Δευτέρα 29 Απριλίου 2013

O εκδρομέας.

Πλησιάζει το Πάσχα κι οι μικρές διακοπές του και ο προνοητικός εκδρομέας φορτώνει τα απολύτως απαραίτητα για τις εορταστικές ημέρες στο όχημά του. Το χωριό περιμένει, τα έθιμα απαιτούν και το παιδί των φρονίμων έχει προβλέψει τα πάντα εγκαίρως. Καλή διασκέδαση και καλή επιστροφή!

Τετάρτη 17 Απριλίου 2013

Σαν το βότσαλο στην ακρογιαλιά.

«...Πολλές φορές παίρνω μουσικές από βαθιές, παλιές ρίζες και τις μετατρέπω ανάλογα με τα λόγια. Το κάνω και με τα λόγια αυτό. ...Αυτό που κάνω εγώ γίνεται παλαιόθεν. Το έκανε ο λαός. Αυτά τα έβγαλε ο λαός και ό,τι έβγαλε ο λαός στέκονται. Γιατί ένας χαβάς , ένα τραγούδι, θέλει καιρό για να στρώσει. Πρέπει να περάσει από πολλά στόματα, από πολλά πανηγύρια, από πολλά μεράκια… Κι έρχεται και στρογγυλεύει σαν το βότσαλο στην ακρογιαλιά... Ένα ωραίο πράγμα, ένα τεφαρίκι... Μπορώ να σου πω ότι και μια γριούλα, που τηγανίζει ψάρια στην αυλή της, και της ήρθε να τραγουδήσει ένα τραγουδάκι, μπορεί κι αυτή ν’ αλλάξει δυο λέξεις και να ακούγεται καλύτερα... Αυτά που έφτιαξε παλαιόθεν ο λαός και τα βρήκαμε τελειωμένα και αδέσποτα – ελεύθερα, ωραία πράματα για όλους - πέσαμε απάνω κι όποιος προλάβει και τα δηλώσει στ’ όνομά του. Σαν τσι οικοπεδοφάγοι. Το ρεμπέτικο το περιφράξανε με τις υπογραφές. Κι αν μαράζωσε το γνήσιο ρεμπέτικο, μαράζωσε κι απ’ αυτές τις υπογραφές. Γιατί η υπογραφή σήμερα εξαργυρώνεται στις εταιρείες. Είναι επιταγή. Πού να ζυγώσεις εσύ να πιάσεις το παλιό, να τ’ αλλάξεις, να το φέρεις στον καιρό σου; Βάζει ο άλλος τις φωνές: Βγάλε, κύριε, το χέρι σου απ’ την τσέπη μου... »

Οι Μοντέρνοι Καιροί ακούν το βιωματικό λόγο του Γ.Μουφλουζέλη και προτείνουν: παίξτε ελεύθερα τις πρώτες νότες της μουσικής σας και μετά από καιρό θα τις ακούτε στρογγυλές, ωραίες κι αδέσποτες, ένα τεφαρίκι...

Σάββατο 6 Απριλίου 2013

Της αγάπης λουκέτα.

Κι αν ήταν έτσι, να κλειδώνεις ένα λουκέτο για πάντα στα κάγκελα του Ponte Vecchio της Φλωρεντίας κι αυτό να αρκεί, τότε.. δεν θα χρειάζονταν οι γέφυρες, ούτε οι κλειδαράδες.

Βλέπετε, εκεί στο παντοτεινό κέντρο της Τοσκάνης υπάρχει το γεφυράκι με τις αναγεννησιακές παραδόσεις των χρυσοχόων, των εμπόρων, των τεχνιτών και του νέου ανθρώπου που παίρνει την τύχη του στα χέρια του χαρακτήρα του. Εκεί, λοιπόν οι ερωτευμένοι όλων των Ανοίξεων, συνηθίζουν να κλείνουν το λουκέτο τους στα κάγκελα, πάνω από τον αιωνίως ρέοντα ποταμό, τον Άρνο των πράσινων χρωμάτων.

Το κλειδί οφείλει να πεταχτεί από ψηλά στο βυθό του ποταμού και η αγάπη να παραμείνει ισχυρή έως το τέλος της αιωνιότητας. Υπερβολές, στον καιρό των μιμητικών επαναλήψεων και των διά παντός τρόπου κοινοποιούμενων καλά κρυμμένων μυστικών.

Εμείς, στα μισά της Άνοιξης, ανοίγουμε τις κλειδαριές του χειμώνα, πετάμε τα λουκέτα στο ποτάμι και κρατάμε για πάντα στην καρδιά μας το κλειδί. Άλε, ωπ!