Σαν το κεράκι.

Και λες, το πρώτο παράγωγο του ιστολογημένου ερασιτεχνισμού σου, που βγήκε ζεστό από τα χέρια σου, με τις χάρες και τα ελαττώματα του πρωτότυπου, πρέπει να το κάψεις, να το εξαϋλώσεις για να υπάρξει; Ποιά είναι λοιπόν η ουσία; η δημιουργία, το δημιούργημα ή ο καπνός από τα αποκαΐδια τους;

Η υπόσχεση της φλόγας. Αυτή είναι η απάντηση που σου δίνει η κηροπλαστική.

Παρατάσσεσαι έτοιμος μαζί με το δημιούργημά σου, να καείς και να λάμψεις με το σύνθημα της σπίθας. Κυρίως της σπίθας του άλλου, εκείνου που του προσφέρεις το μικρό σου τέχνημα για δώρο.

Πού να φτιαχνα και σπίρτα…Θα είχα κάψει το μισό σπίτι κι όλα μου τα δάχτυλα, μέχρι να καταλήξω σε ένα λογικό συμπέρασμα και να συμμαζευτώ.