Καλή Ανάσταση!

 Και του χρόνου! Με κάθε καλό για όλους μας. 

Soothing.

Ίσως, η πιο καθησυχαστική εικόνα ever. Μπορεί και όχι, αλλά μάλλον ναι. Χωρίς άλλα λόγια. Ο Λούκυ Λουκ και η Ντόλλυ. Στο βάθος, ένας κάκτος, πάντα ένας κάκτος. Στο προσκήνιο, η ηρεμία. Φόντο κίτρινο, της ερήμου; του ήλιου; του φωτός; Morris.
 

Χρόνια Πολλά!

 

Και καλά, σε όλους μας! Χαρούμενες να είναι πάντα οι γιορτινές μέρες. Και του χρόνου με καλό. 

Κι όμως ήρθε!

 

Καλόπιοτο να είναι, όπως του αξίζει, όπως μας αξίζει! Δεν έχουμε κάνει και λίγα, μια ολόκληρη χρονιά πέρασε από την περυσινή τρίτη Πέμπτη του Νοεμβρίου. Οπότε, στην υγειά μας!

Η σύνθεση.

Η σύνθεση των δεδομένων, των περιστάσεων, της τυχαιότητας οδηγούν σε δρόμους πρωτόγνωρους. Αναγνωρίσιμα στοιχεία, μόνο, δίνουν το στίγμα της πορείας. Με κατεύθυνση από την οριοθετημένη φυσική αφετηρία προς ένα τεχνητό απεριόριστο παρόν. Από το δάσος, στο δίκτυο. Από έναν για όλους και από όλους για έναν. 

Έρχεται.

 

Η Άνοιξη έρχεται, είναι κιόλας εδώ αν κοιτάξεις πίσω από τα δέντρα, τα φύλλα, τα λουλούδια, το γρασίδι. Έρχεται πίσω από τον ήλιο, τα βουνά και τις πεδιάδες. Γιατί μπροστά, μπροστά μας, είναι όλα αυτά. Αυτά που δεν μπορείς να μην δεις, ακόμα κι αν κάνεις ότι δεν κοίταξες.

Οι Δούκες.

 του Χάζαρντ. Ή ίσως οι γροθιές. Του κινδύνου. Ή ίσως μια αναπαράσταση, μια ρεαλιστική απεικόνιση, ένας αντικατοπτρισμός στο δρόμο μας. Αν μπορείς να μπεις από το παράθυρο, όλα αλλάζουν, όλα ξαναγίνονται ίδια. 01,  02, 03, φύγαμε...