Γιαβάς γιαβάς.

Γκελ, γκελ καϊκτσή, γιαβάς, γιαβάς...
Μες στης Πόλης τ' ακρογιάλι, μες στη σιγαλιά
μες στου Χαρεμιού τη λίμνη, γκελ, γκελ καϊκτσή...

Να κλέψω τη Γκιουζέλ Χανούμ…

Σκλάβα μέσα στο κελί της κλαίει και θρηνεί
και ζητά τη λευτεριά της, γκελ, γκελ καϊκτσή...

Την ίδια αυτή όμορφη χανούμισσα, πολεμώ κι εγώ  να λευτερώσω με τα ερασιτεχνικά μου πονήματα. Να τη δω να φεύγει μέσα στους καπνούς ενός δικού μου κεριού ή στο άρωμα από ένα ποτήρι με το κόκκινο κρασί μου, σιγά σιγά.

Τόσο σιγά και σταθερά, όπως κωπηλατεί ο καϊκτσής ή όπως τo αεράκι στα πανιά του αποχωρίζει αυτόν και το πολύτιμο φορτίο του από τα στεριανά δεσμά.

Γιαυτό, έρχομαι καϊκτσής, γιαβάς, γιαβάς…