Κάπου κάποτε στην άγρια δύση, μια άμαξα διέσχιζε τα ατελείωτα βοσκοτόπια. Μια άμαξα με οδηγό έναν πιονέρο, αποφασισμένο να αντιμετωπίσει το άγνωστο κατάματα. Κατάματα αντιμετωπίζει κι ο σημερινός οδηγός το άγνωστο που ξεπροβάλλει εμπρός, στα ατέλειωτα δρομολόγια των μοναχικών αυτοκινητοδρόμων.
Ένα με το τοπίο, πράσινο στο πράσινο, χάνεται στα μάτια μας η βαρύτητα της εικόνας. Ζωοτροφές ή κάποια υπενθύμιση προς όλους μας για την υπεροχή της φύσης πάνω στην τεχνολογία, πάνω στις ανθρώπινες φιλοδοξίες;
Πήγε να μας ξεφύγει. Απομακρύνθηκε μέσα στο θολό πρωινό κόντρα φως, αλλά δεν τα κατάφερε τελείως. Ο όγκος, η χάρη της επινόησης, η επίδειξη ταλέντου επιβραβεύονται από το Φωτοδρόμιο για άλλη μια φορά. Χαίρε ανυψωτή, οι ουρανοί είναι δικοί μας.
Το όχημα μέσα στο όχημα, η διπλή δουλειά του βιοπαλαιστή. Όταν το επάνω γεμίσει (ή ενδεχομένως όταν αδειάσει) τότε φορτώνεται στο κάτω. Το δεύτερο αδειάζεται με τη σειρά του, μόλις ο κύκλος κλείσει και χρειαστεί να επαναληφθεί. Ό,τι φορτώνω, ξεφορτώνω, ό,τι ανεβάζω κατεβάζω, ό,τι γεμίζω αδειάζω. Απλό.
Από τα βάρη της ζωής, από τις μάταιες (;) επιλογές, από τους περιορισμούς της πόλης, ήρθε και κάθισε ο άνθρωπος, σταματημένος πρόσκαιρα στα μισά της αέναης κίνησης των αυτοκινητόδρομων μεταφοράς προσωπικού και εμπορευμάτων. Πρώτη και συνεχίζουμε.
