Καλή χρονιά!

Καλή χρονιά σε όλους μας, είθε να είναι πάντα γεμάτα, με υγεία, τα καλάθια μας...

Χρόνια Πολλά!

Με τις ευχές της Χάρτινης Ζωής, για ειρήνη, αγάπη και ευτυχία!

Καλά Χριστούγεννα!

Χρόνια πολλά, για άλλη μια φορά από τα κελάρια μας, με μια πρόποση στην υγεία όλων μας.

Ο ηλιοτροπικός.

Exchange yout troubles for some love - Wherever you are

Let me take you far away - You'd like a holiday

Longing for the sun you will come

To the island without name

Longing for the sun be welcome

On the island many miles away from home...

Ένα κάπως πολύ παλιό τραγουδάκι (The Scorpions), για ένα παντοτεινό αίσθημα ανάγκης της ηλιόλουστης καλοκαιρινής ελαφρότητας, άσχετα ή/και αναλογα με τα βάρη που κουβαλά ο καθένας μας.

Ο αποφασισμένος.

Χωρίς δισταγμό, το βιος ενός νοικοκυριού φορτώθηκε στο ορθάνοιχτο για την περίσταση επιβατικό όχημα. Πράγματα πολλά δεμένα με ιμάντες, οι πιστοί συνοδοί του οδηγού. Γιατί ακόμη κι αν έρθουν όλα τούμπα στη ζωή, δυο καρέκλες ανάποδα πάνω σ' ένα στρώμα οροφής θα είναι εκεί, παντοτινοί φρουροί του απροσδόκητου.

Τα έρμα.

Τι έχουν τα έρμα και ψοφάν; Τρία - τρία τα μεταφέρει ο γερανός. Ένα πάνω, ένα πίσω και ένα από πάνω. Άραγε, τρία σε ένα είναι το απόλυτο ρεκόρ; Ή, μήπως δούμε κάποια μέρα μαζικότερες αποσύρσεις, πάνω σ' εκείνες τις διώροφες ανοιχτές νταλίκες μεταφοράς των (άλλοτε καινούριων) ΙΧ;

Οι καρέκλες.

Άψογη η στήριξη, η στοίβαξη και η περιτύλιξη. Όλα γραμμικά, επίπεδα και αλληλένδετα. Ο επαγγελματίας επιδεικνύει ανεπιτήδευτα την άνεση της εμπειρίας του. Που παρακάμπτει και τους υπαρκτούς περιορισμούς του. Ημιφορτηγό ΙΧ, θέσεις καθημένων 21, θέσεις ορθίων 39 στην οροφή.

Η ταλάντευση.

Σταθμευμένο στις παρυφές του οικιστικού ιστού της πόλης, ταλαντεύεται μεταξύ ακινησίας και κίνησης. Προορίζεται να ασκεί το μεταφορικό του έργο όταν είναι στέρεα πακτωμένο στο έδαφος και να ηρεμεί μόνο κατά τη μετακίνησή του από τόπο σε τόπο. Έτσι, αραγμένο δίπλα στη μάντρα δείχνει ήσυχο, αλλά για σκέψου να το σκαρφαλώσουν δυο πιτσιρίκια... 

Toujours Nouveau!

Belle couleur, d'un beau rouge rubis. il sent bon le raisin frais et les petits fruits rouges. Tendre et fruite, il vous apportera au palais le plaisir d'un excellent primeur. 

Που θα πει ότι, όπως κάθε τρίτη στη σειρά ημέρα Πέμπτη του μηνός Νοεμβρίου είναι σήμερα στη διάθεση μας το φρέσκο φρέσκο καινούριο νέο κρασί της φετεινής χρονιάς των οινοποιών του μικρού χωριού του πλανήτη Γη.

Δώρο της γης το σταφύλι, κόπος των ανθρώπων το κρασί, χαρά της ζωής ένα κόκκινο μικρό ποτήρι.

Το semipublicface σπεύδει, όπως κάθε χρονιά, να προμηθευθεί εγκαίρως το μπουκάλι του για να ευχηθεί απόψε με μία πρόποση στην υγεία  όλων μας.

Πάντα να είναι νέο το αποψινό κρασί, πάντα να είναι παντοτινά τα καλά νέα για τους Γήινους. Και του χρόνου!

Το βαρελάκι αίνιγμα.

Έχω ένα βαρελάκι, που έχει δυο λογιώ κρασάκι. Τι είναι;

Φέτος, είναι το βαρελάκι μας. Που, αφού ολοκλήρωσε τη ζύμωση του φυσικού μούστου από τζιώτικο σταφύλι, έμεινε ξαφνικά άδειο και ανήσυχα ήσυχο. Ο ήδη ζυμωμένος μούστος απολασπώθηκε και εμφιαλώθηκε σε γυάλινες μπουκάλες για να ωριμάσει ως κρασί.

Τότε, προέκυψε η ανανεωτική ιδέα να μπει και δεύτερος μούστος για ζύμωση. Συμπτώσεις και καλές φιλίες συνέδρασαν, οπότε νέος γύρος δράσης ξεκίνησε. Ο μούστος, αυτή τη φορά, ήταν από σταφύλια ποικιλίας Βερτζαμί. Μια ποικιλία, που έφτασε στη Λευκάδα στα τέλη του 17ου αιώνα από την ισχυρή για λίγο ακόμη Γαληνοτάτη Δημοκρατία της Βενετίας.  Όπως και το Μηλέικο της Τζιας, του αρχικού μας μούστου, έχει Γαλλική καταγωγή, φερμένο από τους άρχοντες Φράγκους.

Ελπίζουμε, λοιπόν, φέτος, όταν ο χειμώνας ωριμάσει, να γίνουν από την μικρο-οινοποιία μας δυο μικρο-οίνοι με Γαλλο-Ιταλική καταγωγή και συγγενική σχέση. Μέχρι, τότε, το βαρελάκι μας θα παραμένει ένα αίνιγμα.

O καθρέφτης.

Τέλος εποχής για τα παλιά κουφώματα κάποιου Αθηναϊκού διαμερίσματος των ετών Εξήντα. Η ξυλεία μεταφέρεται, για να ανακαινιστεί η αξία χρήσης της.

Κατά τη μεταφορά, ο μακρύς καθρέφτης αντανακλά το χρώμα του ουρανού και δίνει άλλη ατμόσφαιρα στα ογκώδη γήινα πράγματα.

Το κίτρινο.

Σε κίτρινο υπηρεσιακό χρώμα, με σταθερή πορεία και με την ασφάλεια του τεντωμένου σχοινιού, το τρίτροχο όχημα μεταφέρει το φορτίο του. Ένα πρώην δίκυκλο για επισκευή, μετατροπή ή ανακύκλωση. Κατά τη μεταφορά, το πρώην δίκυκλο απολαμβάνει μια ψευδαίσθηση αυτοκίνησης, με το λαδερό ήχο της δίχρονης μηχανής να συμπληρώνει την εντύπωση.

To μπλε.

Φορτωμένος κάργα με ζωοτροφές σε πλεχτούς σάκκους πολυαιθυλενίου, ο ισορροπιστής σιτιστής επιστρέφει στα ζωντανά του.

Εκείνο που εξέχει, όμως, στην πυραμίδα της ζωικής διατροφής είναι το μπλε πλαστικό μπιτόνι της κορυφής. Να 'ναι ένα ιδιαίτερο έδεσμα για κάποια ξεχωριστά τετράποδα, να 'ναι κάποιο απογειωτικό καρύκευμα της πιτυρούχου τροφής ή μήπως ένα χωνευτικό παρασκεύασμα για το κλείσιμο του διογκωτικού γεύματος; 

Το φράγμα.

Δεκάδες ζευγάρια τροχών αγωνίζονται να μεταφέρουν αυτές τις ξύλινες βάσεις μεταφοράς στον τόπο εκκίνησης του έργου τους. Χαρά στο μερακλή που έβαψε την κόκκινη παλέτα και χάρισε έναν ξεχωριστό τόνο στο πολυ-επίπεδο σημερινό στιγμιότυπο των δρόμων. 

Επί του πιεστηρίου.

Η εικόνα-στιγμιότυπο της πρώτης ολοκληρωμένης λειτουργίας της δικής μας σταφυλόπρεσσας. Το ξύλινο κιβώτιο οξιάς συνεργάστηκε άψογα με τον υδραυλικό γρύλο, ο χυμός των σταφυλιών βγήκε στο δίσκο περισυλλογής και ο κόπος μας μειώθηκε φέτος στο 1/3. Τα χρώματα και το άρωμα που έδινε ο μούστος στο ξύλο ήταν μια επιπλέον ευχαρίστηση για τον πατητή.

Τώρα, μετά την πιεστική φάση του τρύγου, μπαίνουμε στην ήρεμη περίοδο της οινοποίησης. Και καλά κρασιά...

Οξιά, αντοχή και άρωμα.

Δυο κομμάτια κολλητής οξιάς χρησιμοποίησα για να φτιάξω το συμπιεστήριο  των σταφυλιών μου. Ένας (περίπου) κύβος, το καπάκι του να εισχωρεί εφαπτομενικά στις εσωτερικές πλευρές του και είκοσι τρύπες 8 χιλιοστών περιμετρικά στη βάση. Πρόκειται να συνδυαστεί με το περσινό πιεστήριο των σταφυλιών, για γρήγορο παραγωγικό αποτέλεσμα. Καλό το περσινό ταψί, αλλά πάνω στη δουλειά, αποδείχθηκε ευτσαλάκωτο.

Η κατασκευή αυτή έχει ξεκινήσει από καιρό και μόλις απόψε ολοκληρώθηκε. Γι' αυτό και η πρώτη δοκιμαστική φωτογράφηση έγινε σε ημισκοτεινές συνθήκες, χωρίς φωτιστικές ευκολίες.

Λίγο γυαλοχαρτάρισμα απομένει για αύριο με το φως του απογεύματος και έτοιμοι θα' μαστε κιόλας για νέες πολυσταφυλοπιέσεις.

Αντοχή στην άσκηση της πίεσης και προσφορά των αρωμάτων της οξιάς είναι τα δύο χαρακτηριστικά του ξύλου που επιλέξαμε. Τα αρώματα της οξιάς τα νοιώσαμε ήδη στα πολλά τρυπήματα και τριψίματα του ξύλου. Και την αντοχή της επίσης στη σκληρή αλλά μάταιη αντίσταση στα περιστροφικά μας βιδώματα.    

Ο Κολλητήρης και το μέτρημα.

... Λευκό μου σεντονάκι
λάμπα μου τρελή
Ποια αγάπη τάχα μας φυσάει

Βάλε στη σκιά σου
τούτο το παιδί
Που δεν έχει απόψε
πού να πάει πού να πάει...

Κι αν το παιδί αυτό είναι ο Κολλητήρης, που πλέει ελεύθερος όλο το καλοκαίρι πάνω στο καραβόπανο της κληματαριάς μας, τότε καλά είναι να τον ρωτήσουμε μήπως βλέπει πού πήγαν φέτος τα σταφύλια και δεν φαίνονται πουθενά.

Πριν δυο χρόνια, η κληματαριά ήταν φορτωμένη με 80-90 τσαμπιά των 1,5-2 κιλών, το καθένα. Περσι, τα μισά. Φέτος, τα μισά των μισών. Αυτός ο αλγόριθμος δρα σταθερά εναντίον μας και αρχίζει να μας προβληματίζει. Ο μούστος τείνει αναλογικά να λιγοστεύει και χρειάζεται συμπλήρωμα. Για να μην υποβαθμιστούμε από την εργαστηριακή μικροοινοποίηση, στην κατηγορία μικροσκόπησης της ζύμωσης της ρόγας.

Αυτό θα κάνουμε. Θα συνεχίσουμε. Ο Κολλητήρης, αν δεν βλέπει άλλα δικά μας σταφύλια, θα δει φέτος μακρύτερα, νέες συμπληρωματικές κληματαριές και θα μετρά από το πανί του τα τσαμπιά που χρειαζόμαστε.

... Μα όσο κι αν μετρώ
κάτι περισσεύει
Τρύπια ειν' η αγάπη μας
και δε μας προστατεύει...

Ώρα για θερινό.

Καλοκαίρι, ώρα για θερινό. Δυό ώρες απόλαυσης με κάποιο θέμα που γεννιέται, εξελίσσεται και λύνεται σε ένα και μόνο βράδυ. Πρόταση της Χάρτινης Ζωής:         οι επαναλήψεις κλασικών στο είδος τους ταινιών, εκεί που το παρελθόν προφητεύεται από το θεατή με βεβαιότητα και το μέλλον παραμένει ζωντανό, 

σαν μια πρόσφατη ανάμνηση.

Η στροφή.

Και μπορεί να παίρνει τώρα τις στροφές, φορτωμένος με τα βάρη των αναμνήσεων και αφήνοντας πίσω τα ίχνη του χρόνου, "τις στιγμές που μου πήρες", που μένουν ακόμη χαραγμένες πάνω από τον οπίσθιο προφυλακτήρα του.

Η σπορά.

Εμπνευσμένο από μια μακρινή ήπειρο και από μια επίσης μακρινή εποχή, ένα δηλωτικό έργο, που παραπέμπει στον αιώνιο κύκλο της ζωής, διακόπτεται απότομα, όταν χρειαστεί να ανοίξουν οι διπλές πόρτες του σήμερα.

Η ισορροπία.

Άρον τον κράββατόν σου... και δέσε τα όλα σφιχτά, ίσα ίσα να ισορροπούν αγκαλιασμένα. Προσοχή στις λακούβες, μπορεί να βρεθεί η πολυθρόνα στο υπνοδωμάτιο και το ψυγείο στο σαλόνι.

Το επίγραμμα.

Ὦ ξεῖν', ἀγγέλλειν Λακεδαιμονίοις ὅτι τῇδε κείμεθα, τοῖς κείνων ῥήμασι πειθόμενοι. Να αντιγραφεί 300 φορές με καθαρά γράμματα στο τετράδιο εργασιών.

Η ταράτσα.

Δρόμος είναι και η επίπεδη οροφή για τη μουσειακού χαρακτήρα συλλογή των ακινητοποιημένων ειδικών οχημάτων. Δρόμος που οδηγεί σε πολυόροφο αδιέξοδο.

Η συναρμολόγηση.

Βιομηχανική αρχιτεκτονική, εξ ουρανού συναρμολόγηση τύπου TETRIS, σε άμεση επαφή με το δρόμο και σε πλήρη απουσία φυσικών στοιχείων.

Ο αξέχαστος.

O λασπωτήρας με την προτροπή Don't Forget Me συμπληρώνει την ευαίσθητη εικόνα του μερακλή οδηγού, διαπρύσιου οπαδού του θρυλικού Lemmy.

Ο κλιματισμός.

Υπερκλιματιζόμενο όχημα ή το όχημα ενός ψυχρού επαγγελματία υπερκλιματιστή;

Η μεταφορά.

Εφαρμοσμένοι κανόνες ασφαλείας μεταφοράς ρολλών ασφαλείας.

Η ανακύκλωση.

Η ανακύκλωση των ιδεών χρειάζεται προσοχή. Φορτώνει τη ζωή του ανθρώπου με παρακινδυνευμένες δραστηριότητες και ριψοκίνδυνες μεθόδους.

Το σταυροδρόμι.

Το Φωτοδρόμιο στέκεται για λίγο στο σταυροδρόμι των ζιζανίων, όπου ίσως θαυματούργησε ή και ίσως μαρτύρησε ο άγιος των επετειακών συναισθηματικών εκλάμψεων. Τώρα, προς τα πού;

Ο ανήφορος.

Το Φωτοδρόμιο καταγράφει για σήμερα την παράλληλη κίνηση του μικρού δίπλα στο μεγάλο και του μεγάλου δίπλα στο μικρό, σε ανήφορο διαρκείας. Κουράγιο, παιδιά, ισιώνει παρακάτω.

H μετακόμιση.

To semipublicface ασχολείται προσφάτως με το εποχούμενο φωτορεπορτάζ και ξεκινά από σήμερα την παρουσίαση μιας σειράς από στιγμιότυπα εικόνων εν κινήσει ή εν στάσει στους αττικούς (ή και μη) δρόμους των αυτοκινήτων.

Δείτε, για αρχή, τον αγώνα του φουσκωμένου λάστιχου να μεταφέρει ένα ολόκληρο βιος σε μια καρότσα... Σηκώνει βάρη και δεν κλατάρει.

Ένα κομμάτι δέρμα.

Ένα παπούτσι από τυρί μια μπότα από ρύζι
ένα ζευγάρι αυγά μια φωλιά σαλιγκαριών
μια βούρτσα κι ένα κοτόπουλο ένα κανάρι
κι ένα ορτύκι ένα ανθογιάλι ένα μελανοδοχείο
ένα ρεάλι κάλπικο ένα κοτσύφι
μια ιστορία ένα μολύβι ένα σταμνί
ένα βαλώνικο βρακί μια χήνα τυφλή η
ιστορία της μαμάς Θελεστίνας
και μια παρέα παιδιά απ' τη Σεβίλη
ταυρομάχοι ο μπαρμπα-Παπαγαλάκης οι άλλοι
κι οι υπόλοιποι εκεί πέρα ο σκύλος του αγίου
Ρόκε τρίτα τέταρτα το μισό και
το τέταρτο η θάλασσα και τα κύματα και τα
ψάρια η πεδιάδα και τα πρόβατα οι
αγελάδες και οι ταύροι ο Λιμοκοντόρος
κι οι ομορφονιές τα 4 παιδιά απ' την Έθιχα
αμύγδαλα κάστανα φουντούκια
και σταφύλια πέρδικες ορτύκια καρδερίνες
βασιλικός θυμάρι δεντρολίβανο λεβάντα

Πάμπλο Πικάσσο, "Ένα κομμάτι δέρμα, 9 Ιανουαρίου 1959, Η΄".

H Χάρτινη Ζωή υπενθυμίζει ότι τα σημαντικά και μη κομματάκια της καθημερινότητας αποκτούν σχήμα και ενώνονται σε σύνολο με μια μικρή μόνο απόπειρα αποτύπωσης. Δυο-τρεις γραμμές στο λευκό χαρτί και να η θάλασσα, το σταμνί, το κάλπικο ρεάλι, η μαμά Θελεστίνα, οι ταύροι, το δεντρολίβανο και το ειρηνικό κλαδάκι της ελιάς. Μόνο με δυο-τρεις απλές γραμμές του μολυβιού.

Ανοίξαμε και σας περιμένουμε.

Ωραία! Όλα εντάξει. 
Η φωλιά μας, με τον κωδικό mICROhOME1 αναρτήθηκε. Πλήρης εξοπλισμού, αλφαδιασμένη και σταθερή, με νοστιμιές για τους πρώτους (;) ενοίκους και προσανατολισμό ΒΑΑ στην πιο ασφαλή και ήσυχη γωνιά του μπαλκονιού μας. Αποτελεί το πρώτο χειροπιαστό από τα ξυλοτεχνήματα που έβαλα μια μέρα σκοπό, όταν σημείωνα, στο: Μινιατούρες σε φυσικό μέγεθος.:

"΄Ετσι, σκέφτομαι να ξεκινήσω κι εγώ την ταπεινή ξυλοτεχνική μου προσπάθεια, κατασκευάζοντας ξύλινους χώρους αληθινής ζωής σε μικροσκοπικές διαστάσεις. Κούκλες, πουλάκια, ζωάκια του κήπου, ελάτε να κατοικήσετε, για το χατήρι ενός χαδιού από το αβρό χέρι μιας πριγκίπισσας."

Κι αν θυμάμαι αυτό που σκέφτηκα στην αρχή και το μετράω τώρα που έφτασα στην άλλη άκρη είναι γιατί έχω μάθει πια πως είναι πολύ σπουδαίο στη ζωή να μπορείς να φτάνεις στο τέρμα των προσπαθειών. Όποιο κι αν είναι αυτό. Όποτε κι αν έρθει. Αρκεί να μη μένει η προσπάθεια στη μέση. Σωστά, πριγκίπισσα;

Άνοιξε σουσάμι!

Ετοιμαζόμαστε σύντομα για τα θυρανοίξια της κατοικίας των φτερωτών συγκατοίκων μας. Η ξύλινη φωλιά είναι έτοιμη. Μόνο η ανάρτηση στον τοίχο μένει. Κι αν δε μας έπιανε απόψε το βράδυ, θα είχε γίνει κι αυτό, αφού το σημάδι στον τοίχο για το δράπανο έχει κιόλας μπει με μαύρο μολύβι.

Λίγα ξερά χόρτα από αγρούς της Αττικής σχηματίζουν ένα φιλόξενο δάπεδο στο μάτι τουλάχιστον για την πρώτη εντύπωση. Μετά, ας τα ξαναδιακοσμήσουν όλα οι φιλοξενούμενοι, όπως τους βολεύουν. Η στέγη βιδώθηκε στέρεα και μπορεί πάντα να ξανανοίγει για έλεγχο και αποκατάσταση απροόπτων.

Και βέβαια, ως ένα άλλο αθώο δόλωμα, σπάρθηκαν στη φωλιά σπόροι από σουσάμι και κουκουνάρι για να συνεννοηθούμε εξαρχής με τους νέους (;) γείτονες. Τέτοια και άλλα μεζεδάκια θα σερβίρονται τακτικά με γνώμονα την ανταλλαγή φιλίας και βέβαια τη σωστή διατροφή:

Πρωτεΐνες, λίπος, υδατάνθρακες, φυτικές ίνες, ασβέστιο, φώσφορος, σίδηρος,μαγνήσιο, ψευδάργυρος, σελήνιο, βιταμίνες Β και E, αμινοξέα, συγκαταλέγονται στα ωφέλιμα θρεπτικά συστατικά του σησαμιού και μάλλον καλό θα κάνουμε. Στα πουλάκια μας.

Σε μια δυο μέρες λοιπόν, το σουσάμι θα ανοίξει τις πόρτες του και θα καλέσει τους τολμηρούς. Μένει να περιμένουμε τη συνέχεια...

Ογκομέτρηση, η.

Ξαναπιάνουμε μετά από καιρό, κοντά τώρα στο θερινό ηλιοστάσιο, το νήμα που διατρέχει τις στιγμές προσωπικής μικροδημιουργίας. Το νήμα που οδηγεί από την αιτία στο αποτέλεσμα, από την επιθυμία στην απόλαυση.

Καιρός, το καλοκαίρι, με τους ήλιους και τα μελτέμια του, την άμμο και τα νερά του, για να ξαναμετρηθούμε. Με τις δυνάμεις και με τις επιθυμίες μας. Και πιάνουμε τώρα, από το χάρτινο σύμπαν, το ειδικό όργανο μέτρησης όγκου, ένα κυλινδρικό σκεύος από κασσίτερο χωρητικότητας ενός λίτρου. Κατάλληλο για ασυμπίεστα ρευστά, με ασφαλή λαβή και ευσταθή βάση.

Λίτρο - λίτρο ξαναμετριέται το κρασί, το λάδι, το νερό, το γάλα, τα υλικά. Λίτρο - λίτρο ξανακερδίζεται και ο χώρος των επόμενων βημάτων, των νέων ταξιδιών.  

Το πιστεύω, πολλά ταξίδια.

"Η ζωή δεν είναι ένα ταξίδι. Είναι, το πιστεύω, πολλά ταξίδια μαζί. Οι προορισμοί που μας προσφέρει η ύπαρξη είναι πάμπολλοι. Άλλοτε είναι γεωγραφικοί, ένα νησί, μια χώρα, μια πόλη, μια βουνοκορφή. Άλλοτε είναι εγκυκλοπαιδικοί, να προχωρά μακρύτερα κανείς, για να καταλάβει αυτόν τον κόσμο, που είναι γεμάτος ακόμη άλυτα μυστήρια. Άλλοτε είναι μυητικοί. Ξεκινάμε να κατακτήσουμε τη φύση, για να γίνουμε ικανότεροι στο να διαμορφώνουμε και να πλουτίζουμε τη δική μας ανθρώπινη φύση.

(...) Κι εγώ για να προχωρήσω... περπάτησα πολύ, κι αυτό δεν είναι ταυτολογία! Περπάτησα κυριολεκτικά, έφτασα σε κορυφές γνωστές ή λιγότερο γνωστές, σε μέρη που δεν έβρισκες πολλούς ανθρώπους, γιατί δεν είναι μέρη για να ζουν άνθρωποι, σε πόλους γεωγραφικούς ή μυθικούς, σε σημεία που ήταν απλώς χαραγμένα σε έναν άτλαντα του κόσμου, ή ακόμα και σε προορισμούς τρελούς, που είχα φανταστεί και σχεδιάσει με λίγες γραμμές και λίγες λέξεις στα φοιτητικά μου τετράδια.

(...) Υπάρχει ο αντικειμενικός κόσμος, τα γεγονότα, η καθαρή λογική των πραγμάτων, αυτά όλα που δεν μπορεί κανείς να κάνει τίποτα εναντίον τους, καθώς και όλα όσα προκαλέσαμε εμείς οι ίδιοι. Όπως λέμε ότι προκαλεί κάτι το πέταγμα μιας πεταλούδας στην άλλη άκρη του κόσμου. Και ύστερα υπάρχουν οι υποκειμενικοί κόσμοι, οι εσωτερικοί, αυτοί που μας ξεπερνούν, και που η φύση τους είναι να μας δείχνουν τον δρόμο για να ξεπερνάμε τον εαυτό μας.

(...) Ο καθένας μας έχει τον δικό του πόλο, το δικό του Έβερεστ, τα δικά του όνειρα. Όλοι έχουμε τη ζωή, τις αληθινά μαγικές δυνάμεις, την ακατανίκητη έλξη της!"

Christine Janin, γιατρός και αλπινίστρια, η πρώτη Γαλλίδα που ανέβηκε στο Έβερεστ. Η πρώτη γυναίκα στον κόσμο που έφτασε με σκι στο Νότιο Πόλο.

Οι Μοντέρνοι Καιροί υποκλίνονται στο μεγαλείο της φαντασίας των φοιτητικών τετραδίων και της πραγματικότητας του βαδιστή που κατακτά τους προορισμούς των ταξιδιών του. Οι υποκειμενικοί μας κόσμοι μας περιμένουν. Μπορούμε να ξεκινήσουμε...

Ο περίπατος των ρευματισμών.

" Βαστώντας τα λουλούδια, χτύπησε το κουδούνι. Η καρδιά του χτύπαγε πολύ γρήγορα και πολύ δυνατά. Ψηλά, στο τρίτο πάτωμα, φωτισμένα παράθυρα. Ακουγότανε ακορντεόν να παίζει.

Η πόρτα άνοιξε. Μπήκε. Μια ξύλινη στριφτή σκάλα. Ανέβηκε γρήγορα, οι ρευματισμοί του είχανε πάει περίπατο. Στο κεφαλόσκαλο, δυό αγόρια, ένα κορίτσι. Γύρω στα δεκατέσσερα, δεκαπέντε χρόνια. Στάθηκε στο προτελευταίο σκαλοπάτι.

-Ο "Ξανθός Ιππότης", είπε.
Το είπε έτσι όπως θάλεγε τ' όνομά του για να συστηθεί.

-Δε θάρθει; ρώτησε το ένα αγόρι, το ψηλότερο.
-Τι; Δε θάρθει; ρώτησε τ'άλλο.
-Είναι άρρωστος; ρώτησε ξανά το πρώτο.
-Τι κρίμα! είπε το κορίτσι. Ήθελα πολύ να τον γνωρίσω.
Αυτός, κοίταζε και τα τρία παιδιά, αμίλητος. Δεν μπορούσε να πει λέξη.

Άξαφνα, με μιαν απότομη κίνηση, έβαλε τα λουλούδια, τα κόκκινα τριαντάφυλλα, στα χέρια του κοριτσιού, έκανε στροφή, κατέβηκε τη σκάλα γρήγορα γρήγορα, βγήκε έξω, από ψηλά, στο τρίτο πάτωμα, ακουγότανε το ακορντεόν να παίζει ένα χαρούμενο σκοπό, τράβηξε μες στη σκοτεινή νύχτα, τα χέρια του ήτανε άδεια τώρα, το στήθος του άδειο τώρα."
"Ξανθός Ιππότης, Αντ. Σαμαράκης, 1954."

Με ένα υφασμάτινο μαντήλι, οι Μοντέρνοι Καιροί στεγνώνουν καθώς πρέπει τις άκρες των ματιών, παρατηρώντας τα μικρά αδιέξοδα της ζωής και υπενθυμίζουν: οι άνθρωποι δίνουν νόημα στα ονόματα και όχι το αντίθετο. Ονομάστε αυτό που αγαπάτε, όπως αγαπάτε. Όπως και να το ονομάσετε. Και αντίο ρευματισμοί...

Το φως.

"Δεν έχω καμιά νοσταλγία για το οποιοδήποτε παρελθόν. Με ενδιαφέρει και με προβληματίζει, πάνω απ'όλα το παρόν, η σύγχρονη πραγματικότητα. Και πιστεύω πως ο σύγχρονος άνθρωπος είναι σε θέση να βλέπει καθαρά γύρω του, αλλά και μέσα του, όσο δεν το είχε κάνει αυτό καμιά πιο παλιά εποχή. Μόνο πως επειδή υπάρχει κάποιο πολύ δυνατό φως, στην εποχή τη δική μας, υπάρχει και μια έντονη μαύρη σκιά. Και που αυτή η σκιά απλώνεται, για την ώρα, σε μια μεγάλη έκταση, αφού αυτό το σύγχρονο δυνατό φως στέκει ακόμα χαμηλά, έχοντας μόλις ανατείλει και μόλις αρχίσει την τροχιά του για να φτάσει να σταθεί κάποτε κατακόρυφα πάνω από το κεφάλι μας κι οπότε θα είναι, ξαφνικά, όλα ξεκάθαρα   και πολύ φωτεινά και η σκιά μονάχα μια μικρή κουκίδα κάτω στα πόδια μας. 

Μπορεί να κάνω κάποιο λάθος και να μην είναι έτσι τα πράγματα. Όμως όχι. Και θα'θελα να πω ακόμα (-γιατί πιστεύω...) πως ο καινούριος ήλιος, αυτό το δυνατό φως, που έχει ανατείλει στα χρόνια μας είναι τόσο φωτεινός, γιατί είναι πλουτισμένος και με όλες τις εμπειρίες από τα πιο αρχαία φώτα, όσα έχουνε υπάρξει εδώ και χιλιάδες χρόνια, απάνω στο σώμα της γης. Οπότε, έξω από τη δική μας, τωρινή, δύναμη, μπορούμε να ωφεληθούμε και από τα περασμένα. αρκεί να έχουμε καθαρή την όρασή μας, ώστε να παίρνουμε και να πιάνουμε, από τα περασμένα, ό,τι έχει κάποιο νόημα, ό,τι είναι η αληθινή ουσία. Ό,τι, δηλαδή, βγήκε και στα πιο αρχαία χρόνια, από αληθινές ανάγκες της ζωής και από αληθινές αγάπες και από αληθινούς ενθουσιασμούς και από αληθινές σοφίες     και από αληθινά όνειρα και έργα..."

Άρης Κωσταντινίδης, "Τα Παλιά Αθηναϊκά Σπίτια", 1950 και 1983.

Το ανοιξιάτικο φως και οι σκιές της εποχής θυμίζουν στους Μοντέρνους Καιρούς τις αξίες από τα περασμένα, τις αληθινές ανάγκες, τα όνειρα και τα έργα τους. Χωρίς νοσταλγία, αλλά με προσμονή.

Μαγραθέα.

" (Απόσπασμα από το Γυρίστε τον Γαλαξία με Ωτοστόπ, σελίδα 634784, μέρος 5α. Λήμμα: Μαγραθέα)
Πολύ παλιά, στα βάθη του παρελθόντος,   στις μεγάλες και δοξασμένες μέρες της προηγούμενης Γαλαξιακής Αυτοκρατορίας,     η ζωή ήταν άγρια, πλούσια και ως επί το πλείστον αφορολόγητη.
Πανίσχυρα αστρόπλοια ταξίδευαν σε εξωτικά άστρα αναζητώντας περιπέτειες και πλούτη στα πιο απομακρυσμένα μέρη του Γαλαξία. Εκείνες τις μέρες το ηθικό ήταν υψηλό, οι κίνδυνοι μεγάλοι, οι άντρες ήταν αληθινοί άντρες, οι γυναίκες ήταν αληθινές γυναίκες και τα μικρά μαλλιαρά πλάσματα από τον Άλφα του Κενταύρου ήταν αληθινά μικρά μαλλιαρά πλάσματα από τον Άλφα του Κενταύρου. Και όλοι αντιμετώπιζαν με θάρρος άγνωστους κινδύνους, έκαναν σπουδαία κατορθώματα και έφτιαχναν προτάσεις που κανείς ως τότε δεν είχε τολμήσει να συντάξει -και έτσι σφυρηλατήθηκε η Αυτοκρατορία.
Πολλοί φυσικά απέκτησαν αμέτρητα πλούτη, αλλά αυτό ήταν πολύ φυσικό και δεν θα έπρεπε να ντρέπονται γι' αυτό, γιατί κανείς δεν ήταν αληθινά φτωχός -τουλάχιστον κανείς που να αξίζει να αναφερθεί. Και για όλους τους πιο πλούσιους και πιο επιτυχημένους εμπόρους η ζωή έγινε αναπόφευκτα ανιαρή και εξεζητημένη και άρχισαν να πιστεύουν πως γι' αυτό έφταιγαν οι κόσμοι που είχαν διαλέξει για κατοικία τους -κανείς δεν ήταν απόλυτα ικανοποιητικός· είτε το κλίμα δεν ήταν ακριβώς το σωστό προς το τέλος του απογεύματος, είτε η μέρα ήταν μισή ώρα μεγαλύτερη, είτε η θάλασσα δεν είχε το σωστό ροζ χρώμα.
Κι έτσι δημιουργήθηκαν οι συνθήκες για την ανάπτυξη μιας νέας καταπληκτικής βιομηχανίας: κατασκευή πολυτελών πλανητών επί παραγγελία. Η έδρα αυτής της επιχείρησης ήταν ο πλανήτης Μαγραθέα, όπου υπερδιαστημικοί μηχανικοί αναρροφούσαν ύλη από λευκές τρύπες του Διαστήματος και τη διαμόρφωναν σε ονειρικούς πλανήτες -χρυσούς πλανήτες, πλανήτες από πλατίνα, μαλακούς λαστιχένιους πλανήτες με πολλούς σεισμούς- φτιαγμένους όλους με επιμέλεια σύμφωνα με τις ακριβείς προδιαγραφές που ζητούσαν οι πλουσιότεροι άνθρωποι του Γαλαξία.
Αλλά ήταν τόσο επιτυχημένη αυτή η επιχείρηση, που η Μαγραθέα έγινε ένας από τους πλουσιότερους πλανήτες όλων των εποχών ενώ ο υπόλοιπος Γαλαξίας βυθίστηκε στη φτώχεια. Κι έτσι το σύστημα κατέρρευσε, η Αυτοκρατορία έπεσε και μια μεγάλη μελαγχολική σιωπή κατακάθησε σ'ένα τρισεκατομμύριο πεινασμένους κόσμους, μια σιωπή που διαταρασσόταν μόνο από το γρατζούνισμα της πένας των λογίων καθώς μοχθούσαν μέσα στη νύχτα πάνω σε αυτάρεσκες μελέτες για την αξία μιας προγραμματισμένης πολιτικής οικονομίας.
Η Μαγραθέα εξαφανίστηκε και η θύμησή της γρήγορα πέρασε στο σκοτάδι του μύθου.
Στις μέρες μας φυσικά κανείς δεν πιστεύει ούτε μια λέξη από όλα αυτά."
Douglas Adams, 1979.

Οι Μοντέρνοι Καιροί επισημαίνουν: κάθε ομοιότητα με υπαρκτά πρόσωπα και πράγματα είναι (επιστημονικώς) φανταστική. 

Flew over.

(imdb:) "Rumors float around the ward of McMurphy's fate. Some believe he'd escaped, others seem to know he was lobotomized. Late one night, McMurphy is quietly returned to his bed by orderlies. The Chief sneaks over to Mac's bed and finds him unresponsive; he also sees two scars on Mac's forehead, indicating that he'd been lobotomized. Unwilling to leave McMurphy behind, the Chief suffocates his vegetable-like friend with a pillow. He lifts the heavy marble hydrotherapy fountain that Mac was unable to before and, hurling it through a barred window, escapes to Canada."

(petbirds:) "Ο κούκος είναι παρασιτικό πουλί. Κατά την διάρκεια της αναπαραγωγικής περιόδου γεννάει περίπου 25 αυγά. Όμως, το αξιοπερίεργο είναι ότι ενώ δεν φτιάχνει δική του φωλιά καταφέρνει και πολλαπλασιάζεται με επιτυχία! Μυστήριο της φύσης αποτελεί το γεγονός ότι καταφέρνει και γεννά μιμητικά αυγά, δηλαδή αυγά που μοιάζουν με τα αυγά των άλλων πουλιών και τοποθετεί ένα αυγό κάθε φορά σε μια διαφορετική φωλιά και εκείνα με την σειρά τους όχι μόνο κλωσούν το αυγό του κούκου, αλλά το υιοθετούν και το φροντίζουν σαν δικό τους ακόμα και όταν ο νεοσσός τούς ξεπεράσει κατά πολύ στο μέγεθος."

Πλησιάζει η στιγμή που θα αναρτήσουμε σταθερά στον εξωτερικό μας τοίχο την ξύλινη φωλιά που κατασκευάσαμε μόλις πέρυσι. Στόχος μας, η πρώτη οικογένεια φτερωτών εποικιστών που θα προσγειωθεί στην είσοδο της, για να την κατοικήσει. Κι αν παρεισφρύσει κάποιος επιπλέον λαθρόβιος, δεν θα τον παραμερίσουμε, ούτε θα του αλλάξουμε μυαλά. Ας τον αφήσουμε να φάει κι αυτός από τα τρίμματά μας κι από τις φλούδες των καρπών μας. Όταν έρθει η ώρα του, τότε κι αυτός με τη σειρά του θα πετάξει για το δικό του δρόμο. Η πόρτα θα είναι πάντα ανοιχτή, δεν θα υπάρχει πόρτα.

Ώρα για δουλειά.

Ευκαιρίες για εργασία στην τουριστική βιομηχανία πάντα υπήρχαν και πάντα θα υπάρχουν. Αρκεί λίγο νεωτεριστικό πνεύμα και στοιχειώδης δεξιοτεχνία στις κατασκευές.

Και ξεκινώντας από κάτι τόσο απλό μα και χρήσιμο, προσφέρεται πάντα η δυνατότητα της ατέρμονης εξέλιξης. Που (εξειδικεύοντας στον πρόσφορο χώρο του golfing) περνάει από τα παντοφλάκια για τις μπάλες, συνεχίζει με τα πλεχτά σημαιάκια για τις 18 τρύπες, ανοίγεται με τις κεντητές κουρτινούλες για τα αμαξάκια των μετακινήσεων και φτάνει έως και τα χειροποίητα δίκοχα αντηλιακής προστασίας για τους αθλητές.

Οι Μοντέρνοι Καιροί συνοψίζουν: αφήστε τη φαντασία σας ελεύθερη, πιστέψτε σ΄ένα όνειρο κι η ζωή θα μοιάζει σαν ψέμα (πρωταπριλιάτικο).

Esqueixada de bacallà.

Κατηγορία: Σαλάτες και κρύο πιάτο.
Περίοδος: Άνοιξη - Καλοκαίρι.
Επίπεδο δυσκολίας: Εύκολο.

Για τον καταλανικό αυτό μεζέ, θα χρειαστείτε δύο φιλέτα λευκού παστού μπακαλιάρου, κόκκινη και πράσινη πιπεριά, κρεμμύδι, πράσινες και μαύρες ελιές, ελαιόλαδο, δύο σκελίδες σκόρδο και μαϊντανό, δύο ώριμες ντομάτες, δύο βραστά αυγά και φιλέτα αντσούγιας.

O μπακαλιάρος αφαλατώνεται σε νερό πολλές ώρες και τεμαχίζεται σε μικρά κομμάτια. Ενώνεται σε δίσκο σερβιρίσματος με όλα τα υλικά, ψιλοκομμένα επίσης. Τα αυγά και οι αντσούγιες προστίθενται τελευταία για τη διακόσμηση του πιάτου. Το σύνολο σκεπάζεται με μεμβράνη και μπαίνει στο ψυγείο για να ωριμάσει και να μαριναριστεί έως ότου σερβιριστεί στο τραπέζι δροσερό.

Η συνταγή από το καταλανικό site Receptes, ειδικά για την όρεξη της σημερινής ημέρας. H αλιπάστωση του μπακαλιάρου συντηρεί και νοστιμίζει το ψάρι, προσφέροντας μια έτοιμη ψημένη τροφή στο πιάτο του ανοιξιάτικου μεζεκλή ουζοπότη.

Καλή όρεξη, λοιπόν. Κι όταν μια μέρα πιάσετε τη μεγάλη ψαριά, κρατήστε λίγο από το αλάτι της θάλασσας για να την καλοδιατηρήσετε εύγευστη. Και μαζί της, να διατηρείστε κι εσείς πάντοτε έτοιμοι, για το ενδεχόμενο μιας αιφνίδιας πηρουνομαχίας.

Το στήσιμο του αλφάβητου.

"Η αρχιτεκτονική άρχισε όπως κάθε γραφή. Στην αρχή στάθηκε αλφάβητο. Έστηναν μια πέτρα ορθή κι αυτό ήταν ένα γράμμα, και κάθε γράμμα ήταν ένα ιερογλυφικό και στο κάθε  ιερογλυφικό στηριζόταν μια ομάδα ιδεών, όπως το κιονόκρανο πάνω στην κολόνα. Έτσι έκαναν όλες οι φυλές παντού, την ίδια στιγμή, στην επιφάνεια ολόκληρης της οικουμένης. Βρίσκουμε την "όρθια πέτρα" των Κελτών στη Σιβηρική Ασία και στις πάμπες της Αμερικής.

Αργότερα έφτειαξαν λέξεις. Έβαλαν τη μια πέτρα πάνω στην άλλη, συζεύξανε αυτές τις γρανίτινες συλλαβές, επιχείρησαν κάποιους συνδυασμούς λέξεων. Το κελτικό ντολμέν και το κρόμλεχ, ο ετρουσκικός τύμβος, το εβραϊκό γαλγάλ, είναι λέξεις. Μερικές, προπαντός ο τύμβος, είναι κύρια ονόματα. Κάποτε μάλιστα, όταν είχαν πολλές πέτρες και πλατειά επίπεδη έκταση, έγραφαν μια φράση. Ο απέραντος πετροσωρός του Καρνάκ είναι κιόλας μια ολόκληρη φράση.

Τέλος έφτειαξαν βιβλία. Οι παραδόσεις είχαν γεννήσει σύμβολα και κρύβονταν κάτω απ' αυτά, όπως ο κορμός του δέντρου κάτω απ' το φύλλωμά του· όλα αυτά τα σύμβολα, στα οποία πίστευε η ανθρωπότητα, διαρκώς αύξαιναν, πολλαπλασιάζονταν, διασταυρώνονταν, περιπλέκονταν όλο και περισσότερο· τα πρώτα μνημεία δεν έφταναν πια για να τα συμπεριλάβουν·... Τότε η αρχιτεκτονική αναπτύχθηκε μαζί με την ανθρώπινη σκέψη, έγινε γιγάντια..."
"Η Παναγία των Παρισίων", Β. Ουγκώ 1832.

Το δέος μπροστά στο γραπτό σημάδι, την ορθή πέτρα, στο καρέ από την Οδύσσεια του Διαστήματος. Οι Μοντέρνοι Καιροί συνεχίζουν την οδύσσεια, στήνοντας ορατά σημάδια συμβόλων, λέξεων και φράσεων στο πέρασμά τους.
Tο ίδιο συμβαίνει ευτυχώς παντού στις πλατιές εκτάσεις της διαδικτυακής γης.

Sloe gin.

Κατεβάζουμε σήμερα ταχύτητα, αλλάζουμε διαδρομή και παρατηρούμε, από το ανοικτό παράθυρο του βρετανικού sedan μας, τους θάμνους που καρπίζουν στους φράχτες των κατοικιών του Ηνωμ. Βασιλείου. Υποθετικά, επίσης, η εποχή είναι φθινόπωρο, με μέτριες θερμοκρασίες και υψηλή υγρασία, συνθήκες ιδανικές για τα ώριμα αγριοκορόμηλα αυτών των θάμνων. Τα sloes μοιάζουν με σκληρά, μικροσκοπικά, ζωηρόχρωμα μπλε δαμάσκηνα. Αποφεύγουν τον αδαή με την πικρή ωμή τους γεύση και τα εμπόδια των αγκαθωτών κλαδιών γύρω τους.

Όμως τα αγριοκορόμηλα χαρίζουν μια εξαιρετική, ζεστή, φρουτώδη γεύση και βαθύ έντονο χρώμα στο τζιν ή τη βότκα.

Εκδοχή συνταγής: 2-1-3 (κιλά καρπού - κιλά ζάχαρης - μπουκάλια τζιν ή βότκας). Ένα αγκάθι από το θάμνο χρησιμεύει αρχικά για να τρυπήσετε επί αρκετές ώρες κάθε καρπό σε πολλά σημεία. Κατόπιν αυτοί μπαίνουν σε γυάλινο βάζο, μετά η ζάχαρη και το αλκοόλ. Ασφαλίζετε το βάζο και αναταράζετε. Αφήνετε στα σκοτεινά για 6 μήνες, μεταγγίζετε το ποτό φιλτράροντας στα αρχικά του (αποστειρωμένα) μπουκάλια και σε άλλους 6-12 μήνες αποσφραγίζετε και ...στα ποτήρια.

Χρόνος, λοιπόν, απαιτείται και ένα ταξιδάκι αναψυχής μέχρι την Αγγλετέρα... κι αν δεν μπορέσουμε να πάμε εμείς στα sloes μέχρι το φθινόπωρο, μπορεί slowly slowly να κατηφορίσουν αυτά για το χατήρι μας. Αρκεί να το ζητήσουμε, σε μια από τις τρεις ευχές μας, από το παντοδύναμο gin που ζει φυλακισμένο στο μπουκάλι. 

Ο Μερμόζ.

"Μερικοί συνάδελφοι, κι ανάμεσα σ'αυτούς κι ο Μερμόζ, ίδρυσαν τη γαλλική γραμμή από την Καζαμπλάνκα στο Ντακάρ, μέσα από την ανυπόταχτη Σαχάρα. Οι κινητήρες εκείνης της εποχής δεν ήταν μεγάλης αντοχής, κι έτσι από μια βλάβη ο Μερμόζ αιχμαλωτίστηκε απ'τους Μαυριτανούς. Δίστασαν να τον σφάξουν, τον κράτησαν δεκαπέντε μέρες αιχμάλωτο, κι ύστερα τον ξαναπούλησαν....

Όταν άνοιξε η γραμμή της Αμερικής, ο Μερμόζ, πάντα πρωτοπόρος επιφορτίστηκε να μελετήσει το τμήμα της γραμμής απ'το Μπουένος Άιρες στο Σαντιάγο... Του εμπιστεύτηκαν ένα αεροπλάνο που έφτανε ως τα πέντε χιλιάδες διακόσια μέτρα. Οι κορφές της Κορδιλιέρας φτάνουν στα εφτά χιλιάδες μέτρα. Κι ο Μερμόζ απογειώθηκε για να ψάξει να βρει περάσματα...Ο Μερμόζ "δοκίμαζε" για τους άλλους.

Όταν οι Άνδεις εξερευνήθηκαν καλά κι η τεχνική των πτήσεων τελειοποιήθηκε, ο Μερμόζ... άρχισε να εξερευνά τη νύχτα. Ο φωτισμός στις σκάλες μας δεν είχε ακόμα μπει, και στ' αεροδρόμια, τις κατασκότεινες νύχτες, αράδιαζαν μπροστά στον Μερμόζ τρεις φωτιές από αναμμένη βενζίνη. Τα κατάφερε κι άνοιξε το δρόμο.

Όταν δαμάστηκε η νύχτα, ο Μερμόζ δοκίμασε τον ωκεανό. Και το ταχυδρομείο, απ'το 1931, μεταφέρθηκε, για πρώτη φορά σε τέσσερις μέρες, απ'την Τουλούζη στο Μπουένος Άιρες...Έτσι ο Μερμόζ είχε υποτάξει την άμμο, το βουνό και τη θάλασσα..."
Αντουάν ντε Σεντ-Εξιπερί, "Γη των ανθρώπων", 1939.

Ο Μερμόζ δοξάζεται ως ο αιώνιος πρωτοπόρος, ο παντοτεινός ιχνηλάτης.
Οι Μοντέρνοι Καιροί προτείνουν: αγνοήστε τα δεδομένα της εποχής σας και "δοκιμάστε" τις καινούριες διαδρομές για τους άλλους. Γίνεται.

Έρχεται κι η Καθαρά.

Δεν είναι πολύ μακριά πια, η τελευταία αποκριάτικη Κυριακή κι η Καθαρά Δευτέρα. Φαίνεται πως η προσμονή της έχει εμπνεύσει ευάριθμους ημερήσιους αρθρογράφους, που παρουσιάζουν τώρα τελευταία πλούσια ευρήματα μελετών γύρω από τον πιο -για εμάς- προσφιλή σαρακοστιανό μεζέ, τον αχινό. Το αχινό με τα αγκάθια του, ψαρεμένο ιδεατά και φαγωμένο επί τόπου στις καθαρές, από το πέρασμα του Χειμώνα, ακτές των Κυκλάδων.

Ερευνητές από Γερμανία, Κίνα, Βρεταννία και Γαλλία χρησιμοποίησαν νέες πανίσχυρες τεχνικές απεικόνισης για να μελετήσουν εξονυχιστικά τη δομή των αγκαθιών του αχινού. Ελπίδα ότι οι αποκαλύψεις θα συμβάλουν στην παραγωγή πιο ανθεκτικών δομικών υλικών που θα μιμούνται τη φύση, θα είναι πιο λεπτά, θα σπάζουν πιο δύσκολα και θα είναι πιο φιλικά στο περιβάλλον. Μέθοδος εφαρμογής, η αναδιάταξη των νανοσωματιδίων του σκυροδέματος με πρότυπο τη αγκαθοδομή του αχινού.

Επίσης, Σουηδοί, Γερμανοί και Νορβηγοί επιστήμονες δημοσίευσαν έρευνα, σύμφωνα με την οποία, ο αχινός παρουσιάζει ιδιότητες όρασης κατανεμημένες σε όλο του το περίβλημα, ακόμη και στις βελόνες των αγκαθιών του. Οι υποδοχείς φωτός δεν είναι εντοπισμένοι σε όργανα όρασης, αλλά όλο το κέλυφος συνιστά ένα σφαιρικό λειτουργικό οφθαλμό.

Ο θωρηκτός μεζές των ελπίδων μας, μας κοιτά να πλησιάζουμε από παντού, μας αντικρούει με τα υπεραγκάθια του, αλλά μας προσφέρει επίσης την υπομονή των αργών αντιδράσεών του, επιβραβεύοντας με τους θησαυρούς του την προτίμησή μας.  

Το σπίτι που φύτρωνε.

"Και στα νησιά στα σπίτια κυριαρχούσε το χρώμα το κοκκινωπό.
Γιατί το σπίτι έβγαινε κατευθείαν, φύτρωνε, θα έλεγες, μέσα από τη γη, που ήταν ώχρα ή κόκκινη, οπότε έπρεπε να'ναι και το σπίτι με το ίδιο χρώμα. Το' χω ξαναδιηγηθεί: μια γριά έβαφε το σπίτι της πάνω στις παρυφές της Χώρας της Κέας, και ήταν τριανταφυλλί, λίγο κεραμιδί χρώμα και της λέω πώς το έκανες; Βούταγε τη βούρτσα πρώτα στον ασβέστη και μετά στο χώμα κάτω. Εγώ δεν έβλεπα χρώμα. Ήταν μικρό το σπιτάκι, μια τρώγλη. Κι έβγαινε το τριανταφυλλί από το χώμα και από τον ασβέστη. Φοβερό πράγμα. Έβγαινε ενστικτωδώς, όπως θα έκανε ένα μαμούνι τη φωλιά του. Πολλές φορές αναρωτιέμαι γιατί αυτοί οι άνθρωποι που δεν έχουν ούτε γνώσεις ούτε μόρφωση, κάνουν αυτά τα καταπληκτικά πράγματα. Και η απάντηση είναι γιατί ζουν παράλληλα με τη φύση..."  Αλέκος Φασιανός, "Ο μύθος της αιωνιότητας", 2007.

Οι Μοντέρνοι Καιροί ακούν και προτείνουν: χρωματίζετε ενστικτωδώς τη φωλιά σας, ζήστε παράλληλα με τη φύση.  

The Wonderground Map.

The Wonderground Map of London Town, του MacDonald Gill. Παρουσιάστηκε στα 1913. Πρόκειται για μια ιδιόρρυθμη απεικόνιση των συγκοινωνιακών μέσων του Λονδίνου της εποχής. Αντίθετα προς τις αυστηρές προδιαγραφές των κανόνων της χαρτογράφησης, ο σχεδιαστής ξέφυγε πλημμυρίζοντας το χάρτη του με λεπτομέρειες, αστεία, λογοπαίγνια, στίχους από παιδικά τραγουδάκια. Εμφανίζονται άνθρωποι που παίζουν παντομίμα, καρικατούρες της καθημερινής ζωής, σημαντικά ή trivial αξιοθέατα. "Watch this spot between 3&4 o'c of an afternoon", προτείνεται από το χαρτογράφο, με ένα έντονο κόκκινο σημάδι σε κάποιο παράδρομο της Old Kent Road.

Βλέπετε, εκατό χρόνια πριν, γνώριζαν ότι ο προορισμός δεν είναι το άπαν. Η χαρά της περιπλάνησης και της διασύνδεσης των ανθρώπων είναι που αξίζει στη ζωή. Οι Μοντέρνοι Καιροί προτείνουν: ενώστε τα σημεία της καθημερινότητάς σας με μικρά εμβόλιμα αστεία και χαμογελαστές λεπτομέρειες. Γίνετε ο χαοτικός χαρτογράφος της δικής σας διαδρομής.

Το χαρτί, το πηλοφόρι...

το μυστρί. Έτσι γίνονται οι δουλειές, έτσι έρχονται τα επιθυμητά αποτελέσματα. Ειδικά, στη χάρτινη ζωή, όπου όλα είναι επίπεδα, σε δύο διαστάσεις. Όπου, σύμφωνα με την καρτεσιανή λογική, κάθε σημείο τοποθετείται στο επίπεδο με σαφήνεια και μοναδικότητα. Κι όλα τα τμήματα του σχεδίου τελικά ταιριάζουν απόλυτα. Είναι μόνο θέμα χρόνου και απλών κανόνων για  να σηκωθεί ένας χάρτινος πύργος όπως αυτός της εικόνας. Και κάποιας δεξιοτεχνίας βέβαια.

Αντίθετα, η απροσδιοριστία των μέσων, των, υλικών, των προσώπων και των κανόνων, όταν επιχειρείς ένα αντίστοιχο έργο στην αληθινή ζωή, έστω και σε απείρως μικρότερη κλίμακα, είναι τόσο στροβιλώδης, που σε αφήνει άφωνο με την απιθανότητα των συνεπειών της.

Με δυο λόγια, αν πρόκειται να μπλέξετε με οικοδομικά μαστορέματα, χαλάσματα και φτιαξίματα, χαλαρώστε ταυτόχρονα ασχολούμενοι με το ασφαλές πεδίο της χαρτοδημιουργικής και σε λίγο καιρό θα μπορείτε να απολαμβάνετε ήρεμοι τους κόπους και των δύο έργων σας.

Origami run.

Ένα low level - big size origami project έχει ξεκινήσει εδώ και λίγες μέρες στο φτωχικό μας. Πρώτη ύλη, τα κενά και πεπλατυσμένα χαρτοκιβώτια που περισσεύουν στην πίσω αυλή του συνοικιακού υπερπαντοπωλείου. Θέση μου ο καναπές του -για λίγο ακόμη- διαμερίσματός μας και εργαλεία μου το ψαλίδι και η φαρδιά κολλητική ταινία συσκευασίας. Στόχος του project, να κολληθούν και να επαναποκτήσουν κενό όγκο τα χαρτοκιβώτια για να αντέξουν στο βαρύ υπό μετακόμιση φορτίο.

Το φορτίο είναι κυρίως απ' το ίδιο υλικό, το χαρτί. Βιβλία, βιβλία, βιβλία... Τα οποία στοιβαζόμενα στα χ/κιβώτια γίνονται ασήκωτα και μετά βίας σωρεύονται σε αναμονή του Σαββατιάτικου μεταφορέα.

Μαρκαδόρος ανεξίτηλης γραφής σημειώνει εξωτερικά το περιεχόμενο και τον παραλήπτη χώρο: υπνοδωμάτιο, υπνοδωμάτιο, καθιστικό κ.λ.π. Παρηγοριά για τις στιγμές της κόπωσης, η ελπίδα ότι η μοναστικού χαρακτήρα επαναληπτική εξάσκηση θα με εξυψώσει μια μέρα στο επίπεδο του δημιουργού μιας λεπτής χαρτοδιπλωμένης κατασκευής όπως αυτής στην ελεύθερα εκτυπώσιμη εικόνα.

Και το χάρτινο άρωμα από το επίσης χάρτινο τριανταφυλλάκι θα μου θυμίζει τις μυρωδιές από: γιορτές λουλουδιών, λεμόνι, λεβάντα, πρωινή δροσιά και τα σχετικά που ακόμη αναδύουν οι πόροι των κιβωτίων, ως παντοτινή υπόμνηση του αρχικού τους εμπορικού φορτίου.