Το φως.

"Δεν έχω καμιά νοσταλγία για το οποιοδήποτε παρελθόν. Με ενδιαφέρει και με προβληματίζει, πάνω απ'όλα το παρόν, η σύγχρονη πραγματικότητα. Και πιστεύω πως ο σύγχρονος άνθρωπος είναι σε θέση να βλέπει καθαρά γύρω του, αλλά και μέσα του, όσο δεν το είχε κάνει αυτό καμιά πιο παλιά εποχή. Μόνο πως επειδή υπάρχει κάποιο πολύ δυνατό φως, στην εποχή τη δική μας, υπάρχει και μια έντονη μαύρη σκιά. Και που αυτή η σκιά απλώνεται, για την ώρα, σε μια μεγάλη έκταση, αφού αυτό το σύγχρονο δυνατό φως στέκει ακόμα χαμηλά, έχοντας μόλις ανατείλει και μόλις αρχίσει την τροχιά του για να φτάσει να σταθεί κάποτε κατακόρυφα πάνω από το κεφάλι μας κι οπότε θα είναι, ξαφνικά, όλα ξεκάθαρα   και πολύ φωτεινά και η σκιά μονάχα μια μικρή κουκίδα κάτω στα πόδια μας. 

Μπορεί να κάνω κάποιο λάθος και να μην είναι έτσι τα πράγματα. Όμως όχι. Και θα'θελα να πω ακόμα (-γιατί πιστεύω...) πως ο καινούριος ήλιος, αυτό το δυνατό φως, που έχει ανατείλει στα χρόνια μας είναι τόσο φωτεινός, γιατί είναι πλουτισμένος και με όλες τις εμπειρίες από τα πιο αρχαία φώτα, όσα έχουνε υπάρξει εδώ και χιλιάδες χρόνια, απάνω στο σώμα της γης. Οπότε, έξω από τη δική μας, τωρινή, δύναμη, μπορούμε να ωφεληθούμε και από τα περασμένα. αρκεί να έχουμε καθαρή την όρασή μας, ώστε να παίρνουμε και να πιάνουμε, από τα περασμένα, ό,τι έχει κάποιο νόημα, ό,τι είναι η αληθινή ουσία. Ό,τι, δηλαδή, βγήκε και στα πιο αρχαία χρόνια, από αληθινές ανάγκες της ζωής και από αληθινές αγάπες και από αληθινούς ενθουσιασμούς και από αληθινές σοφίες     και από αληθινά όνειρα και έργα..."

Άρης Κωσταντινίδης, "Τα Παλιά Αθηναϊκά Σπίτια", 1950 και 1983.

Το ανοιξιάτικο φως και οι σκιές της εποχής θυμίζουν στους Μοντέρνους Καιρούς τις αξίες από τα περασμένα, τις αληθινές ανάγκες, τα όνειρα και τα έργα τους. Χωρίς νοσταλγία, αλλά με προσμονή.