Ο περίπατος των ρευματισμών.

" Βαστώντας τα λουλούδια, χτύπησε το κουδούνι. Η καρδιά του χτύπαγε πολύ γρήγορα και πολύ δυνατά. Ψηλά, στο τρίτο πάτωμα, φωτισμένα παράθυρα. Ακουγότανε ακορντεόν να παίζει.

Η πόρτα άνοιξε. Μπήκε. Μια ξύλινη στριφτή σκάλα. Ανέβηκε γρήγορα, οι ρευματισμοί του είχανε πάει περίπατο. Στο κεφαλόσκαλο, δυό αγόρια, ένα κορίτσι. Γύρω στα δεκατέσσερα, δεκαπέντε χρόνια. Στάθηκε στο προτελευταίο σκαλοπάτι.

-Ο "Ξανθός Ιππότης", είπε.
Το είπε έτσι όπως θάλεγε τ' όνομά του για να συστηθεί.

-Δε θάρθει; ρώτησε το ένα αγόρι, το ψηλότερο.
-Τι; Δε θάρθει; ρώτησε τ'άλλο.
-Είναι άρρωστος; ρώτησε ξανά το πρώτο.
-Τι κρίμα! είπε το κορίτσι. Ήθελα πολύ να τον γνωρίσω.
Αυτός, κοίταζε και τα τρία παιδιά, αμίλητος. Δεν μπορούσε να πει λέξη.

Άξαφνα, με μιαν απότομη κίνηση, έβαλε τα λουλούδια, τα κόκκινα τριαντάφυλλα, στα χέρια του κοριτσιού, έκανε στροφή, κατέβηκε τη σκάλα γρήγορα γρήγορα, βγήκε έξω, από ψηλά, στο τρίτο πάτωμα, ακουγότανε το ακορντεόν να παίζει ένα χαρούμενο σκοπό, τράβηξε μες στη σκοτεινή νύχτα, τα χέρια του ήτανε άδεια τώρα, το στήθος του άδειο τώρα."
"Ξανθός Ιππότης, Αντ. Σαμαράκης, 1954."

Με ένα υφασμάτινο μαντήλι, οι Μοντέρνοι Καιροί στεγνώνουν καθώς πρέπει τις άκρες των ματιών, παρατηρώντας τα μικρά αδιέξοδα της ζωής και υπενθυμίζουν: οι άνθρωποι δίνουν νόημα στα ονόματα και όχι το αντίθετο. Ονομάστε αυτό που αγαπάτε, όπως αγαπάτε. Όπως και να το ονομάσετε. Και αντίο ρευματισμοί...