Μια φυσική συνάντηση.

Εμείς, τα ψάρια κι όλα τα πλάσματα της θάλασσας, τα αγαπούμε πολύ. Έτσι είμαστε, από αρκετές γενιές πίσω και αυτό έχει γραφτεί στο αίμα μας και στην αντίληψη που διατηρούν τα θαλασσινά για μας.

Τα αγαπούμε με όλους τους τρόπους που μπορούμε να το κάνουμε. Πρώτα πρώτα, να τα βλέπουμε να ζουν στο φυσικό τους περιβάλλον. Ξέρετε, όταν κολυμπά ένα χταπόδι για παράδειγμα, αλλάζει συνεχώς χρώματα ανάλογα με το ανάγλυφο φόντο του βυθού και το φωτισμό της μέρας στα νερά. Οι κινήσεις του, όπως μαζεύεται και απλώνει για να εκτιναχθεί, του δίνουν στη στιγμή διαφορετικά σχήματα και νέες θέσεις. Επιβάλλεται δυναμικά στο χώρο του, είναι κι αυτός ένας κυνηγός από τη φύση του. Aκόμη, αν δείτε την ανάσα του, που πάλλει ρυθμικά την κουκούλα όταν παριστάνει το ακίνητο, κρυμμένο μέσα στο θαλάμι του, θα συγκρατηθείτε κι εσείς για χάρη του. Οι τρόποι του προκαλούν το σεβασμό. Είμαστε ξένοι στο χώρο του και είναι εκείνο ο κυρίαρχος του παιχνιδιού. Άσχετα αν ο ρόλος μας μπορεί να είναι του θηρευτή, εμείς, κολυμπώντας δίπλα του, απλά ακολουθούμε τους κανόνες του νερένιου στοιχείου.

Συνήθως, σε μια τέτοια συνάντηση οικειότητας, κρατάμε φανερά κι εμείς τα όπλα μας. Μια σαλαγγιά με το λευκό παραπλανητικό πανάκι στα τριπλά άγκιστρα, ένα καμάκι με ξύλινο μακρύ κορμό, το διχτάκι στη μέση για τη μεταφορά της επιστροφής. Πάμε πάντα προϊδεασμένοι στο ραντεβού με ένα δισταγμό και μια επιδίωξη. Κρατάμε στα χέρια το κοφτερό μαχαίρι κι από μέσα μας φωνάζουμε "φύγε, το κρατάω" λίγο πριν καμακώσουμε το συμπαίκτη μας. Μην ξεχνάτε, ότι εμείς αγαπούμε τα θαλασσινά πλάσματα με όλους τους τρόπους. Ακόμη και για   τη νοστιμιά τους, όταν μας το επιτρέψουν, που είναι μια ευλογημένη απόλαυση   για τον περήφανο χταποδά.