Με τα πολλά.

"... Υπήρχε μια μοναχική κι απότομη ανηφοριά, στ' ανατολικά του μεγάλου νταμαριού. Ένας στενός χωμάτινος δρόμος οδηγούσε κατευθείαν σ' ένα πλάτωμα στην κορυφή της. (Ο Φάνης) στεκόταν στην ρίζα της πλαγιάς και την αναμετρούσε μαρσάροντας. Η μηχανή έτρεμε ολόκληρη κάτω απ' τα πόδια του και την κρατούσε με δυσκολία. Σαν μπούχιαζε ο κόσμος στη μπενζίνα, έσφιγγε τα δόντια και άφηνε απότομα το ντεμπραγιάζ και τότε η Machules πέταγε ψηλά το μπροστινό τροχό της. Πήγαινε έτσι καμιά δεκαριά μέτρα και ορμούσε έπειτα τ' αφηνιασμένο μέταλλο όλο μανία για την ανηφόρα. Ανέβαινε βλαστημώντας κι ουρλιάζοντας, πισώπεφτε, ξεκαβάλαγε κι έκλαιγε απ' τη λύσσα που' χε να φάει το βουνό, μέχρι που κώλωνε και χυνόταν πάλι πίσω στην κατηφόρα κι άρχιζε πάλι απ' την αρχή.
Σαν έφτανε με τα πολλά στο πλάτωμα παράταγε τη Machules κι έπεφτε σε μια γωνιά ξεθεωμένος. Γύριζε αργά το βράδυ."

Από τα 1976 και τον Οργισμένο Βαλκάνιο του Ν. Νικολαΐδη, ο αγώνας του Φάνη "να φάει το βουνό" παραμένει επίκαιρος και σήμερα στη γιορτή του. Οι Μοντέρνοι Καιροί συμφωνούν: σφίγγουμε τα δόντια και αφήνουμε απότομα το ντεμπραγιάζ. Και καλή μας φώτιση.