Ο Μερμόζ.

"Μερικοί συνάδελφοι, κι ανάμεσα σ'αυτούς κι ο Μερμόζ, ίδρυσαν τη γαλλική γραμμή από την Καζαμπλάνκα στο Ντακάρ, μέσα από την ανυπόταχτη Σαχάρα. Οι κινητήρες εκείνης της εποχής δεν ήταν μεγάλης αντοχής, κι έτσι από μια βλάβη ο Μερμόζ αιχμαλωτίστηκε απ'τους Μαυριτανούς. Δίστασαν να τον σφάξουν, τον κράτησαν δεκαπέντε μέρες αιχμάλωτο, κι ύστερα τον ξαναπούλησαν....

Όταν άνοιξε η γραμμή της Αμερικής, ο Μερμόζ, πάντα πρωτοπόρος επιφορτίστηκε να μελετήσει το τμήμα της γραμμής απ'το Μπουένος Άιρες στο Σαντιάγο... Του εμπιστεύτηκαν ένα αεροπλάνο που έφτανε ως τα πέντε χιλιάδες διακόσια μέτρα. Οι κορφές της Κορδιλιέρας φτάνουν στα εφτά χιλιάδες μέτρα. Κι ο Μερμόζ απογειώθηκε για να ψάξει να βρει περάσματα...Ο Μερμόζ "δοκίμαζε" για τους άλλους.

Όταν οι Άνδεις εξερευνήθηκαν καλά κι η τεχνική των πτήσεων τελειοποιήθηκε, ο Μερμόζ... άρχισε να εξερευνά τη νύχτα. Ο φωτισμός στις σκάλες μας δεν είχε ακόμα μπει, και στ' αεροδρόμια, τις κατασκότεινες νύχτες, αράδιαζαν μπροστά στον Μερμόζ τρεις φωτιές από αναμμένη βενζίνη. Τα κατάφερε κι άνοιξε το δρόμο.

Όταν δαμάστηκε η νύχτα, ο Μερμόζ δοκίμασε τον ωκεανό. Και το ταχυδρομείο, απ'το 1931, μεταφέρθηκε, για πρώτη φορά σε τέσσερις μέρες, απ'την Τουλούζη στο Μπουένος Άιρες...Έτσι ο Μερμόζ είχε υποτάξει την άμμο, το βουνό και τη θάλασσα..."
Αντουάν ντε Σεντ-Εξιπερί, "Γη των ανθρώπων", 1939.

Ο Μερμόζ δοξάζεται ως ο αιώνιος πρωτοπόρος, ο παντοτεινός ιχνηλάτης.
Οι Μοντέρνοι Καιροί προτείνουν: αγνοήστε τα δεδομένα της εποχής σας και "δοκιμάστε" τις καινούριες διαδρομές για τους άλλους. Γίνεται.

Έρχεται κι η Καθαρά.

Δεν είναι πολύ μακριά πια, η τελευταία αποκριάτικη Κυριακή κι η Καθαρά Δευτέρα. Φαίνεται πως η προσμονή της έχει εμπνεύσει ευάριθμους ημερήσιους αρθρογράφους, που παρουσιάζουν τώρα τελευταία πλούσια ευρήματα μελετών γύρω από τον πιο -για εμάς- προσφιλή σαρακοστιανό μεζέ, τον αχινό. Το αχινό με τα αγκάθια του, ψαρεμένο ιδεατά και φαγωμένο επί τόπου στις καθαρές, από το πέρασμα του Χειμώνα, ακτές των Κυκλάδων.

Ερευνητές από Γερμανία, Κίνα, Βρεταννία και Γαλλία χρησιμοποίησαν νέες πανίσχυρες τεχνικές απεικόνισης για να μελετήσουν εξονυχιστικά τη δομή των αγκαθιών του αχινού. Ελπίδα ότι οι αποκαλύψεις θα συμβάλουν στην παραγωγή πιο ανθεκτικών δομικών υλικών που θα μιμούνται τη φύση, θα είναι πιο λεπτά, θα σπάζουν πιο δύσκολα και θα είναι πιο φιλικά στο περιβάλλον. Μέθοδος εφαρμογής, η αναδιάταξη των νανοσωματιδίων του σκυροδέματος με πρότυπο τη αγκαθοδομή του αχινού.

Επίσης, Σουηδοί, Γερμανοί και Νορβηγοί επιστήμονες δημοσίευσαν έρευνα, σύμφωνα με την οποία, ο αχινός παρουσιάζει ιδιότητες όρασης κατανεμημένες σε όλο του το περίβλημα, ακόμη και στις βελόνες των αγκαθιών του. Οι υποδοχείς φωτός δεν είναι εντοπισμένοι σε όργανα όρασης, αλλά όλο το κέλυφος συνιστά ένα σφαιρικό λειτουργικό οφθαλμό.

Ο θωρηκτός μεζές των ελπίδων μας, μας κοιτά να πλησιάζουμε από παντού, μας αντικρούει με τα υπεραγκάθια του, αλλά μας προσφέρει επίσης την υπομονή των αργών αντιδράσεών του, επιβραβεύοντας με τους θησαυρούς του την προτίμησή μας.  

Το σπίτι που φύτρωνε.

"Και στα νησιά στα σπίτια κυριαρχούσε το χρώμα το κοκκινωπό.
Γιατί το σπίτι έβγαινε κατευθείαν, φύτρωνε, θα έλεγες, μέσα από τη γη, που ήταν ώχρα ή κόκκινη, οπότε έπρεπε να'ναι και το σπίτι με το ίδιο χρώμα. Το' χω ξαναδιηγηθεί: μια γριά έβαφε το σπίτι της πάνω στις παρυφές της Χώρας της Κέας, και ήταν τριανταφυλλί, λίγο κεραμιδί χρώμα και της λέω πώς το έκανες; Βούταγε τη βούρτσα πρώτα στον ασβέστη και μετά στο χώμα κάτω. Εγώ δεν έβλεπα χρώμα. Ήταν μικρό το σπιτάκι, μια τρώγλη. Κι έβγαινε το τριανταφυλλί από το χώμα και από τον ασβέστη. Φοβερό πράγμα. Έβγαινε ενστικτωδώς, όπως θα έκανε ένα μαμούνι τη φωλιά του. Πολλές φορές αναρωτιέμαι γιατί αυτοί οι άνθρωποι που δεν έχουν ούτε γνώσεις ούτε μόρφωση, κάνουν αυτά τα καταπληκτικά πράγματα. Και η απάντηση είναι γιατί ζουν παράλληλα με τη φύση..."  Αλέκος Φασιανός, "Ο μύθος της αιωνιότητας", 2007.

Οι Μοντέρνοι Καιροί ακούν και προτείνουν: χρωματίζετε ενστικτωδώς τη φωλιά σας, ζήστε παράλληλα με τη φύση.  

The Wonderground Map.

The Wonderground Map of London Town, του MacDonald Gill. Παρουσιάστηκε στα 1913. Πρόκειται για μια ιδιόρρυθμη απεικόνιση των συγκοινωνιακών μέσων του Λονδίνου της εποχής. Αντίθετα προς τις αυστηρές προδιαγραφές των κανόνων της χαρτογράφησης, ο σχεδιαστής ξέφυγε πλημμυρίζοντας το χάρτη του με λεπτομέρειες, αστεία, λογοπαίγνια, στίχους από παιδικά τραγουδάκια. Εμφανίζονται άνθρωποι που παίζουν παντομίμα, καρικατούρες της καθημερινής ζωής, σημαντικά ή trivial αξιοθέατα. "Watch this spot between 3&4 o'c of an afternoon", προτείνεται από το χαρτογράφο, με ένα έντονο κόκκινο σημάδι σε κάποιο παράδρομο της Old Kent Road.

Βλέπετε, εκατό χρόνια πριν, γνώριζαν ότι ο προορισμός δεν είναι το άπαν. Η χαρά της περιπλάνησης και της διασύνδεσης των ανθρώπων είναι που αξίζει στη ζωή. Οι Μοντέρνοι Καιροί προτείνουν: ενώστε τα σημεία της καθημερινότητάς σας με μικρά εμβόλιμα αστεία και χαμογελαστές λεπτομέρειες. Γίνετε ο χαοτικός χαρτογράφος της δικής σας διαδρομής.

Το χαρτί, το πηλοφόρι...

το μυστρί. Έτσι γίνονται οι δουλειές, έτσι έρχονται τα επιθυμητά αποτελέσματα. Ειδικά, στη χάρτινη ζωή, όπου όλα είναι επίπεδα, σε δύο διαστάσεις. Όπου, σύμφωνα με την καρτεσιανή λογική, κάθε σημείο τοποθετείται στο επίπεδο με σαφήνεια και μοναδικότητα. Κι όλα τα τμήματα του σχεδίου τελικά ταιριάζουν απόλυτα. Είναι μόνο θέμα χρόνου και απλών κανόνων για  να σηκωθεί ένας χάρτινος πύργος όπως αυτός της εικόνας. Και κάποιας δεξιοτεχνίας βέβαια.

Αντίθετα, η απροσδιοριστία των μέσων, των, υλικών, των προσώπων και των κανόνων, όταν επιχειρείς ένα αντίστοιχο έργο στην αληθινή ζωή, έστω και σε απείρως μικρότερη κλίμακα, είναι τόσο στροβιλώδης, που σε αφήνει άφωνο με την απιθανότητα των συνεπειών της.

Με δυο λόγια, αν πρόκειται να μπλέξετε με οικοδομικά μαστορέματα, χαλάσματα και φτιαξίματα, χαλαρώστε ταυτόχρονα ασχολούμενοι με το ασφαλές πεδίο της χαρτοδημιουργικής και σε λίγο καιρό θα μπορείτε να απολαμβάνετε ήρεμοι τους κόπους και των δύο έργων σας.