Η σύνθεση.

Η σύνθεση των δεδομένων, των περιστάσεων, της τυχαιότητας οδηγούν σε δρόμους πρωτόγνωρους. Αναγνωρίσιμα στοιχεία, μόνο, δίνουν το στίγμα της πορείας. Με κατεύθυνση από την οριοθετημένη φυσική αφετηρία προς ένα τεχνητό απεριόριστο παρόν. Από το δάσος, στο δίκτυο. Από έναν για όλους και από όλους για έναν. 

Οι Δούκες.

 του Χάζαρντ. Ή ίσως οι γροθιές. Του κινδύνου. Ή ίσως μια αναπαράσταση, μια ρεαλιστική απεικόνιση, ένας αντικατοπτρισμός στο δρόμο μας. Αν μπορείς να μπεις από το παράθυρο, όλα αλλάζουν, όλα ξαναγίνονται ίδια. 01,  02, 03, φύγαμε...

Το μεταφερόμενο.

 

Το μεταφερόμενο θέαμα, παιχνιδιού και διασκέδασης, τροχήλατο και προσωρινά σταθμευμένο σε βιοτεχνικό δρόμο της πρωτεύουσας, κρατά τις δυο πλευρές του πεζοδρομίου, σαν υπόμνηση περιστρεφόμενων στιγμών χαράς, σαν υπόσχεση περιστρεφόμενων συγκινήσεων, γύρω από έναν στιβαρό άξονα που συγκρατεί και απελευθερώνει αμαξάκια, διαστημόπλοια, άλογα και ιπτάμενους δίσκους. Γυρίστε μαζί τους, γυρίστε κοντά τους, γυρίστε κι εσείς.

Η επεξήγηση.

Με ακρίβεια δίνεται η επεξήγηση της επιγραφής στη γωνία της στροφής μας. Άλλωστε, τα συνοδευτικά τοπόσημα: κολώνες, στύλοι, διαφημίσεις, αγριόχορτα, μάντρες, σήματα, καλώδια συμβάλλουν στην αποσαφήνιση της κατάστασης. Μόνο η γωνία δεν είναι πολύ εμφανής, πού ακριβώς βρίσκεται, για να δούμε αν θα στρίψουμε ή όχι.

Η τέταρτη.

Η τέταρτη διάσταση του χώρου, ο χρόνος, έχει επέμβει δραστικά στο σημερινό στιγμιότυπο. Σαν καταλύτης, επιτάχυνε κάθε αντίδραση των φυσικών ή/και τεχνητών στοιχείων, ώσπου στο τέλος (τέλος;) η εντροπία του υπό παρατήρηση συστήματος αυξήθηκε θεαματικά. Μπουμ.

Η νύχτα.

Από την αντίθετη ακριβώς εποχή του χρόνου, το στιγμιότυπο της νύχτας. Σκοτάδι, φως, ερημιά, πολυκοσμία, ουρανός, έδαφος. Οι φιγούρες στα κτίρια, οι ηλεκτρικοί φωτισμοί, το κράσπεδο του πεζοδρομίου μιλούν για όσα δεν λέγονται. Το παλιό επιζεί στο τώρα, το τώρα στηρίζεται στο παλιό.
Κάποια νύχτα.

Ο σινεφίλ.

Δηλωτική της αγάπης για τον παλιό, τουλάχιστον, ελληνικό κινηματογράφο, είναι η επιλογή του κωμικού διδύμου από την ταινία: "της Κακομοίρας". Επιλογή για την πίσω όψη, την τελευταία εντύπωση που αφήνει περνώντας, το όχημα των δρόμων μας. Στο άνοιγμα των δύο φύλλων, οι δύο άσπονδοι φίλοι χωρίζουν προς στιγμήν και στο κλείσιμο, ξανασμίγουν. Άνοιξε, κλείσε, μια ζωή...

Η ηλεκτρική.

Η ηλεκτρική κουζίνα. Ένα από τα κομφόρ του 20ού αιώνα, μια μετεξέλιξη της αρχέγονης οικιακής εστίας. Εδώ σε μετακίνηση, για νέα τοποθέτηση, για μια νέα χρήση. Ακολουθεί (;) πάντα πιστός ο τεχνικός που θα συνδέσει το χθες με το σήμερα.

Η ευθύνη.

Η ευθύνη ανήκει στους οδηγούς. Αυτοί ευθύνονται για τη διέλευση των οχημάτων. Κανείς άλλος δεν ευθύνεται για ό,τι πρόκειται, επίκειται, ενδέχεται ή προβλέπεται να συμβεί. Η διέλευση, λοιπόν, γίνεται. Και θα γίνεται και θα γίνεται...

To μέσον.

Το μέσον της οδού είναι οδός; δεν είναι οδός; τι είναι; μήπως το μέσον είναι η άκρη της οδού; ή μήπως το μέσον είναι το τέλος της οδού; να μπορούσαμε να απαντούσαμε αμέσως...

Ο μεταφερόμενος.

Βαμμένο σε μια απόχρωση που ταιριάζει με την εποχή του, το μεταφερόμενο όχημα της φωτογραφίας προετοιμάζεται να γνωρίσει μια νέα πλατφόρμα χρήσης. Σήμερα, όλα στο μπεζ και αύριο, βλέπουμε. Ίσως, κάποτε να το δούμε μόνο του στο δρόμο. Με πόρτες μπεζ, λογικά.

Ανάμεσα.

Σε δύο τοίχους. Και στο βάθος πάλι τοίχος. Και κάτω χώμα. Μπετόν, συρματόπλεγμα, προβολείς. Ένα κυπαρίσσι, άλλο ένα κυπαρίσσι, δέντρα. Ουρανός, σύννεφα, χρώματα. Βιομηχανικό περιβάλλον, η ανάγκη επιβάλλεται στο χώρο.
Τώρα εμείς, όλο ευθεία και αριστερά. Και βλέπουμε.

Πιο μαλακά.

εδώ είναι parking, οπότε μαλακά, πιο μαλακά. Κάτι πωλείται, κάτι μπορεί να αγοράζεται, μια καρέκλα ως σύμβολο θέσης, ως τοπόσημο επικράτειας, μια παλέτα όρθια στο πλάι, εκτός χρήσης ως παλέτα, αλλά με χρήση ως όριο διάβασης, ως αρχή και σύνορο γειτονίας, μια αλυσίδα που αποθαρρύνει τους αμφισβητίες και ένα δέντρο, τόσο πράσινο που είναι να απορείς. Όχι για το δέντρο αλλά για τα μη δέντρο.
No par, my King.

Το Θησαυροφυλάκιο.

του Σκρουτζ; είναι αλήθεια εδώ; τόσο δίπλα μας; Πλάι στο πεζοδρόμιο, στη στροφή ενός ημικεντρικού αστικού δρόμου; Άραγε καραδοκούν τριγύρω, οι Μουργόλυκοι, οι Λύκοι των παιδιών μας χρόνων; η μήπως κάπου πιο πέρα, ο Ρόμπαξ, ο αιώνιος αντίπαλος, μασουλάει το καπέλο του από φθόνο;

Εν πάσει περιπτώσει, καλώς ήρθε το δολλάριο στο φράχτη ενός κήπου, όπως το αντιγράψαμε από τα maps της Google, καθώς η οδήγηση μας επέτρεψε να το παρατηρήσουμε, όχι όμως και να το φωτογραφήσουμε εγκαίρως.

O Μάγος.

Των δρόμων και των εθνικών οδών. Σε πτήση, πάνω στη διπλή πόρτα του φορτηγού. Προσθέτει τη δική του όψη στην κοινή αντίληψη της πραγματικότητας. Πλανήτες σε τροχιά, πλάνητες σε κίνηση. A la una, a le due, a le tre.

H ποιότης.

Το Φωτοδρόμιο σταματά στη γωνία της ποιότητας. Επιγραφή: "Φέτα Ποιότης Α". Γωνιακό μπακάλικο, ένα παντοπωλείο από μια άλλη εποχή της πόλης. Οδός Κέας.
Μια φέτα ποιότητος μπροστά στα μάτια μας, μια φέτα από το χθες και το σήμερα.

O αδαμάντινος.

Κάπου πλέει το Sunseeker, ένα γιωτ που ταξιδεύει στους ωκεανούς, ένα αιωρούμενο σημείο αναφοράς. Ο Wolverine, ο ήρωας από αδαμάντιο, ονομάζεται Logan και αναζητά το σκάφος της καταφυγής του μέχρι το τέλος, μέχρι να...
Για σήμερα, ο ήρωας στο πλάι της καμπίνας ενός αυτοκινούμενου μεταλλικού βραχίονα γερανού. Μια φιγούρα, ίσως όχι από αδαμάντιο, αλλά με αντίστοιχο βλέμμα. 

Ο μπροστινός.

Αυτός τουλάχιστον πέρασε. Εμείς τι κάνουμε; Θα περάσουμε; Θα χωρέσουμε; Ή μήπως θα ξεκινήσουν μαζί τα δύο θηρία και πώς θα ξεμπλέξουμε; Οι συμπληγάδες των σύγχρονων αυτοκινητόδρομων πόλης, όπου συγκινούμαστε μικροί και μεγάλοι, στενεύουν και πλαταίνουν κατά περίπτωση.
Να, μια τέτοια περίπτωση με πολλά ερωτηματικά. Ο μπροστινός πάντως πέρασε...

O οικείος.

 

Ένα με το περιβάλλον. Αλλά. Πού αρχίζει το όχημα και πού τελειώνει; τι είναι φορτίο, τι είναι τοπίο; Είναι τα κτίρια χάρτινα; Ποιο είναι το φορτηγό; Ποιο παράθυρο είναι παράθυρο και ποιο περιγράφει το περιεχόμενό του; Ποια πόρτα είναι πραγματικά κλειστή; Πόσοι άνθρωποι διακρίνονται στη φωτογραφία; (0 = η σ η τ ν ά π Α).

Πάλι στο δρόμο.

Δεν τελειώνουν ποτέ. Είναι πάντα εκεί, είναι πάντα μπροστά μας. Σ' αυτή την περίπτωση καλούμαστε να αναγνωρίσουμε πού αρχίζει και μέχρι πού φτάνει το περίγραμμα του κινούμενου αλλά και του ακίνητου στοιχείου της εικόνας. Τι είναι φορτίο, τι είναι προορισμός και στο βάθος του τοπίου ποια είναι η οδός και η ζωή.