Το σημερινό Τόκιο είναι μια μεγαλούπολη των 13.000.000 κατοίκων, όπου εισρέουν καθημερινά 2.500.000 εργαζόμενοι που διαμένουν στα περίχωρα. Οι ρυθμοί της πόλης είναι έντονοι και επιβάλλονται στη ζωή των ανθρώπων. Εκτός από τον ελεύθερο χρόνο που είναι πολύ σύντομος και γεμάτος από ανάγκες της ζωής στην πόλη, πολύ περιορισμένος για τους κατοίκους είναι και ο χώρος, ιδιωτικός και δημόσιος.
Σε κάθε πολίτη του Τόκιο αντιστοιχούν λίγα τετραγωνικά γης, για να ορίσει την κατοικία του. Γι' αυτό, ίσως και λόγω της ιδιοσυγκρασίας των Ιαπώνων, ένα κίνημα για ευφυή σχεδιασμό μικροσκοπικών σπιτιών που αξιοποιούν κάθε σημείο και εντάσσονται δυναμικά στο περιβάλλον της πόλης αναπτύχθηκε πρόσφατα, δίνοντας σύγχρονες ρεαλιστικές λύσεις.
Κι έτσι όπως βλέπω τα σπίτια μινιατούρες, με τα ελάχιστα ανοίγματα για είσοδο, φως και αέρα, στερεωμένα στις γωνιές των πεζοδρομίων, μέσα στην πυκνή ζούγκλα της πόλης, κρυμμένα πίσω από τα ηλεκτροφόρα κλαδιά του δικτυακού δάσους, σκέφτομαι.
Σκέφτομαι, τουλάχιστον στα χελιδόνια της ξύλινης φωλιάς που σχεδιάζω για το μπαλκόνι της πόλης μου, να προσφέρω μικρές πολυτέλειες στους χώρους, στους χρωματισμούς, στα ανοίγματα αερισμού, στη θέα και σε ό,τι θα μπορούσε να παρέχει μια αίσθηση ανθρωπιάς και δυνητικής φιλοξενίας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου