Το κρασί μας.

Είναι και πάλι εδώ. Σταθερά την ίδια μέρα και ώρα, όπως κάθε χρόνο. Ένα γαλλικό ραντεβού, μια περιοδική στάση στον ετήσιο κύκλο.

Απόλαυση για την όραση (φιάλη, χρώμα κρασιού), την ακοή (άνοιγμα φελλού), την αφή (αίσθηση δροσερού ποτηριού) την οσμή και τη γεύση. Ας πιούμε απόψε με μια πρόποση στην έκτη αίσθηση, εκείνη που κλίνει το ζυγό του ναι ή του όχι.   

Η τέταρτη.

Η τέταρτη διάσταση του χώρου, ο χρόνος, έχει επέμβει δραστικά στο σημερινό στιγμιότυπο. Σαν καταλύτης, επιτάχυνε κάθε αντίδραση των φυσικών ή/και τεχνητών στοιχείων, ώσπου στο τέλος (τέλος;) η εντροπία του υπό παρατήρηση συστήματος αυξήθηκε θεαματικά. Μπουμ.

Η πηγή της έκφρασης.

"Παραδομένος στη φιλαυτία του ο ανίδεος, δεν διακρίνει παρά μόνο τις φανερές λεπτομέρειες στα
πράγματα. Η σύνθεση, η πηγή της έκφρασης, η μόνη εύγλωττη, του διαφεύγει. Είναι λυπηρό που η ανατομική περιγραφή δίνει επιχειρήματα στην άγνοια του πλήθους, προσελκύοντας με λέξεις την προσοχή του πάνω στα διάφορα μέρη που συνθέτουν την αρχιτεκτονική του σώματος. Αυτές οι σχολαστικές λέξεις, δικέφαλος, τρικέφαλος, ωλενικός ή μηριαίος, και τόσες άλλες, λέξεις κοινές όπως βραχίονες, κνήμες, δεν έχουν διόλου σημασία στην πλαστική. Στη σύνθεση του έργου τέχνης, οι βραχίονες, οι κνήμες δεν λογαριάζονται παρά μονάχα όταν συντάσσονται σε πλαστικά επίπεδα που υποτάσσουνε τα πάντα σ' ένα κοινό σκοπό. Έτσι συμβαίνει και στη φύση, που περιφρονεί τις αναλυτικές περιγραφές μας.

Οι μεγάλοι καλλιτέχνες συνθέτουν όπως η φύση, δεν περιγράφουν όπως η ανατομία. Δεν λαξεύουνε χωριστά ετούτο το μυώνα, κείνο το νεύρο, τούτο το κόκκαλο· στο σύνολο αποβλέπουν, αυτό πασχίζουν να εκφράσουν. Μέσα από τα πλατιά επίπεδά του, το έργο τους δονείται στο φως ή δέχεται τη σκιά."

"Στην Αφροδίτη της Μήλου", Αύγουστος Ροντέν, από το: "Ο Ροντέν και η αρχαία ελληνική τέχνη" της Μ. Λαμπράκη-Πλάκα, εκδόσεις Νεφέλη, 1985.

Οι Μοντέρνοι Καιροί, ανίδεοι, αναμένουν το φως και τη σκιά, προσδοκούν τη στιγμή που θα συνταχθούν οι φανερές λεπτομέρειες σ' έναν κοινό σκοπό.