A perfect day for bananafish.

"They lead a very tragic life," he said. "You know what they do, Sybil?"
She shook her head.
"Well, they swim into a hole where there’s a lot of bananas. They’re very ordinary-looking fish when they swim in. But once they get in, they behave like pigs. Why, I’ve known some bananafish to swim into a banana hole and eat as many as seventy-eight bananas." He edged the float and its passenger a foot closer to the horizon. "Naturally, after that they’re so fat they can’t get out of the hole again. Can’t fit through the door."
"Not too far out," Sybil said, "What happens to them?"
"What happens to who?"
"The bananafish."
"Oh, you mean after they eat so many bananas they can’t get out of the banana hole?"
"Yes," said Sybil.
"Well, I hate to tell you, Sybil. They die."
"Why?" asked Sybil.
"Well, they get banana fever. It’s a terrible disease."

Το μόνο, που δεν θα θέλαμε να συμβεί στους φτερωτούς φιλοξενούμενους του μπαλκονιού μας, θα ήταν μια αντίστοιχη τραγική κατάληξη, όπως αυτή των μπανανόψαρων που περιγράφει ο J.D Salinger στην Αμερική του 1948.

Γι' αυτό, την προσοχή μας στο άνοιγμα του μικρού ξύλινου ξενώνα. Διαμέτρου      11/2" , δηλαδή σχεδόν 4 εκατοστών. Ούτε μικρότερο, αφού κάποια στιγμή τα μικρά και μεγάλα χελιδονάκια θα πρέπει να μπορούν να βγουν έχοντας τραφεί και μεγαλώσει. Ούτε μεγαλύτερο, αφού πάντα καραδοκεί το άπληστο μάτι μιας γάτας, το πόδι ενός racoon ή ενός κουναβιού, η γλώσσα κάποιου αδίστακτου φωλιδωτού armadillo... ας είμαστε ασφαλείς στον όροφό μας τουλάχιστον...