Επιφανειακή προσέγγιση.

Σαν τον αστρονόμο που φέρνει με το τηλεσκόπιο την επιφάνεια των ουράνιων σωμάτων στα μάτια της γης, ένας άλλος παρατηρητής εστιάζει το μικροσκόπιό του και ταξιδεύει στο αχανές διάστημα του μικρόκοσμου μέχρι τη φλούδα μιας επιφάνειας. Εκείνη της ανθρώπινης επιδερμίδας, στην εξωτερική όψη μιας παλάμης.

Δέος για το μικροσκόπο, που παρατηρεί τη μορφολογία του ανθρώπινου πλανητικού άκρου και τη δίνη της αέναης κίνησής του μέσα στο διαστημικό άπειρο της καθημερινότητας. Επιδερμίδα ζωντανή, με κυτταρικούς σχηματισμούς, τεντωμένη από αρθρώσεις, ελαστική από χρήσεις, φθαρμένη από ρυτίδες και επιχρωματισμένη από τον ήλιο. Στο μικροσκόπιο, η εικόνα θολώνει από λεπτά στρώματα ρύπων που εντοπίζει ο πολλαπλασιαστικός φακός του οργάνου παρατήρησης. Ανάμεσα τους, σπαρμένα υπολείμματα από χημικές απορρυπαντικές ουσίες με σύσταση από δραστικά τασιενεργά, αντιμικροβιακά συντηρητικά, τεχνητά αρώματα και χρωστικές. Τοπίο ξηρό, αλλοιωμένο από ουσίες ξένες. Κοντή και η αναπνοή του δέρματος.

Αν ο παρατηρητής του μυαλού μου στραφεί στο σαπωνοποιό μέσα μου, άραγε θα τον πείσει κάποτε να τα βάλει με τους λαθρεπιβάτες του μικροσκοπικού πλανήτη; Θα στείλει εκείνος ποτέ ένα στρατό από ανίκητες φυσαλίδες σαπωνοποιημένου ελαιολάδου με φυσική γλυκερίνη για να συμπαρασύρουν τους απρόσκλητους επισκέπτες και να επαναφέρουν τη λάμψη της ατόφιας επιδερμίδας;

Τότε και μόνο, ο αστρονόμος του μικρόκοσμου θα ανασηκώσει τα μάτια του με την ειλικρινή χαρά της ανακάλυψης μιας διαυγούς τάξης. Έως τότε, θολό το τοπίο των ερευνών και στα χέρια μας, όπως πάντα, το πρόβλημα και η λύση του.