Το στήσιμο του αλφάβητου.

"Η αρχιτεκτονική άρχισε όπως κάθε γραφή. Στην αρχή στάθηκε αλφάβητο. Έστηναν μια πέτρα ορθή κι αυτό ήταν ένα γράμμα, και κάθε γράμμα ήταν ένα ιερογλυφικό και στο κάθε  ιερογλυφικό στηριζόταν μια ομάδα ιδεών, όπως το κιονόκρανο πάνω στην κολόνα. Έτσι έκαναν όλες οι φυλές παντού, την ίδια στιγμή, στην επιφάνεια ολόκληρης της οικουμένης. Βρίσκουμε την "όρθια πέτρα" των Κελτών στη Σιβηρική Ασία και στις πάμπες της Αμερικής.

Αργότερα έφτειαξαν λέξεις. Έβαλαν τη μια πέτρα πάνω στην άλλη, συζεύξανε αυτές τις γρανίτινες συλλαβές, επιχείρησαν κάποιους συνδυασμούς λέξεων. Το κελτικό ντολμέν και το κρόμλεχ, ο ετρουσκικός τύμβος, το εβραϊκό γαλγάλ, είναι λέξεις. Μερικές, προπαντός ο τύμβος, είναι κύρια ονόματα. Κάποτε μάλιστα, όταν είχαν πολλές πέτρες και πλατειά επίπεδη έκταση, έγραφαν μια φράση. Ο απέραντος πετροσωρός του Καρνάκ είναι κιόλας μια ολόκληρη φράση.

Τέλος έφτειαξαν βιβλία. Οι παραδόσεις είχαν γεννήσει σύμβολα και κρύβονταν κάτω απ' αυτά, όπως ο κορμός του δέντρου κάτω απ' το φύλλωμά του· όλα αυτά τα σύμβολα, στα οποία πίστευε η ανθρωπότητα, διαρκώς αύξαιναν, πολλαπλασιάζονταν, διασταυρώνονταν, περιπλέκονταν όλο και περισσότερο· τα πρώτα μνημεία δεν έφταναν πια για να τα συμπεριλάβουν·... Τότε η αρχιτεκτονική αναπτύχθηκε μαζί με την ανθρώπινη σκέψη, έγινε γιγάντια..."
"Η Παναγία των Παρισίων", Β. Ουγκώ 1832.

Το δέος μπροστά στο γραπτό σημάδι, την ορθή πέτρα, στο καρέ από την Οδύσσεια του Διαστήματος. Οι Μοντέρνοι Καιροί συνεχίζουν την οδύσσεια, στήνοντας ορατά σημάδια συμβόλων, λέξεων και φράσεων στο πέρασμά τους.
Tο ίδιο συμβαίνει ευτυχώς παντού στις πλατιές εκτάσεις της διαδικτυακής γης.