Καλή χρονιά!

Καλή χρονιά, με μια γλυκιά στέγη για τα όνειρά μας.

Sopwith Camel

To διπλάνο Sopwith Camel, από τις μνήμες του πρώτου παγκόσμιου πόλεμου, πετά ξανά, οριστικά προσγειωμένο στο ξύλινο ράφι μας. O Πλαστικός Κόσμος υποδέχεται τη νέα χρονιά με δύο ισορροπημένα παράλληλα συνεργαζόμενα φτερά.

Bienvenu!

Καλώς όρισε. Και του χρόνου, πάλι. Ας είμαστε καλά.

O βιοποριστής.

Όταν οι διαφημιστικές πινακίδες - που γενικά τα ξέρουν όλα - απομένουν κενές και οι σανίδες τους πέφτουν σαπίζοντας από τον καιρό, είναι άξιος θαυμασμού ο βιοποριστής που μπορεί να μετατοπίζει το βιος του (ή κάποιου άλλου), επινοώντας μια υψηλότερη αξία χρήσης για όλα και κυρίως για το σκαλιστό ξύλινο έπιπλο, εξέχων σύμβολο ενός ισχυρού παρελθόντος.

H Παιδεία του Βάθους.

Η Παιδεία που δεν έχει όνομα
αναδύεται
από τα βάθη:
τα βάθη του κόσμου,
τα βάθη του ανθρώπου.

Μας διδάσκει για
τα αόρατα πράγματα
και τις αόρατες οντότητες
του ανθρώπου.

Μας διδάσκει για τα ίδια τα βάθη
και πώς να αφεθούμε
να κυβερνιόμαστε από αυτά.

Χωρίς όνομα,
την ονομάζουμε
Παιδεία του Βάθους.

Κώστας Φωτεινός: "Η Παιδεία του Βάθους", Εκδόσεις Καφέ-Σχολειό, 1993.

Οι Μοντέρνοι Καιροί μαδούν τη μαργαρίτα της αγάπης και στο βάθος ξέρουν, γνωρίζουν καλά πως πάντα μένει στο χέρι το ναι κι ας περισσεύει πότε πότε ένα τελευταίο επίμονο πέταλο.

O τροχός.

Η ανακάλυψη του τροχού υπήρξε κορυφαία στιγμή στην εξέλιξη της ανθρωπότητας.

Σε απόσταση ενός μέτρου, σταματημένοι και οι δύο στην αντίθετη κατεύθυνση στο ίδιο μποτιλιάρισμα, αναρωτιόμαστε αν ο τροχός θα γυρίσει καμμιά φορά και για εμάς.

Η ανάπτυξη.

Καιρός να αναπτυχθούμε κι εμείς, μετά από ένα αναγκαίο σύντομο διάλειμμα.

"Η ποίησις είναι ανάπτυξι στίλβοντος ποδηλάτου.
Μέσα της όλοι μεγαλώνουμε.
Οι δρόμοι είναι λευκοί.
Τ' άνθη μιλούν.
Από τα πέταλά τους αναδύονται συχνά μικρούτσικες παιδίσκες.
Η εκδρομή αυτή δεν έχει τέλος."

Ανδρ. Εμπειρίκος.
"Ο πλόκαμος της Αλταμίρας", 1936-7.

Και η εκδρομή μας συνεχίζεται.

Οι πόρτες των ματιών.

"Το σπίτι θέλω να περιγράψω και πρώτα την πρόσοψη του σπιτιού, όπως τήνε βλέπω κι όπως μου τη δείχνουν ο ήλιος, το φεγγάρι, και τ' άστρα κι οι πόρτες των ματιών μου.

Κι είχε το σπίτι έναν μεγάλο καθρέφτη στημένο καταντίκρυ από το μέρος όπου κοίταζα και μες στον καθρέφτη ετούτο ήτανε καθρεφτισμένος ο κόσμος και τ' αγαθά του και τα κακά του και όλα του τα πλάσματα, τα δέντρα, τα ζώα κι οι άνθρωποι, τα βουνά του και τα ποτάμια του, οι θάλασσες κι οι χαράδρες κι οι τάφοι, κι ο θρήνος κι η ευτυχία κι η αγριότης με το γυμνό σπαθί τριγυρνούσε και φοβέριζε τους ταπεινούς και οι περήφανοι κι οι πλούσιοι ζούσανε καλά κι οι φτωχοί ζούσανε άσχημα κι άλλος λογάριαζε τα λεφτά του, άλλος τα χωράφια του κι άλλος την ψυχή του μονάχα και το πνεύμα, κι άλλος την τύχη και τη μοίρα του.

Μα είχε η πρόσοψη του σπιτιού και δυο μικρές σκάλες σκαλισμένες κι απάνω στις σκάλες ήταν δύο άγγελοι με σπαθιά, σαν από φλόγες που φωτίζανε όποιον περνούσε τη νύχτα και μποδίζανε όποιον ήθελε με βία και δύναμη να μπει στο σπίτι..."

Οι Μοντέρνοι Καιροί σημειώνουν: το σπίτι του κόσμου είναι όπως το βλέπεις κι όπως στο δείχνει ο ήλιος, το φεγγάρι  και τα μάτια σου.

Ν. Βαλαωρίτης. "Το σπίτι του κόσμου εικονογραφημένο", 1980.

Οι φετεινές.

Συνεχίζοντας την κάπως πρόσφατη παράδοση των τελευταίων λίγων χρόνων, οι λαμπάδες μας είναι και φέτος έτοιμες εγκαίρως.

Όλες εκτός μίας που θα διακοσμηθεί ιδιαιτέρως από αύριο και μετά.

Και του χρόνου.

Το καμουφλάζ.

Νόμιζε πως θα περάσει απαρατήρητος, αλλά μακριά από αυτό ήταν η αλήθεια.

Κρυμμένος στο δάσος των άναρχων διακλαδώσεων του αστικού δικτυακού τοπίου, έστριψε δεξιά για να χαθεί, όμως ο φακός του Φωτοδρόμιου πρόλαβε να τον συλλάβει.

Κάποια μορφή υγρής ενέργειας, κάποιο αναλώσιμο καταναλωτικό αγαθό, απλώς νερό για πότισμα, ποιο το μυστικό του να ήταν; Αυτο δεν θα το μάθουμε ποτέ.






Μάλλον, όμως, μετέφερε κι αυτός κενό.

Οι δεξαμενές.

Άραγε να είναι κολώνια τύπου "type", απορρυπαντικό με άρωμα πράσινου μήλου, κάποια πρώτη ύλη η απλά το κενό, που μεταφέρεται τόσο δυναμικά στην κεντρική λεωφόρο; Σε περίοπτη θέση πάνω στην καρότσα, οι πλαστικές δεξαμενές του τόνου πηγαίνουν στο δικό τους προορισμό. Σήκωνε λες κι άλλες δύο;

Ο διώροφος.

Η απρόσκοπτη θέα της διαδρομής, η συγκίνηση από τις δονήσεις του οδοστρώματος, ο ζωηρός ήχος του αέρα ή της βροχής στη στέγη συνθέτουν την αίσθηση υπεροχής που προσφέρει ο αυτοκινούμενος πάνω όροφος. 

Η απαγόρευση.

Στις δυτικές άκρες του λεκανοπεδίου, στο πλάι του τελευταίου βιομηχανικού δρόμου, ξεκινά το βουνό. Το φυσικό τοπίο διακόπτεται κάπως τετράγωνα, από την πινακίδα: Απαγορεύεται η ρίψη μπάζων και σκουπιδιών. Η πινακίδα εξαιρείται.

O αρσενικός.

Χωρίς σχόλια. Το Φωτοδρόμιο σήμερα αποτελεί, υποθέτω, ανδρική υπόθεση.