Σφουγγάρι και Σκάφανδρο.

Στη Σύμη, στα 1860, ανθούσε η πατροπαράδοτη σπογγαλιεία. Με παράτολμους βουτηχτές που ξεκολλούσαν από τα βράχια του βυθού, δεκάδες μέτρα κάτω, τα πιο αδρανή ζώα της θάλασσας, τα σφουγγάρια. Μόνο με τη δύναμη των πνευμονιών, μόνο με τη θέληση της κατάδυσης, χωρίς άλλη τεχνική βοήθεια. Και με μεγάλους κινδύνους και βάσανα.

Τότε, ένας Συμιακός ναυτικός, που γνώρισε το τεχνολογικό πνεύμα των Εγγλέζων της βιομηχανικής εποχής, παρεμβαίνει στην ιστορία. Στα ταξίδια του, είδε κι έζησε το σύγχρονο σκάφανδρο καταδύσεων. Περίκλειστο, βαρύ, με μεταλλικό κράνος και με έναν ελαστικό σωλήνα τροφοδοσίας αέρα για τις αναπνοές του δύτη. Και το έφερε στο νησί του.

Εντύπωση θα μου κάνει πάντα πως, όταν έγινε η πρώτη επίδειξη της χρήσης του, κανείς από τους ατρόμητους σφουγγαράδες δεν πείστηκε να ντυθεί με την παράξενη στολή. Ο φόβος του αγνώστου επιβλήθηκε στην ελπίδα της βελτίωσης. Κι απ' ότι λένε, ίσως με την προτροπή του ίδιου και βέβαια από τη γενναιότητά της, η νεαρή τότε γυναίκα του, έγινε ο πρώτος άνθρωπος που ντύθηκε και κατέβηκε στο βυθό μέσα σε σκάφανδρο. Το νέο νίκησε το παλιό, τα βάσανα βέβαια δεν έλειψαν.

Άραγε, τα πάντοτε ακίνητα σφουγγάρια που αντίκρυσαν τον πρώτο θωρηκτό άνθρωπο να τους επιτίθεται, προτίμησαν τη νέα διάδοχο εποχή στη μεταλλική συσκευασία της; ή δίστασαν κι αυτά να την εμπιστευτούν; Να ξέρω, αν με προτιμούν κι εμένα τα ψάρια με τα ερασιτεχνικά μου σύνεργα ή με εξοπλισμό επαγγελματικής θωριάς.