λάμπα μου τρελή
Ποια αγάπη τάχα μας φυσάει
Βάλε στη σκιά σου
τούτο το παιδί
Που δεν έχει απόψε
πού να πάει πού να πάει...
Κι αν το παιδί αυτό είναι ο Κολλητήρης, που πλέει ελεύθερος όλο το καλοκαίρι πάνω στο καραβόπανο της κληματαριάς μας, τότε καλά είναι να τον ρωτήσουμε μήπως βλέπει πού πήγαν φέτος τα σταφύλια και δεν φαίνονται πουθενά.
Πριν δυο χρόνια, η κληματαριά ήταν φορτωμένη με 80-90 τσαμπιά των 1,5-2 κιλών, το καθένα. Περσι, τα μισά. Φέτος, τα μισά των μισών. Αυτός ο αλγόριθμος δρα σταθερά εναντίον μας και αρχίζει να μας προβληματίζει. Ο μούστος τείνει αναλογικά να λιγοστεύει και χρειάζεται συμπλήρωμα. Για να μην υποβαθμιστούμε από την εργαστηριακή μικροοινοποίηση, στην κατηγορία μικροσκόπησης της ζύμωσης της ρόγας.
Αυτό θα κάνουμε. Θα συνεχίσουμε. Ο Κολλητήρης, αν δεν βλέπει άλλα δικά μας σταφύλια, θα δει φέτος μακρύτερα, νέες συμπληρωματικές κληματαριές και θα μετρά από το πανί του τα τσαμπιά που χρειαζόμαστε.
... Μα όσο κι αν μετρώ
κάτι περισσεύει
Τρύπια ειν' η αγάπη μας
και δε μας προστατεύει...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου