Origami run.

Ένα low level - big size origami project έχει ξεκινήσει εδώ και λίγες μέρες στο φτωχικό μας. Πρώτη ύλη, τα κενά και πεπλατυσμένα χαρτοκιβώτια που περισσεύουν στην πίσω αυλή του συνοικιακού υπερπαντοπωλείου. Θέση μου ο καναπές του -για λίγο ακόμη- διαμερίσματός μας και εργαλεία μου το ψαλίδι και η φαρδιά κολλητική ταινία συσκευασίας. Στόχος του project, να κολληθούν και να επαναποκτήσουν κενό όγκο τα χαρτοκιβώτια για να αντέξουν στο βαρύ υπό μετακόμιση φορτίο.

Το φορτίο είναι κυρίως απ' το ίδιο υλικό, το χαρτί. Βιβλία, βιβλία, βιβλία... Τα οποία στοιβαζόμενα στα χ/κιβώτια γίνονται ασήκωτα και μετά βίας σωρεύονται σε αναμονή του Σαββατιάτικου μεταφορέα.

Μαρκαδόρος ανεξίτηλης γραφής σημειώνει εξωτερικά το περιεχόμενο και τον παραλήπτη χώρο: υπνοδωμάτιο, υπνοδωμάτιο, καθιστικό κ.λ.π. Παρηγοριά για τις στιγμές της κόπωσης, η ελπίδα ότι η μοναστικού χαρακτήρα επαναληπτική εξάσκηση θα με εξυψώσει μια μέρα στο επίπεδο του δημιουργού μιας λεπτής χαρτοδιπλωμένης κατασκευής όπως αυτής στην ελεύθερα εκτυπώσιμη εικόνα.

Και το χάρτινο άρωμα από το επίσης χάρτινο τριανταφυλλάκι θα μου θυμίζει τις μυρωδιές από: γιορτές λουλουδιών, λεμόνι, λεβάντα, πρωινή δροσιά και τα σχετικά που ακόμη αναδύουν οι πόροι των κιβωτίων, ως παντοτινή υπόμνηση του αρχικού τους εμπορικού φορτίου.

Ένα καπηλειό συν μαγέρικο.

"Κάποια χρονιά, πολύν καιρό πριν ανάψουν οι Πόλεμοι των Μηχανών, εις τα βάθη της Αφρικής και εις την Βόρεια Ροδεσία, όπως την ήξεραν οι παλιότεροι, ήτοι στην περιοχή όπου εζούσαν ειρηνικές φυλές των Μπούντζα και των Μ'μπάκα-μαντζά διάσπαρτες στις μεγάλες εκτάσεις ζούγκλας όπου γεννιώνται μέσα από αμέτρητα ριζόνερα και παραποτάμια οι ποταμοί Ζαμπέζι και Καμπόμπο και περίπου τρεις ώρες δρόμο από το χωρίον Νεμπάλα, εκεί είχεν αράξει μετά από τόσες αναρίθμητες και απίστευτες περιπέτειες, ακόμη και εις την Νέαν Υόρκην, ο θρυλικός και μυθικός Ταρζάν των Πιθήκων που ήτανε γνωστός και ως Λόρδος Τζων Γκρέυστοκ από καταγωγή -πλην ουδόλως τον ενδιέφερε αυτός ο τίτλος ευγενείας του- με μακριά τα καστανά του τα μαλλιά ως τους ώμους και θρεμμένο κρεμαστό μουστάκι, ομοιάζων προς Έλληνα ήρωα του 1821.

Εκειδά λοιπόν, στην άκρη σ'ένα ξέφωτο τριγυρισμένο απ' την οργιώδη βλάστηση των κάθε λογής εξωτικών φυτών, είχε σκαρώσει ο Ταρζάν, κολλητά στον ογκώδη κορμό ενός γιγαντιαίου δέντρου μπαομπάμπ, ένα καπηλειό συν μαγέρικο με μια μακρουλή ταμπέλα σανιδένια όπου έγραφε στ' αγγλικά "Εξοχικόν Κέντρον ο Λόρδος" κι εδώ ήταν το στέκι όλων των αλητόβιων γλεντζέδων της ζούγκλας. Από πάνω, στα χοντρόκλαδα του μπαομπάμπ, είχε σκαρώσει με κορμούς και λιάνες την προσωπική του εστία όπως παλιότερα, τα χρόνια των περιπετειών στη γη των Ουαζίρι με την σύζυγό του την Τζέην..."
Πάνος Κουτρουμπούσης: "Το Κεντράκι του Ταρζάν και άλλα παραμύθια." 2005.

Οι Μοντέρνοι Καιροί υποκλίνονται: ένας ευγενής δυναμικός χαρακτήρας, μαχητής των αναρίθμητων περιπετειών της ζωής, μπορεί ακόμη και στα βάθη της εκτός έδρας ζούγκλας, να σκαρώσει τη βάση του και να στερεώσει την επιγραφή: Κέντρον. Κι οι περιπέτειες ας συνεχίζονται...

Oude oude.

Τέτοια εποχή στο Amsterdam, πέφτει μια πυκνή ψιλή βροχή που γεμίζει διαρκώς τον ουρανό και αφήνει παραδόξως το οδόστρωμα και τα παπούτσια των πεζών στεγνά. Οι ομπρέλες πάνω από τα κεφάλια των ανθρώπων είναι ιδιαίτερα φαρδιές, ενώ αντίθετα έξω από τα κτίρια, τις βιτρίνες και τις εισόδους τους δεν προεξέχει συνήθως κανένα στέγαστρο προστασίας. Το κρύο στους δρόμους είναι απόλυτα δυσανάλογο με την υπερβολική θέρμανση των καταστημάτων, των καφέ και των εστιατορίων. Οι μετακινήσεις σε αυτές τις συνθήκες γίνονται κυρίως με τα πόδια, με το ποδήλατο (ομπρέλα στο ένα χέρι) και πολύ λιγότερο με τα τραμ ή τα αυτοκίνητα.

Μπαίνοντας όμως στο καταφύγιο ενός κλειστού χώρου, ο άνθρωπος της πόλης των υδάτινων καναλιών μπορεί ακόμη και σήμερα να βρει θαλπωρή σε ένα ποτηράκι από την παλιά καλή συνταγή. Oude Genever. Παλιά και καλή, όπως εξηγεί το "τελευταίο" αυθεντικό αποστακτήριο "De Ooievaar" του Amsterdam (ιδρυθέν το 1782), αφού τηρεί τα προ του 1900 ειωθότα, με ζύμωση σιταριού και τέσσερις διαδοχικές αποστάξεις. Στην τέταρτη συμμετέχουν τα αρωματικά βότανα και το jeneverbes που χαρίζει στο ποτό το χαρακτήρα του και το όνομά του. Μένει, μετά, το ξύλινο βαρέλι και οι 17 συνολικά παραλλαγές της συνταγής στα σωστά χρόνια είναι έτοιμες.

Κι αν ζεσταθείτε πολύ με τους 42 (+/-) βαθμούς του, μπορείτε πάντα, στο Amsterdam των αντιθέσεων, να ζητήσετε για διάλειμμα την παγωμένη μπύρα του καταστήματος. Κάθε φορά θα είναι άλλη και η έκπληξη θα συναγωνίζεται την απόλαυση. 

Με τα πολλά.

"... Υπήρχε μια μοναχική κι απότομη ανηφοριά, στ' ανατολικά του μεγάλου νταμαριού. Ένας στενός χωμάτινος δρόμος οδηγούσε κατευθείαν σ' ένα πλάτωμα στην κορυφή της. (Ο Φάνης) στεκόταν στην ρίζα της πλαγιάς και την αναμετρούσε μαρσάροντας. Η μηχανή έτρεμε ολόκληρη κάτω απ' τα πόδια του και την κρατούσε με δυσκολία. Σαν μπούχιαζε ο κόσμος στη μπενζίνα, έσφιγγε τα δόντια και άφηνε απότομα το ντεμπραγιάζ και τότε η Machules πέταγε ψηλά το μπροστινό τροχό της. Πήγαινε έτσι καμιά δεκαριά μέτρα και ορμούσε έπειτα τ' αφηνιασμένο μέταλλο όλο μανία για την ανηφόρα. Ανέβαινε βλαστημώντας κι ουρλιάζοντας, πισώπεφτε, ξεκαβάλαγε κι έκλαιγε απ' τη λύσσα που' χε να φάει το βουνό, μέχρι που κώλωνε και χυνόταν πάλι πίσω στην κατηφόρα κι άρχιζε πάλι απ' την αρχή.
Σαν έφτανε με τα πολλά στο πλάτωμα παράταγε τη Machules κι έπεφτε σε μια γωνιά ξεθεωμένος. Γύριζε αργά το βράδυ."

Από τα 1976 και τον Οργισμένο Βαλκάνιο του Ν. Νικολαΐδη, ο αγώνας του Φάνη "να φάει το βουνό" παραμένει επίκαιρος και σήμερα στη γιορτή του. Οι Μοντέρνοι Καιροί συμφωνούν: σφίγγουμε τα δόντια και αφήνουμε απότομα το ντεμπραγιάζ. Και καλή μας φώτιση.