Soothing.

Ίσως, η πιο καθησυχαστική εικόνα ever. Μπορεί και όχι, αλλά μάλλον ναι. Χωρίς άλλα λόγια. Ο Λούκυ Λουκ και η Ντόλλυ. Στο βάθος, ένας κάκτος, πάντα ένας κάκτος. Στο προσκήνιο, η ηρεμία. Φόντο κίτρινο, της ερήμου; του ήλιου; του φωτός; Morris.
 

Σαν σε σχεδία.

Σχεδόν μεσάνυχτα, σ’ ένα μπαρ, σε μια στοά στη Σταδίου.

Ακούμπησες το ποτήρι σου, γύρισες και μου είπες: Αν είναι να το ψάξουμε, τότε όχι εδώ. Καλύτερα εκεί έξω, όταν θα έχει χαράξει και τα πρώτα αστικά δρομολόγια θα ξεκινούν. Καλύτερα ακόμα πιο μακριά, στο λιμάνι, όταν τα πρωινά πλοία θα βάζουν μπρος τις μηχανές. Κι ακόμα πιο τέλεια, όταν η μέρα θα πέφτει κι η άγκυρα θα πιάνει στο βυθό της Σαντορίνης. Γιατί τότε, το ηλιοβασίλεμα θα ’ρχεται και θα το βρούμε στην Οία. Κι εκεί, εμείς οι δυο θα κρατηθούμε απ’ το χέρι.

Σχεδόν μεσάνυχτα, στην Οία. 

"Με μια σχεδία", Ανθολογία μικροδιηγήματος, Εκδ. Παρητηρητής της Θράκης, 2020.

Έξω και όχι έξω.

Αυτά είναι τα δικά μας σημάδια των φετεινών καιρών.

Καλή Ανάσταση!

Και καλό Πάσχα, με υγεία, δύναμη και καλό. Οι λαμπάδες μας φέτος, σε ποικιλία από παλ χρώματα, με παλ φόντο επίσης των χεριών μας. Των χεριών όλων μας, της ομάδας μας, δηλαδή, σπιτικά, ωραία και πασχαλινά.

Ο ψαράς.

Η Χάρτινη ζωή ψάχνει να βρει, ζητά να μάθει. Πού είναι ο ψαράς; οù est le pȇcheur?
Κάπου μέσα στην εικόνα κρύβεται - φανερώνεται ο ψαράς των αναζητήσεών μας.
Κάπου εκεί έξω - μέσα κρύβεται και θα εμφανιστεί κι ο ψαράς του καλοκαιριού, ο ήρωας του προσωπικού μας ελεύθερου χρόνου, και φέτος και του χρόνου. 

Περιπέτειες.

Ο Mike Dailey, πρωταγωνιστής ασπρόμαυρων κόμικς της μακρινής δεκαετίας του '70 δέχθηκε την ίδια ευχάριστη έκπληξη και την έζησε με τον αντίστοιχο ενθουσιασμό. Το micro ποδοσφαιρικό γήπεδο με όλα τα χαρακτηριστικά του εξαρτήματα φέρνει και σήμερα μια υπόσχεση για συναρπαστικές περιπέτειες και απολαυστικό παιχνίδι. Κοντά είμαστε κι εμείς...

Για μια χάρτινη κατάδυση.

Ο κατακτητής των θαλασσών. Ο σιδερόφραχτος άνθρωπος του βυθού. Με το τσεκούρι και τη μολυβένια καρδιά - έρμα, με το σταθερό βλέμμα πίσω από το πλέγμα. Ψαλίδι, λίγη κλωστή στις αρθρώσεις και είναι έτοιμος για καταδύσεις στα χάρτινα βάθη των ωκεανών. Ο ομφάλιος σωλήνας της κορυφής θα ενώνει πάντα τον εξερευνητή με την αφετηρία του και η επάνοδος σε αυτή θα απαιτεί μόνο την αποδέσμευση από τα βάρη του. Μπλουμ!

Χρόνια Πολλά!

Με τις ευχές της Χάρτινης Ζωής, για ειρήνη, αγάπη και ευτυχία!

Ώρα για θερινό.

Καλοκαίρι, ώρα για θερινό. Δυό ώρες απόλαυσης με κάποιο θέμα που γεννιέται, εξελίσσεται και λύνεται σε ένα και μόνο βράδυ. Πρόταση της Χάρτινης Ζωής:         οι επαναλήψεις κλασικών στο είδος τους ταινιών, εκεί που το παρελθόν προφητεύεται από το θεατή με βεβαιότητα και το μέλλον παραμένει ζωντανό, 

σαν μια πρόσφατη ανάμνηση.

Ένα κομμάτι δέρμα.

Ένα παπούτσι από τυρί μια μπότα από ρύζι
ένα ζευγάρι αυγά μια φωλιά σαλιγκαριών
μια βούρτσα κι ένα κοτόπουλο ένα κανάρι
κι ένα ορτύκι ένα ανθογιάλι ένα μελανοδοχείο
ένα ρεάλι κάλπικο ένα κοτσύφι
μια ιστορία ένα μολύβι ένα σταμνί
ένα βαλώνικο βρακί μια χήνα τυφλή η
ιστορία της μαμάς Θελεστίνας
και μια παρέα παιδιά απ' τη Σεβίλη
ταυρομάχοι ο μπαρμπα-Παπαγαλάκης οι άλλοι
κι οι υπόλοιποι εκεί πέρα ο σκύλος του αγίου
Ρόκε τρίτα τέταρτα το μισό και
το τέταρτο η θάλασσα και τα κύματα και τα
ψάρια η πεδιάδα και τα πρόβατα οι
αγελάδες και οι ταύροι ο Λιμοκοντόρος
κι οι ομορφονιές τα 4 παιδιά απ' την Έθιχα
αμύγδαλα κάστανα φουντούκια
και σταφύλια πέρδικες ορτύκια καρδερίνες
βασιλικός θυμάρι δεντρολίβανο λεβάντα

Πάμπλο Πικάσσο, "Ένα κομμάτι δέρμα, 9 Ιανουαρίου 1959, Η΄".

H Χάρτινη Ζωή υπενθυμίζει ότι τα σημαντικά και μη κομματάκια της καθημερινότητας αποκτούν σχήμα και ενώνονται σε σύνολο με μια μικρή μόνο απόπειρα αποτύπωσης. Δυο-τρεις γραμμές στο λευκό χαρτί και να η θάλασσα, το σταμνί, το κάλπικο ρεάλι, η μαμά Θελεστίνα, οι ταύροι, το δεντρολίβανο και το ειρηνικό κλαδάκι της ελιάς. Μόνο με δυο-τρεις απλές γραμμές του μολυβιού.

Ογκομέτρηση, η.

Ξαναπιάνουμε μετά από καιρό, κοντά τώρα στο θερινό ηλιοστάσιο, το νήμα που διατρέχει τις στιγμές προσωπικής μικροδημιουργίας. Το νήμα που οδηγεί από την αιτία στο αποτέλεσμα, από την επιθυμία στην απόλαυση.

Καιρός, το καλοκαίρι, με τους ήλιους και τα μελτέμια του, την άμμο και τα νερά του, για να ξαναμετρηθούμε. Με τις δυνάμεις και με τις επιθυμίες μας. Και πιάνουμε τώρα, από το χάρτινο σύμπαν, το ειδικό όργανο μέτρησης όγκου, ένα κυλινδρικό σκεύος από κασσίτερο χωρητικότητας ενός λίτρου. Κατάλληλο για ασυμπίεστα ρευστά, με ασφαλή λαβή και ευσταθή βάση.

Λίτρο - λίτρο ξαναμετριέται το κρασί, το λάδι, το νερό, το γάλα, τα υλικά. Λίτρο - λίτρο ξανακερδίζεται και ο χώρος των επόμενων βημάτων, των νέων ταξιδιών.  

Το χαρτί, το πηλοφόρι...

το μυστρί. Έτσι γίνονται οι δουλειές, έτσι έρχονται τα επιθυμητά αποτελέσματα. Ειδικά, στη χάρτινη ζωή, όπου όλα είναι επίπεδα, σε δύο διαστάσεις. Όπου, σύμφωνα με την καρτεσιανή λογική, κάθε σημείο τοποθετείται στο επίπεδο με σαφήνεια και μοναδικότητα. Κι όλα τα τμήματα του σχεδίου τελικά ταιριάζουν απόλυτα. Είναι μόνο θέμα χρόνου και απλών κανόνων για  να σηκωθεί ένας χάρτινος πύργος όπως αυτός της εικόνας. Και κάποιας δεξιοτεχνίας βέβαια.

Αντίθετα, η απροσδιοριστία των μέσων, των, υλικών, των προσώπων και των κανόνων, όταν επιχειρείς ένα αντίστοιχο έργο στην αληθινή ζωή, έστω και σε απείρως μικρότερη κλίμακα, είναι τόσο στροβιλώδης, που σε αφήνει άφωνο με την απιθανότητα των συνεπειών της.

Με δυο λόγια, αν πρόκειται να μπλέξετε με οικοδομικά μαστορέματα, χαλάσματα και φτιαξίματα, χαλαρώστε ταυτόχρονα ασχολούμενοι με το ασφαλές πεδίο της χαρτοδημιουργικής και σε λίγο καιρό θα μπορείτε να απολαμβάνετε ήρεμοι τους κόπους και των δύο έργων σας.

Origami run.

Ένα low level - big size origami project έχει ξεκινήσει εδώ και λίγες μέρες στο φτωχικό μας. Πρώτη ύλη, τα κενά και πεπλατυσμένα χαρτοκιβώτια που περισσεύουν στην πίσω αυλή του συνοικιακού υπερπαντοπωλείου. Θέση μου ο καναπές του -για λίγο ακόμη- διαμερίσματός μας και εργαλεία μου το ψαλίδι και η φαρδιά κολλητική ταινία συσκευασίας. Στόχος του project, να κολληθούν και να επαναποκτήσουν κενό όγκο τα χαρτοκιβώτια για να αντέξουν στο βαρύ υπό μετακόμιση φορτίο.

Το φορτίο είναι κυρίως απ' το ίδιο υλικό, το χαρτί. Βιβλία, βιβλία, βιβλία... Τα οποία στοιβαζόμενα στα χ/κιβώτια γίνονται ασήκωτα και μετά βίας σωρεύονται σε αναμονή του Σαββατιάτικου μεταφορέα.

Μαρκαδόρος ανεξίτηλης γραφής σημειώνει εξωτερικά το περιεχόμενο και τον παραλήπτη χώρο: υπνοδωμάτιο, υπνοδωμάτιο, καθιστικό κ.λ.π. Παρηγοριά για τις στιγμές της κόπωσης, η ελπίδα ότι η μοναστικού χαρακτήρα επαναληπτική εξάσκηση θα με εξυψώσει μια μέρα στο επίπεδο του δημιουργού μιας λεπτής χαρτοδιπλωμένης κατασκευής όπως αυτής στην ελεύθερα εκτυπώσιμη εικόνα.

Και το χάρτινο άρωμα από το επίσης χάρτινο τριανταφυλλάκι θα μου θυμίζει τις μυρωδιές από: γιορτές λουλουδιών, λεμόνι, λεβάντα, πρωινή δροσιά και τα σχετικά που ακόμη αναδύουν οι πόροι των κιβωτίων, ως παντοτινή υπόμνηση του αρχικού τους εμπορικού φορτίου.

Στο κλειστό κουτί.

Schrӧdinger. Κβαντομηχανική. Στον μικρόκοσμο, βεβαιότητα αποτελεί μόνο το αποτέλεσμα της παρατήρησης. Η ζωή της υποθετικής γάτας, που βρίσκεται κλεισμένη στο σκοτεινό κουτί του φωτεινού παραδείγματος εξαρτάται από κάποιο θανατηφόρο υλικό με 50% πιθανότητα διέγερσης.

Εμείς, όλοι, έξω από το κουτί και χωρίς μέσα παρατήρησης, πιστεύουμε σε μία γάτα 50% ζωντανή και 50% πρώην ζωντανή. Δηλαδή σε δύο ταυτόχρονες μισές γάτες, εκείνη που ζει και εκείνη που όχι.

Μόνο με την παρατήρηση, την ενεργή δηλαδή συμμετοχή στην πραγματικότητα, μπορούμε να αποκλείσουμε τις μισές πιθανότητες και να βεβαιωθούμε για την πλήρη αλήθεια. Μόνο, όταν έρθει η ώρα να ανοίξουμε αυτό το κλειστό κουτί. Η αλήθεια της ζωής είναι η παρατήρησή της. Χωρίς παρατηρητές-συμμέτοχους δεν υπάρχει πραγματικότητα.

Σκέφτομαι, πως η τύχη του οινοποιού είναι ένα αντίστοιχο μικρό παράδειγμα. Τα καλά κλειστά και σκεπασμένα γυάλινα δοχεία μου, όπου ωριμάζει το νεαρό κρασί(;) μου, θα αποκαλύψουν το μυστικό τους μόνο μετά το άνοιγμά τους, μόνο την ώρα της δραστηριοποίησης του παρατηρητή.

΄Εως τότε, οι δυο μισές μου γάτες θα είναι η Bitter και η Sweet και θα παίζουν μαζί στο γυάλινο κόσμο τους. 

Καλημέρα και φέτος.

22 Οκτωβρίου σήμερα, μόλις μπήκαμε στο δεύτερο χρόνο του semipublicface. Τέτοια μέρα, πέρσι, ξεκινήσαμε οπλισμένοι με θάρρος και αισιοδοξία, άγνοια και αφέλεια, τις καταδυτικές περιπέτειές μας στο άγνωστο του διαδικτυακού βυθού.

Καιρός για δημιουργία γράφαμε τότε και πολύ μακριά δεν πήγαμε ευτυχώς από το στόχο μας. Μικροασχολίες, μικροδραστηριότητες και οι αφηγήσεις τους μας κράτησαν (και πρόσφεραν) συντροφιά σε μια χρονιά της ζωής μας.

Στην υγειά του spf λοιπόν και δυο εορταστικές ανθοδέσμες από τις χάρτινες Κυράδες των Τιμών, κομμένες αδρά κι αυτές από δυο εξίσου δραστήρια micro χεράκια. Και του χρόνου, αδέλφια, τέτοια μέρα..;... J.

7. Ο δρόμος για την πόλη.

1717. Ο Γάλλος βοτανολόγος Joseph Pitton de Tournefort δημοσιεύει το έργο του με τίτλο: "Relation d'un voyage du Levant: fait par ordre du Roi: contenant l' histoire ancienne & moderne de plusieurs isles de l' Archipel, de Constantinople, des Côtes de la Mer Noire, de l'Armenie, de la Georgie, des frontières de Perse & de l'Asie Mineure."

Ταξίδεψε, δηλαδή, ο φιλομαθής επιστήμονας όλη την παλιά θαλασσινή ανατολική αυτοκρατορία και τι δεν είδανε τα μάτια του που να μην το κατέγραψε και να μην το απαθανάτισε. Κι όταν έφτιαξε με το σχεδιαστή του, τον Πορτολάνο του λιμανιού της Κέας, το σχέδιο δηλαδή με τις οδηγίες κατάπλευσης  στο λιμάνι, φρόντισε να σημειώσει τα ουσιώδη: τις εκκλησίες, τους όρμους, τις πηγές του νερού και το δρόμο για τη Χώρα του νησιού, που φωλιάζει με ασφάλεια στη βουνοκορφή της. Ο δρόμος αυτός, φαίνεται πως από τότε, προσέλκυε κάθε θαλάσσιο επισκέπτη στα ενδότερα, υποσχόμενος κάποιο αβέβαιο, μα μάλλον πολύτιμο, όφελος.

Σειρά μας είναι πάλι σε λίγες μέρες, όταν ξαναπλεύσουμε στο νησί, να ονοματίσουμε τα παλιά αριθμημένα σημάδια: 1. Αγ. Νικόλας, 2. Αγ. Σάββας, 3. Αγ. Τριάδα, 4. Αη Γιώργης, 5. Λιβάδι, 6. Βουρκάρι, 7. Ο δρόμος για τη Χώρα, 8. το ρέμα... 9. το νησί, 10. τα ψάρια του, 11. τα αμπέλια του, 12. οι καημοί του, 13. το κρασί του...

7. Ο δρόμος για την πόλη, τη Χώρα, την Ιουλίδα. Κι αν τον ανέβεις, μετά πας ευθεία μέχρι το 13ο τυχερό σημάδι. Άντε, να δούμε. Και καλοσύνη στο ταξίδι μας.

Χαρτί και καλαμάρι.

Ο Σεπτέμβρης, που πλησιάζει, φέρνει την άτυπη έναρξη της ετήσιας περιόδου του ψαρέματος καλαμαριών από την ακτή. Καλή χρονιά λοιπόν στους τολμηρούς και προσοχή στην παραπλανητική ποικιλία των ευφάνταστων σχημάτων της θαλάσσιας ζωής. Ο νόστιμος μεζές του Φθινοπώρου βρίσκεται πάνω ψηλά στη χρωματιστή χάρτινη εικόνα, εκεί που με σαφήνεια γράφεται: Calmar.

Η μαθήτρια που έγινε αμύγδαλο.

" Ταξιδεύοντας με το πλοίο, ο ξάδελφός μου κι εγώ, σκύβαμε πού και πού απ' την κουπαστή και ταΐζαμε τα δελφίνια με μπούκλες που κόβαμε απ' τα μαλλιά μας. Εγώ πενθούσα, εκείνος έτρωγε πάντοτε το ρυζόγαλο με το χέρι. Και μια μέρα μου αφηγήθηκε το ακόλουθο παραμύθι:

Λαμπερά θραύσματα μετεωριτών φωταγωγούν τον ουρανό στις αρχές Αυγούστου και η θάλασσα γαληνεύει. Αλλά τα κύματα βαρύτητας της Σελήνης προκαλούν τις παλίρροιες. Και οι παλίρροιες, με τη σειρά τους, νανουρίζουν τα νησιά μας μέσα σε υδρατμούς. Και στο νησί Λίξους, στη βορειοδυτική Αφρική, για το οποίο μιλάει ο Πλίνιος ο πρεσβύτερος στο Inventorum Natura, πελώρια έντομα που μοιάζουν με σφήκες φτιάχνουν στις κυψέλες τους, αντί για μέλι, καυτό λιωμένο χρυσάφι. Και στα νησιά Τρινιντάντ και Τομπάγκο οι ιθαγενείς τρώνε τις ορχιδέες για μεσημεριανό. Και στις Βαλεαρίδες δεν αρρωσταίνει ποτέ κανείς κι έτσι οι γιατροί είναι όλοι ανεξαιρέτως πρωταθλητές του μπριτζ. Όσο για την ατόλη που ονομάζεται Τουανάκι, στις νήσους του Κουκ, βυθίστηκε ακαριαία στον ωκεανό ένα πρωί του προπερασμένου αιώνα, μαζί με τους 13.000 κατοίκους τους. Τέλος, στο επίπεδο νησάκι σαν Ντομίνο, όπου φωλιάζουν χιλιάδες άλμπατρος, το αξίωμα του φαροφύλακα είναι, διά νόμου, κληρονομικό...."

Αύγουστος, ο μήνας "where things were totally different". Η χάρτινη ζωή παραθερίζει σήμερα σαν τζίτζικας, στο αρχικό απόσπασμα από το: "Η μαθήτρια που έγινε αμύγδαλο" του Ευγένιου Αρανίτση, 2007.            

Κοπή στα μέτρα μας.

Η λέξη "today" για τις φορεσιές των νεαρών χωρικών αντανακλά το τότε της πρώτης μεταπολεμικής εποχής. Η εικόνα βέβαια μιλά εξίσου καθαρά και για το πριν και το μετά της εποχής εκείνης.

Κόβοντας και συνταιριάζοντας τα πρόσωπα και τις εμφανίσεις τους, ελπίζει κάποιος ότι δεν θα χαθούν τα σφιγμένα κάπως χαμόγελα και δεν θα κρυφτούν τα ευθύβολα βλέμματα. Άντε, κουράγιο χαρτοκόπτες και καλή δύναμη με βιταμίνες, ενέργεια και ιχνοστοιχεία απαραίτητα για το πλούσιο πρωινό μιας άλλης καινούριας μέρας.

Συνήθειες της παραλίας.

Επειδή το καλοκαίρι έρχεται στην πόλη μας, κόβουμε αποσπάσματα από παραλίες άλλων ωκεανών, άλλων εποχών, άλλων ανθρώπων και τα κολλάμε με μαγνητάκια, πινεζες, κόλλα ή τσιχλόφουσκα πάνω σε ψυγεία, πλυντήρια, καθρέφτες ή παράθυρα.

Σιγά σιγά θα έρθει η ώρα της μέρας που τραβιούνται τα νερά, κατά το έντονο σ' αυτούς τους τόπους φαινόμενο της αμπώτιδος. Και θα μπορέσουμε τότε, με την απόχη του 1ου (άνω αριστερά) δραστήριου παραθεριστή και των γενναίων συντρόφων του, να μαζέψουμε καβούρια, κοχύλια, όστρακα και άλλα σπάνια θαλασσινά που θα ξεμείνουν στις άμμους των διαδρόμων και πίσω από τα μουσκεμένα βράχια των δωματίων της διαμερισματικής παραλίας μας.