ΜΑΡΙΑ ΝΕΦΕΛΗ
Περπατώ μες στ’ αγκάθια μες στα σκοτεινά
σ’ αυτά που ’ναι να γίνουν και στ’ αλλοτινά
κι έχω για μόνα μου όπλα μόνη μου άμυνα
τα νύχια μου τα μωβ σαν τα κυκλάμινα.
ΑΝΤΙΦΩΝΗΤΗΣ
Παντού την είδα. Να κρατάει ένα ποτήρι και να κοιτάζει στο κενό. Ν’ ακούει δίσκους ξαπλωμένη χάμου. Να περπατάει στο δρόμο με φαρδιά παντελόνια και μια παλιά γκαμπαρντίνα. Μπρος από τις βιτρίνες των παιδιών. Πιο θλιμμένη τότε. Και στις δισκοθήκες, πιο νευρική, να τρώει τα νύχια της. Καπνίζει αμέτρητα τσιγάρα. Είναι χλωμή κι ωραία. Μ’ αν της μιλάς ούτε που ακούει καθόλου. Σαν να γίνεται κάτι αλλού – που μόνο αυτή τ’ ακούει και τρομάζει. Κρατάει το χέρι σου σφιχτά, δακρύζει, αλλά δεν είναι εκεί. Δεν την έπιασα ποτέ και δεν της πήρα τίποτα.
Το σταθερό καλοκαιρινό μου ανάγνωσμα, σε πρώιμη ανοιξιάτικη υπενθύμιση. Αφορμή η τέχνη του collage που υπηρετήθηκε κάποτε από τον Οδ. Ελύτη. Τέχνη που με απασχόλησε αυτές τις μέρες και που δημιουργεί τα έργα της όχι με πρωτογενή υλικά, αλλά με κομμάτια κι αποσπάσματα από έργα και δημιουργίες άλλων. Χαρακτηριστικό, αληθινό βάλσαμο για τα πάθη του ερασιτέχνη χαρτοκόπτη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου