Σσσστ...ακούστε κάπου.

Πριν χρόνια δεκαεπτά, ανεβαίνοντας τις σκάλες της Παναγίας Χοζοβιώτισσας, 300 μέτρα υψόμετρο στις απόκρημνες νότιες ακτές της Αμοργού, μοιραστήκαμε το δέος του τόπου και του μοναστηριού και σταθήκαμε, τέλος, στο καθιστικό για ένα φιλόξενο κέρασμα. Ένα ποτηράκι λικέρ, Κίτρο Νάξου. Αποκάλυψη! Πίναμε συζητώντας για τη σμίλη του αρχιμάστορα που κάθε πρωί βρισκόταν καρφωμένη στο ψηλό αυτό μέρος, ώσπου θεωρήθηκε σημάδι θεόσταλτο και όλοι δέχτηκαν και έχτισαν εκεί.

Τέτοιο ηδύποτο αναρωτήθηκα να φτιάξω, τώρα που έβαλα μπρος το ποτοποιητικό μου. Όμως, μετρώντας το εκτόπισμά μου, βλέπω πως ακόμη είμαι του πολύ ρηχού νερού. Δεν συζητάμε τώρα για αποστάξεις, διπλοαποστάξεις και φυσικά εκχυλίσματα. Άλλο τα μείγματα, που καταπιάνομαι. Να λέμε αυτά που λέγονται.

Μόνο, αν ένα σημάδι φανερωθεί και σε μένα... ένα σημάδι που να μου λέει: εμένα φτιάξε, μπορείς εσύ, ξέρεις να με κάνεις... τότε, θα φορτωθώ τα εργαλεία μου και θα ανεβώ την ανηφόρα του κτίστη. Ως τότε αυτιά και μάτια ανοιχτά, σιωπή και υπομονή... κι όλα θα' ρθούν.