Η πηγή της έκφρασης.

"Παραδομένος στη φιλαυτία του ο ανίδεος, δεν διακρίνει παρά μόνο τις φανερές λεπτομέρειες στα
πράγματα. Η σύνθεση, η πηγή της έκφρασης, η μόνη εύγλωττη, του διαφεύγει. Είναι λυπηρό που η ανατομική περιγραφή δίνει επιχειρήματα στην άγνοια του πλήθους, προσελκύοντας με λέξεις την προσοχή του πάνω στα διάφορα μέρη που συνθέτουν την αρχιτεκτονική του σώματος. Αυτές οι σχολαστικές λέξεις, δικέφαλος, τρικέφαλος, ωλενικός ή μηριαίος, και τόσες άλλες, λέξεις κοινές όπως βραχίονες, κνήμες, δεν έχουν διόλου σημασία στην πλαστική. Στη σύνθεση του έργου τέχνης, οι βραχίονες, οι κνήμες δεν λογαριάζονται παρά μονάχα όταν συντάσσονται σε πλαστικά επίπεδα που υποτάσσουνε τα πάντα σ' ένα κοινό σκοπό. Έτσι συμβαίνει και στη φύση, που περιφρονεί τις αναλυτικές περιγραφές μας.

Οι μεγάλοι καλλιτέχνες συνθέτουν όπως η φύση, δεν περιγράφουν όπως η ανατομία. Δεν λαξεύουνε χωριστά ετούτο το μυώνα, κείνο το νεύρο, τούτο το κόκκαλο· στο σύνολο αποβλέπουν, αυτό πασχίζουν να εκφράσουν. Μέσα από τα πλατιά επίπεδά του, το έργο τους δονείται στο φως ή δέχεται τη σκιά."

"Στην Αφροδίτη της Μήλου", Αύγουστος Ροντέν, από το: "Ο Ροντέν και η αρχαία ελληνική τέχνη" της Μ. Λαμπράκη-Πλάκα, εκδόσεις Νεφέλη, 1985.

Οι Μοντέρνοι Καιροί, ανίδεοι, αναμένουν το φως και τη σκιά, προσδοκούν τη στιγμή που θα συνταχθούν οι φανερές λεπτομέρειες σ' έναν κοινό σκοπό.