Χρόνια μας Πολλά.

Καλά Χριστούγεννα σε όλους μας! Με κάθε γλυκό, σε κάθε μας σπίτι...

Το κρασί μας.

Είναι και πάλι εδώ. Σταθερά την ίδια μέρα και ώρα, όπως κάθε χρόνο. Ένα γαλλικό ραντεβού, μια περιοδική στάση στον ετήσιο κύκλο.

Απόλαυση για την όραση (φιάλη, χρώμα κρασιού), την ακοή (άνοιγμα φελλού), την αφή (αίσθηση δροσερού ποτηριού) την οσμή και τη γεύση. Ας πιούμε απόψε με μια πρόποση στην έκτη αίσθηση, εκείνη που κλίνει το ζυγό του ναι ή του όχι.   

Η τέταρτη.

Η τέταρτη διάσταση του χώρου, ο χρόνος, έχει επέμβει δραστικά στο σημερινό στιγμιότυπο. Σαν καταλύτης, επιτάχυνε κάθε αντίδραση των φυσικών ή/και τεχνητών στοιχείων, ώσπου στο τέλος (τέλος;) η εντροπία του υπό παρατήρηση συστήματος αυξήθηκε θεαματικά. Μπουμ.

Η πηγή της έκφρασης.

"Παραδομένος στη φιλαυτία του ο ανίδεος, δεν διακρίνει παρά μόνο τις φανερές λεπτομέρειες στα
πράγματα. Η σύνθεση, η πηγή της έκφρασης, η μόνη εύγλωττη, του διαφεύγει. Είναι λυπηρό που η ανατομική περιγραφή δίνει επιχειρήματα στην άγνοια του πλήθους, προσελκύοντας με λέξεις την προσοχή του πάνω στα διάφορα μέρη που συνθέτουν την αρχιτεκτονική του σώματος. Αυτές οι σχολαστικές λέξεις, δικέφαλος, τρικέφαλος, ωλενικός ή μηριαίος, και τόσες άλλες, λέξεις κοινές όπως βραχίονες, κνήμες, δεν έχουν διόλου σημασία στην πλαστική. Στη σύνθεση του έργου τέχνης, οι βραχίονες, οι κνήμες δεν λογαριάζονται παρά μονάχα όταν συντάσσονται σε πλαστικά επίπεδα που υποτάσσουνε τα πάντα σ' ένα κοινό σκοπό. Έτσι συμβαίνει και στη φύση, που περιφρονεί τις αναλυτικές περιγραφές μας.

Οι μεγάλοι καλλιτέχνες συνθέτουν όπως η φύση, δεν περιγράφουν όπως η ανατομία. Δεν λαξεύουνε χωριστά ετούτο το μυώνα, κείνο το νεύρο, τούτο το κόκκαλο· στο σύνολο αποβλέπουν, αυτό πασχίζουν να εκφράσουν. Μέσα από τα πλατιά επίπεδά του, το έργο τους δονείται στο φως ή δέχεται τη σκιά."

"Στην Αφροδίτη της Μήλου", Αύγουστος Ροντέν, από το: "Ο Ροντέν και η αρχαία ελληνική τέχνη" της Μ. Λαμπράκη-Πλάκα, εκδόσεις Νεφέλη, 1985.

Οι Μοντέρνοι Καιροί, ανίδεοι, αναμένουν το φως και τη σκιά, προσδοκούν τη στιγμή που θα συνταχθούν οι φανερές λεπτομέρειες σ' έναν κοινό σκοπό. 

Κάποτε, στην όπερα...

"Κάποτε, στην όπερα της Μόσχας, ο Σίλβα, ο περίφημος μπάσος, είχε πιάσει ένα κοντράλτο.

Στον εξώστη καθόταν ο μπάσος που ψέλνει στην ενορία μας. Και ξαφνικά τον ακούμε κατάπληκτοι να φωνάζει απ' τον εξώστη, "Μπράβο, Σίλβα!"... Αλλά μία ολόκληρη οκτάβα χαμηλότερα... Να, έτσι. (Με φωνή μπάσου) "Μπράβο, Σίλβα!" Ολόκληρο το θέατρο έμεινε κόκκαλο!"

Άντον Τσέχωφ, Ο Γλάρος, εκδ. Ηριδανός, 2014.

Οι Μοντέρνοι Καιροί επευφημούν με φωνή μπάσου: Μπράβο Σίλβα, μπράβο... 

Η νύχτα.

Από την αντίθετη ακριβώς εποχή του χρόνου, το στιγμιότυπο της νύχτας. Σκοτάδι, φως, ερημιά, πολυκοσμία, ουρανός, έδαφος. Οι φιγούρες στα κτίρια, οι ηλεκτρικοί φωτισμοί, το κράσπεδο του πεζοδρομίου μιλούν για όσα δεν λέγονται. Το παλιό επιζεί στο τώρα, το τώρα στηρίζεται στο παλιό.
Κάποια νύχτα.

Ο σινεφίλ.

Δηλωτική της αγάπης για τον παλιό, τουλάχιστον, ελληνικό κινηματογράφο, είναι η επιλογή του κωμικού διδύμου από την ταινία: "της Κακομοίρας". Επιλογή για την πίσω όψη, την τελευταία εντύπωση που αφήνει περνώντας, το όχημα των δρόμων μας. Στο άνοιγμα των δύο φύλλων, οι δύο άσπονδοι φίλοι χωρίζουν προς στιγμήν και στο κλείσιμο, ξανασμίγουν. Άνοιξε, κλείσε, μια ζωή...

Η ηλεκτρική.

Η ηλεκτρική κουζίνα. Ένα από τα κομφόρ του 20ού αιώνα, μια μετεξέλιξη της αρχέγονης οικιακής εστίας. Εδώ σε μετακίνηση, για νέα τοποθέτηση, για μια νέα χρήση. Ακολουθεί (;) πάντα πιστός ο τεχνικός που θα συνδέσει το χθες με το σήμερα.

Η ευθύνη.

Η ευθύνη ανήκει στους οδηγούς. Αυτοί ευθύνονται για τη διέλευση των οχημάτων. Κανείς άλλος δεν ευθύνεται για ό,τι πρόκειται, επίκειται, ενδέχεται ή προβλέπεται να συμβεί. Η διέλευση, λοιπόν, γίνεται. Και θα γίνεται και θα γίνεται...

To μέσον.

Το μέσον της οδού είναι οδός; δεν είναι οδός; τι είναι; μήπως το μέσον είναι η άκρη της οδού; ή μήπως το μέσον είναι το τέλος της οδού; να μπορούσαμε να απαντούσαμε αμέσως...

Άρωμα φρούτου.

Το λικέρ φράουλας είναι έτοιμο. Με πλούσιο άρωμα και γεύση φρούτου, γλυκό όσο χρειάζεται. Οι φράουλες αφαιρέθηκαν, κρατήσαμε το καθαρό ποτό. Συμπληρώσαμε λίγο αλκοόλ, καθώς τα φρούτα είχαν απορροφήσει  αρκετό μέρος. Η ετικέτα περιγράφει το είδος και την αίσθηση της απόλαυσης.

Χρόνια μας πολλά.

Και του χρόνου, η Ανάσταση και η Πρωτομαγιά. Η γιορτή της ζωής και της φύσης. Λουλούδια παντού, χρώματα και άρωμα άνοιξης. Με καλό.

Λικέρ φράουλα.

Εύκολο στην παρασκευή και γρήγορο στην ωρίμανση. Η μικροποτοποιΐα μας γνωρίζει νέες δόξες, γράφει καινούριες σελίδες εποποιΐας. Ελπίζουμε, μόνο, να πίνεται ευχάριστα, όσο ευχάριστη υπήρξε η έως τώρα διαδικασία προετοιμασίας του. Πάντως, έχουμε τα μέσα να το φέρουμε, συμπυκνώνοντας ή αραιώνοντας το τελικό, σε ζάχαρα και αλκοόλ. Για να δούμε αυτή τη φορά...

Ο ψαράς.

Η Χάρτινη ζωή ψάχνει να βρει, ζητά να μάθει. Πού είναι ο ψαράς; οù est le pȇcheur?
Κάπου μέσα στην εικόνα κρύβεται - φανερώνεται ο ψαράς των αναζητήσεών μας.
Κάπου εκεί έξω - μέσα κρύβεται και θα εμφανιστεί κι ο ψαράς του καλοκαιριού, ο ήρωας του προσωπικού μας ελεύθερου χρόνου, και φέτος και του χρόνου. 

Ο μεταφερόμενος.

Βαμμένο σε μια απόχρωση που ταιριάζει με την εποχή του, το μεταφερόμενο όχημα της φωτογραφίας προετοιμάζεται να γνωρίσει μια νέα πλατφόρμα χρήσης. Σήμερα, όλα στο μπεζ και αύριο, βλέπουμε. Ίσως, κάποτε να το δούμε μόνο του στο δρόμο. Με πόρτες μπεζ, λογικά.

Les Misérables.

Tant qu’il existera, par le fait des lois et des mœurs, une damnation sociale créant artificiellement, en pleine civilisation, des enfers, et compliquant d’une fatalité humaine la destinée qui est divine ; tant que les trois problèmes du siècle, la dégradation de l’homme par le prolétariat, la déchéance de la femme par la faim, l’atrophie de l’enfant par la nuit, ne seront pas résolus ; tant que, dans de certaines régions, l’asphyxie sociale sera possible ; en d’autres termes, et à un point de vue plus étendu encore, tant qu’il y aura sur la terre ignorance et misère, des livres de la nature de celui-ci pourront ne pas être inutiles.

Βίκτωρ Ουγκώ, 1862, Οι Άθλιοι.

Από τον πρόλογο του μυθιστορήματός του, o Γάλλος συγγραφέας αγωνίζεται να φανεί χρήσιμος με τα γραφτά του. Οι Μοντέρνοι Καιροί ζουν στο δέκατο ένατο αιώνα.