Φωλιές πουλιών ή ...

ανθρώπων; Έργα με αξία χρήσης; ή είδωλα λατρείας της ζωής; Δεν είμαι βέβαιος. Μόνο ότι είναι παρέα, τρία ή τέσσερα δεντρόσπιτα, δίνω δίκιο στον καλλιτέχνη. Η χαρά του να ριζώνει η κατοικία σου, κάτω από τα παρήγορα φυλλώματα ενός ζωντανού δέντρου φαίνεται να πολλαπλασιάζεται όσο μοιράζεται.

Λες κι εγώ, να πρέπει να φτιάξω ολόκληρη συνοικία από ξύλινες φωλιές για να δεχτεί το πρώτο χελιδόνι να σκεφτεί την περίπτωση συγκατοίκησης στο μπαλκόνι μας; Τι να πω, ελπίζω να μας επισκεφτούν και μοναχικές καρδιές, γιατί αλλιώς πολλή δουλειά με περιμένει. 

Mirror, mirror on the wall...

Καλοκαίρι που πέρασε το περσινό και άφησε πίσω του τα σημάδια των απολαύσεών του. Στις νησιώτικες μέρες των διακοπών, κάποια μικρά θέματα απασχόλησαν το μυαλό και τα χέρια μας. Θυμήθηκα, λοιπόν, σήμερα τον καθρέφτη του μικρού καθιστικού. Χρειαζόταν τότε την επέμβασή μας σε όλα, μα όλα του, τα σημεία.

Διατηρήθηκε μόνο το ξύλινο πλαίσιο. Ξύλινο από πραγματικό ατόφιο γερό ξύλο. Αλλάχτηκε αρχικά το τζάμι, που είχε ραγίσει εγκάρσια. Σ' έναν Αθηναίο επαγγελματία του είδους, βρέθηκε και κόπηκε με ακρίβεια ένα νέο κομμάτι χρωματιστού καθρέφτη αποχρώσεων. Τα στηρίγματα με το παλιό σχοινάκι στην πίσω πλευρά αφαιρέθηκαν και τοποθετήθηκε για ασφάλεια "αλυσιδάκι πολυελαίου", σύμφωνα με την πρόταση των ειδικών. Αγοράστηκε κι αυτό μαζί με τα νέα εξαρτήματα ανάρτησης, από κατάστημα σιδηρικών ειδών της Ερμούπολης.  

Τέλος, ελαιοχρωματίστηκε επιμελώς στην αυλή του σπιτιού στην Ιουλίδα, με τη φροντίδα να διασωθούν οι ασημένιες λεπτομέρειες του εσωτερικού πλαισίου και με την επιθυμία να αλλάξει προς το επιβλητικότερο ο τόνος των χρωμάτων του.

Τώρα, μας κοιτάζει κατακόρυφος και απαντά στα ερωτήματα της ματαιοδοξίας μας, ανανεωμένος σε όψη και με αντανακλαστικά, σαφώς διαυγέστερα από το πρόσφατο θολό παρελθόν του.

Τα νέα του ταρσανά.

Πάνω σε μια εφημερίδα ανοιγμένη στο τραπέζι και κόντρα στον άσπρο τοίχο, στέκεται για απόψε το λιλιπούτειο chalet των ελπίδων μας. Ελπίδων ότι θα αποκτήσουμε μια μέρα συγκάτοικους στο μπαλκόνι μας. Κάποια οικογένεια χελιδονιών, για την οποία θα διατηρούμε πάντα μια ανοιχτή πόρτα και πολύ σησάμι, ψίχουλο και άλλη τέτοια ξηρά τροφή.

Τώρα, όπως το ξαναβλέπω, ξεφύγαμε λίγο με το δημιουργικό μέρος της σύνθεσης, αλλά διατηρώ εμπιστοσύνη στο τελικό αποτέλεσμα που επιδιώκουμε να έχει τη δική του ισορροπημένη δυναμική. Για τη συνέχεια, λίγο χρώμα ακόμη, μετά ένα καλό βερνίκι και ίσως και μια εξωτερική βεράντα - ταΐστρα φορτωμένη με σποράκια και τα σχετικά...

Και για τα διαλείμματα της δουλειάς μας, το παλιό φύλλο της στρωμένης εφημερίδας προτείνει ενδιαφέροντα άρθρα με τίτλους όπως: "Η Ελλάδα θυσιάζει τα παιδιά της", "Η αδικαιολόγητη κόπωση" και "Η εύγλωττα ένοχη αποσιώπηση". ΟΚ, εμείς συνεχίζουμε σιγά σιγά, οι πελάτες μας έρχονται πετώντας. 

Ένα χάρτινο λεωφορείο.

Ψαλίδια, κόλλες, sellotape, λίγη εργασία και το δρομολόγιο θα ξεκινά καθημερινά στις 5.00 π.μ. για τους χάρτινους δρόμους, με αφετηρία το ξύλινο ράφι μιας σύγχρονης βιβλιοθήκης και σταθερό προορισμό το Παρίσι του 1938.

Σπίτι του - σπιτάκι του.

Αναπαύεται προσωρινά στα μαλακά των μαξιλαριών, το μόλις συναρμολογημένο ξύλινο σπίτι - θερινή κατοικία. Προορισμός του, τα χελιδόνια που ενδέχεται να περάσουν ως επισκέπτες, από το μπαλκόνι μας.

Η μάχη με τα ξύλα, τα εργαλεία, τις βίδες και τις κόλλες δόθηκε με επιτυχία. Βγήκαμε σώοι, χωρίς ζημιές ή ατυχήματα και το πριονίδι έχει περιοριστεί, βάσει σχεδίου, στην ατμόσφαιρα της κουζίνας - εργαστηρίου και στο δάπεδο του πρωινού ηλιόλουστου μπαλκονιού. Το καπάκι - στέγη θα ενωθεί στο τέλος - τέλος, με δυο (ή 4 βίδες) και χωρίς κόλλα για να μπορεί στο μέλλον να αφαιρείται για λόγους καθαριότητας του ξύλινου appartement.   

Τώρα, το λόγο έχουν τα πινέλα για να δώσουν χρώμα και ανοιξιάτικο ύφος φιλοξενίας στο στεγαστικό project της κατασκευής μας. Προς το παρόν, ο ενθουσιασμός της προόδου των εργασιών, μας οδηγεί σε ύποπτες καλλιτεχνικές ατραπούς φαντασίας, όπου οργιάζουν απίστευτες εναλλαγές χρωμάτων, μοτίβων και τεχνοτροπιών. Ψυχραιμία, να φύγουν πρώτα τα συνεργεία γυαλοχαρτίσματος και μετά θα μπουν και τα βαψίματα. Ένα - ένα τα βήματα, που λένε και οι Zenιστές.

Μη μου τους κύκλους

τάραττε. Ακριβώς στην ίδια κατάσταση αφοσίωσης στους αριθμούς μου και στα γεωμετρικά μου σχέδια με τον αείμνηστο δάσκαλο Αρχιμήδη των Συρακουσών βρίσκομαι απόψε. Απόψε, που λόγω χαμηλών θερμοκρασιών, η βραδιά παίρνει κάτι από τις αρκτικές διαστάσεις. Σαν τις νύχτες της υπερβόρειας ζώνης που διαρκούν ασυνήθιστα πολύ, κάτω από το Βόρειο Σέλας.

Μια επίπεδη ξύλινη πινακίδα βρίσκεται μπροστά μου και φιλοδοξεί να μου ξεφύγει έχοντας αποκτήσει γραμμές μολυβιού. Γραμμές οδηγούς για τα κοψίματα της σε τεμάχια συναρμολόγησης. Και παίζεται, αν θα προλάβω κανονικά απόψε τα μετρήματα μου ή αν σαν τον ταπεινό εσκιμώο θα δεχτώ μια ασυνήθιστη παράταση στη νύχτα. Δέκα φορές να μετράς και μια να κόβεις, λένε ότι λένε όσοι ξέρουν τι λένε. Οι σχετικοί δηλαδή. Κι εμείς οι άσχετοι θα μετράμε απόψε μέχρι σιγουριάς, ακόμη κι αν το απόψε διαρκέσει λίγες ή πολλές ώρες, μία ή πιο πολλές βραδιές.

Διάλειμμα για την κανονική ζωή προβλέπεται βέβαια να γίνεται τακτικά, παρεμβολές από άλλες ημιτελείς ερασιτεχνικές δραστηριότητες επιτρέπονται       και συγκρατούμαι να μην τολμήσω να θαυμάσω το ψηφιδωτό της εικόνας και την τέχνη του και εγκαινιάσω -φευ- ένα ακόμη σισύφειο πόνημα.

Cowboy riding out.

Oh, give me land, lots of land under starry skies above, don't fence me in.
Let me ride through the wide open country that I love, don't fence me in.
Let me be by myself in the evenin' breeze,
and listen to the murmur of the cottonwood trees, send me off forever
but I ask you please, don't fence me in. 

Just turn me loose, let me straddle my old saddle underneath the western skies.
On my Cayuse, let me wander over yonder till I see the mountains rise...

Ο Cole Porter, από τα 1934, μ' ένα τραγούδι που καλπάζει προς τη Δύση, πάνω από τους φράχτες των ιδιοκτησιών, σε εκτέλεση του King of the Cowboys, Roy Rogers και στη δική μας περίοδο ζωής από τον David Byrne. Aφιερωμένο στη φετεινή Άνοιξη και στις δυο σκιές που κάθονται σαν νότες στο πεντάγραμμο του φράχτη τους. Πάμε Ντόλλυ!

High as a kite.

Λίγες μέρες πριν το απογειωτικό έθιμο του χαρταετού, οι προετοιμασίες μας έχουν ξεκινήσει με το πέταγμα σαΐτας εσωτερικού χώρου. Σαΐτας χάρτινης από φύλλο χαρτιού καθημερινής χρήσης, βάρους 80 γρ./τ.μ. και μεγέθους Α4, κλεμμένου επαναληπτικά από τη θήκη τροφοδοσίας του οικιακού εκτυπωτή.

Αρχικά, για να τις φτιάξω, ανέτρεξα στις μνήμες από τις τότε κατασκευές μου και αφέθηκα στις μηχανικές κινήσεις των χεριών που δίπλωναν και τσάκιζαν την κόλλα του χαρτιού από μόνα τους. Όπως δένουμε κορδόνια ή όπως τυλίγουμε πακέτα, έτσι κι αυτό γίνεται από μόνο του.

Διαπίστωσα στη συνέχεια, ότι οι συνάνθρωποι του διαδικτυακού χωριού έχουν προβλέψει να εξυπηρετήσουν κι αυτή την προαιώνια ανάγκη της ζωής. Έτσι, ελάχιστα αν αναζητήσεις κάτι σχετικό, μια άνετη ποικιλία σου προσφέρεται, για να επιλέξεις κι ακόμη καλύτερα να συνδιαμορφώσεις. Διαλέγοντας σχήματα, ομοιώματα μοντέλων, χρώματα ή ιδιαίτερα ένθετα στολίσματα. Ακόμη και το όνομά σου (ή εκείνο των πολύ νεαρών και άμεσα ενδιαφερόμενων πιλότων) μπορεί να εμφανιστεί τυπωμένο τιμητικά ως CAPTAIN κάτω από το τζάμι του πιλοτήριου.

Αν, λοιπόν, μια σαΐτα μπορεί να σε βάλει από τώρα στο πνεύμα της πρώτης υπαίθριας Ανοιξιάτικης γιορτής, τότε ψάξε λιγάκι με τα πλήκτρα σου και στην οθόνη θα απλωθεί ένας μικρόκοσμος αεροναυπηγικής τέχνης, τόσο ελαφρύς και αέρινος όσο το υλικό που μεταχειρίζεται. Καλές πτήσεις.

Sabah al-khaer.

Φιλολογική εσπερίδα έλαβε χώρα χθες σε παραδοσιακό εστιατόριο στο κέντρο των Αθηνών. Είχα την ευκαιρία να συμμετάσχω με τη μέθοδο της τηλεδιάσκεψης. Δεν μπόρεσα βέβαια να γευτώ έτσι τους πλούσιους μεζέδες, αλλά ούτε και άφησα τους παρισταμένους να απολαύσουν τα πιάτα τους με τις πυκνές παρεμβολές μου.

Για το φίλο μου Γιώργο, που ταξιδεύει, πρωτομηνιά σήμερα, για τα νότια κλίματα, στέλνω τις ευχές μου και μια προτροπή. Αν σου τύχει, φίλε, μια μέρα που θα περπατάς σ' ένα δρόμο της Αραβίας κάποιος πλανόδιος μάγειρας να τηγανίζει φαλάφελ (τααμίες τις ξέρουν στην Αίγυπτο) σ' ένα βαθύ κοίλο σκεύος και να τις προσφέρει μέσα σε πίτα με μαϊντανούς και ρόκες και ταχίνα ή χουμουσία, μη διστάσεις. Είναι μαγεία. Και δεν χρειάζεται να σου τα πω, αφού η μύτη σου θα έχει σπάσει από το κύμινο ένα τετράγωνο πριν κι η μυρωδιά θα σε οδηγήσει από μόνη της στον πλανόδιο chef.