Το σπίτι.

"Το σπίτι είναι επιθυμία της απόκτησής του, πριν προκύψει οποιαδήποτε συγκεκριμένη αρχιτεκτονική μορφή. Το σπίτι είναι άλγος επανόδου στον οικείο τόπο, ενόσω διαρκούν τα πιο ευχάριστα ταξίδια. Το σπίτι είναι προσδοκία και μνήμες. Ακόμη και οι πιο φαντασμένοι, οι πιο οψίπλουτοι πελάτες που ζητούν από τον αρχιτέκτονά τους να τους σχεδιάσει "ένα σπίτι που να μοιάζει με χρηματοκιβώτιο" (κάτι σαν σπίτι για το Σκρουτζ Μακ Ντακ), περισσότερο από το να φυλάξουν ή να επιδείξουν περιουσίες, επιδιώκουν την ασφαλή συσσώρευση ευχάριστων αναμνήσεων. (Στο Φρόυντ πρέπει ν' αναζητηθούν τα αίτια ενός τέτοιου αιτήματος κι όχι στο Ντίσνευ, φυσικά.)

Σπίτι είναι τα στενά καθίσματα της θεατρικής αίθουσας, όσο διαρκεί μια εξαιρετική παράσταση. Σπίτι είναι το καλοκαιρινό ακρογιάλι στο φως των ασαφών ορίων, προτού χαθεί η μέρα και προτού εγκατασταθεί η νύχτα, όταν όλα τα περιγράμματα έχουν μαλακώσει στο άγγιγμα του βλέμματος. Σπίτι είναι το θαμπό τζάμι του λεωφορείου και οι γνωστές όψεις των κτιρίων μιας σταθερής διαδρομής μέσα στην πόλη που την ξεπλένει η βροχή. Σπίτι είναι η μυρωδιά του πρωινού καφέ και το άναμμα του πρώτου τσιγάρου της μέρας. Σπίτι είναι κάθε τοπίο που φώτισε το γέλιο του αγαπημένου προσώπου...

Σίγουρα, κανείς δεν κατοικεί σε διαρκείς αναμνήσεις ή σε όνειρα. Όλοι όμως "κατοικούμαστε" από αναμνήσεις κι από όνειρα που μας διαμορφώνουν. Κι αυτό καθορίζει απολύτως το πώς και το πού κατοικούμε."

Πέτρος Μαρτινίδης, "Η κατοικία είναι αλλού", Περ. Ουτοπία, Ιαν. - Φεβ. 1996. 

Οι Μοντέρνοι Καιροί επιμένουν: ετοιμάζονται να υποδεχθούν τις μέρες των εορτών στολίζοντας το σπίτι, τις προσδοκίες και τις μνήμες, κατά τα παραδοσιακά έθιμα. Και του χρόνου.