Όρθιος και ακλόνητος.

Διαβάζω ένα από τα αγαπημένα μου κατορθώματα, όπως περιγράφεται ζωηρά στο επικό εξιστόρημα "Ο ΚΟΥΤΑΛΙΑΝΟΣ", του Εδμόνδου Λανιέλ, για κάποιο αξέχαστο βράδυ στο Αμφιθέατρο των Ταυρομαχιών του εξωτικού Περναμπούκο της Βραζιλίας.

"Άμα εδόθη το σύνθημα της ενάρξεως, υπό τα χειροκροτήματα του πλήθους, ο Κουταλιανός εκάλεσε τους τρεις βοηθούς του, - Τα κανόνια! είπεν απλώς.

Οι βοηθοί του έσπευσαν να προσκομίσουν τρία μικρά πυροβόλα των 7,5. Το ένα το εκρέμασαν δι' αλυσίδας από την δερματίνην ζώνην του γίγαντος. Το δεύτερον το έθεσαν επί του δεξιού του ώμου. Το τρίτον το επήγαν υπό την αριστερήν του μασχάλην, όπως θα έπερναν ένα διπλό καρβέλι ψωμί... - Είνε έτοιμα; ηρώτησεν κατόπιν. - Μάλιστα.     - Είσθε έτοιμοι και σεις; - Κι εμείς επίσης.

Ο κόσμος εκύτταζε περίεργος, μη δυνάμενος να φαντασθή τι επρόκειτο να κάμει ο ξένος αθλητής. Αίφνης ο Κουταλιανός ανεφώνησεν ηχηρώς: -Πυρ! Έκαστος των τριών του βοηθών ίστατο ενώπιον ενός εκ των τριών πυροβόλων. Ευθύς δε με το παράγγελμα "Πυρ" έβαλαν ταυτοχρόνως φωτιά στις τρεις θρυαλλίδες. Τριπλή, ταυτόχρονος, εκκωφαντική εκπυρσοκρότησις αντήχησεν, ως ομοβροντία. Το Αμφιθέατρον εβόησεν ολόκληρον και εκλονίσθη. Οι θεαταί ετρόμαξαν. Πολλαί δε γυναίκες, αιφνιδιασθείσαι, ελυποθύμησαν ή αφήκαν διάτορες κραυγές τρόμου. Ο καπνός, εν τούτοις, διελύθη μετά τινας στιγμάς και ο αθλητής εθεάθη όρθιος και ακλόνητος εις την θέσιν του..."

Ο ύμνος στον ακλόνητο αγωνιστή, τον ήρωα της σταθερότητας, επανέρχεται σήμερα συμβολικά επίκαιρος. Ακόμη και για εμάς τους μικρούς παλαιστές της τέχνης του ξύλου που, πολύ μακριά από τη δόξα των Αμφιθέατρων του Περναμπούκο, προμηθευθήκαμε μόλις μια μικρή μέγγενη, εργαλείο βάσης για σταθερές και ασφαλείς χειραγωγήσεις των μικροηρωισμών μας. Πυρ!