Το πρώτο, σκέτο τσιγάρο ενός ηλιόλουστου πρωινού, δίπλα σε ένα φλυτζάνι καφέ κι ένα ποτήρι με νερό. Αναμμένο με αναπτήρα αερίου ή βενζίνης, να αποδεσμεύει με άνεση το μπουκέτο των αρωμάτων του μέσα από τον κοντό συμπαγή κορμό του. Χωρίς την αφαιρετική παρέμβαση κανενός φίλτρου, που αν υπήρχε θα άλλαζε τη ροή, την υφή και το άρωμα του εισπνεόμενου καπνού σε μια πιο αμβλεία, μπάσα και ουδέτερη βαρετότητα.
Κρίμα που η σκοτεινή πλευρά εκείνου του πρωινού ήλιου είναι πολύ μεγαλύτερη από τη λαμπρή του όψη…
Και αναρωτιέμαι σήμερα. Μήπως η μανία του επίδοξου οινοφιλτραριστή που μας έχει καταλάβει, χρειάζεται αναθεώρηση; Μήπως, το αφιλτράριστο προϊόν της φυσικής οινοποίησης μας, υπόσχεται και την πιο γεμάτη απόλαυση στο ποτήρι μας;
Μήπως να μην τρέχω να παιδεύομαι με φίλτρα και περιττούς μπελάδες...αλλά και πάλι, ν’ αφήσω το διαμαντάκι μου αγυάλιστο;
πού το πήγες πού το έφερες πού το κατέληξες!!!
ΑπάντησηΔιαγραφήπάντως διαθέτουμε ειδικούς για κάθε σας αμφιβολία!
εμείς θα το τιμήσουμε το προϊόν των κόπων σας αγαπητέ, όποια τακτική κι αν ακολουθήσετε, διότι το βασικό συστατικό σε αυτά τα πράγματα είναι το μεράκι και η αγάπη κι εσείς δεν φείδεστε τούτων όπως αντιλαμβάνομαι... ΕΥΓΕ!