; ηρώτησεν κατόπιν. - Μάλιστα.     - Είσθε έτοιμοι και σεις; - Κι εμείς επίσης.

Ο κόσμος εκύτταζε περίεργος, μη δυνάμενος να φαντασθή τι επρόκειτο να κάμει ο ξένος αθλητής. Αίφνης ο Κουταλιανός ανεφώνησεν ηχηρώς: -Πυρ! Έκαστος των τριών του βοηθών ίστατο ενώπιον ενός εκ των τριών πυροβόλων. Ευθύς δε με το παράγγελμα "Πυρ" έβαλαν ταυτοχρόνως φωτιά στις τρεις θρυαλλίδες. Τριπλή, ταυτόχρονος, εκκωφαντική εκπυρσοκρότησις αντήχησεν, ως ομοβροντία. Το Αμφιθέατρον εβόησεν ολόκληρον και εκλονίσθη. Οι θεαταί ετρόμαξαν. Πολλαί δε γυναίκες, αιφνιδιασθείσαι, ελυποθύμησαν ή αφήκαν διάτορες κραυγές τρόμου. Ο καπνός, εν τούτοις, διελύθη μετά τινας στιγμάς και ο αθλητής εθεάθη όρθιος και ακλόνητος εις την θέσιν του..."

Ο ύμνος στον ακλόνητο αγωνιστή, τον ήρωα της σταθερότητας, επανέρχεται σήμερα συμβολικά επίκαιρος. Ακόμη και για εμάς τους μικρούς παλαιστές της τέχνης του ξύλου που, πολύ μακριά από τη δόξα των Αμφιθέατρων του Περναμπούκο, προμηθευθήκαμε μόλις μια μικρή μέγγενη, εργαλείο βάσης για σταθερές και ασφαλείς χειραγωγήσεις των μικροηρωισμών μας. Πυρ!

Ένα ολισθηρό επιχείρημα.

"Slippery slope arguments falsely assume that one thing must lead to another. They begin by suggesting that if we do one thing then that will lead to another, and before we know it we’ll be doing something that we don’t want to do. They conclude that we therefore shouldn’t do the first thing. The problem with these arguments is that it is possible to do the first thing that they mention without going on to do the other things; restraint is possible.
(1) If you buy a Green Day album, then next you’ll be buying Buzzcocks albums, and before you know it you’ll be a punk with green hair and everything.
(2) You don’t want to become a punk.
Therefore:
(3) You shouldn’t buy a Green Day album.
This argument commits the slippery slope fallacy because it is perfectly possible to buy a Green Day album without going on to become a punk; we could buy the album and then stop there. The conclusion therefore hasn’t been proven, because the argument’s first premise is false."

Αυτά με απασχόλησαν πρόσφατα, e-διαβάζοντας στο LogicalFallacies (= λογικές πλάνες) τα σχετικά με τους ολισθηρούς δρόμους της συλλογιστικής του εύπλαστου μυαλού. Όλα ξεκίνησαν με μένα να αναζητώ μια μάλλον χειροκίνητη ξυλουργική πλάνη για το τελειοθηρικό φινίρισμα των κατασκευών μου. Και ξέρετε, ο ένας συλλογισμός οδήγησε στον επόμενο και αναπόφευκτα (;) η πλανεμένη λογική μου γέννησε το λείο συμπέρασμα, πως η πλάνη είναι πλανεύτρα και πλανεύει.