Το προϊστορικό οινοποιείο.

Την περασμένη Δευτέρα, ερευνητές του UCLA ανακοίνωσαν την ανακάλυψη ενός σπήλαιου στην Αρμενία, όπου διασώθηκαν θαμμένα στο χώμα για έξι χιλιετίες τα εύγλωττα υπολείμματα του παλαιότερου γνωστού πλέον οινοποιείου.

Φαίνεται ότι κατά το 4.000 π.Χ. λειτουργούσε στη σπηλιά όλος ο κύκλος της οινοποίησης. Βρέθηκε πατητήρι σταφυλιών διαστάσεων περίπου 1 τ.μ. Γύρω του, ευρήματα από κουκούτσια σταφυλιού, πατημένα τσαμπιά, μούστος και ξερά κληματόφυλλα. Vitis vinifera, η ποικιλία, που ακόμη και σήμερα τρυγείται στην περιοχή για κρασί. Από το ποδοπάτημα των αλλοτινών οινοποιών, ο μούστος έρρεε σε κάδο βάθους 70 εκ. με χωρητικότητα που πλησίαζε τα 60 λίτρα. Ακόμη και σήμερα, ο κάδος είναι καλυμμένος από τις χρωστικές του παλιού κόκκινου κρασιού, όπως είναι και τα φλυτζάνια, τα βάζα και τα κεραμικά θρύψαλλα που κείτονται δίπλα του. Το μικροοινοποιείο της σπηλιάς, κατά τους ειδικούς, δεν απευθυνόταν στην καθημερινή απόλαυση των ντόπιων, αλλά σε κάποια τελετουργική ιεροτελεστία, μάλλον προς τιμήν των προγόνων τους.

Τι να πω, που η φετεινή μου ιδέα για φυσική οινοποίηση, με παρόμοιες διαδικασίες και με σκεύη αντίστοιχων διαστάσεων, με φέρνει τόσο κοντά στους πιο παλιούς παππούδες του κρασιού. Αναρωτιέμαι, μόνο, πόσο νεωτερική μου φάνηκε αρχικά σαν ιδέα. Φαίνεται πως στην αρχή κάθε Φθινοπώρου, η ιδέα της οινοποίησης ανανεώνει την αξία της και αποκτά τελετουργική ξανά σημασία, σε όλους τους αιώνες και για όλους τους πατητήδες.