Η νύχτα.

Από την αντίθετη ακριβώς εποχή του χρόνου, το στιγμιότυπο της νύχτας. Σκοτάδι, φως, ερημιά, πολυκοσμία, ουρανός, έδαφος. Οι φιγούρες στα κτίρια, οι ηλεκτρικοί φωτισμοί, το κράσπεδο του πεζοδρομίου μιλούν για όσα δεν λέγονται. Το παλιό επιζεί στο τώρα, το τώρα στηρίζεται στο παλιό.
Κάποια νύχτα.

Ο σινεφίλ.

Δηλωτική της αγάπης για τον παλιό, τουλάχιστον, ελληνικό κινηματογράφο, είναι η επιλογή του κωμικού διδύμου από την ταινία: "της Κακομοίρας". Επιλογή για την πίσω όψη, την τελευταία εντύπωση που αφήνει περνώντας, το όχημα των δρόμων μας. Στο άνοιγμα των δύο φύλλων, οι δύο άσπονδοι φίλοι χωρίζουν προς στιγμήν και στο κλείσιμο, ξανασμίγουν. Άνοιξε, κλείσε, μια ζωή...

Η ηλεκτρική.

Η ηλεκτρική κουζίνα. Ένα από τα κομφόρ του 20ού αιώνα, μια μετεξέλιξη της αρχέγονης οικιακής εστίας. Εδώ σε μετακίνηση, για νέα τοποθέτηση, για μια νέα χρήση. Ακολουθεί (;) πάντα πιστός ο τεχνικός που θα συνδέσει το χθες με το σήμερα.

Η ευθύνη.

Η ευθύνη ανήκει στους οδηγούς. Αυτοί ευθύνονται για τη διέλευση των οχημάτων. Κανείς άλλος δεν ευθύνεται για ό,τι πρόκειται, επίκειται, ενδέχεται ή προβλέπεται να συμβεί. Η διέλευση, λοιπόν, γίνεται. Και θα γίνεται και θα γίνεται...

To μέσον.

Το μέσον της οδού είναι οδός; δεν είναι οδός; τι είναι; μήπως το μέσον είναι η άκρη της οδού; ή μήπως το μέσον είναι το τέλος της οδού; να μπορούσαμε να απαντούσαμε αμέσως...