Το φράγμα.

Δεκάδες ζευγάρια τροχών αγωνίζονται να μεταφέρουν αυτές τις ξύλινες βάσεις μεταφοράς στον τόπο εκκίνησης του έργου τους. Χαρά στο μερακλή που έβαψε την κόκκινη παλέτα και χάρισε έναν ξεχωριστό τόνο στο πολυ-επίπεδο σημερινό στιγμιότυπο των δρόμων. 

Επί του πιεστηρίου.

Η εικόνα-στιγμιότυπο της πρώτης ολοκληρωμένης λειτουργίας της δικής μας σταφυλόπρεσσας. Το ξύλινο κιβώτιο οξιάς συνεργάστηκε άψογα με τον υδραυλικό γρύλο, ο χυμός των σταφυλιών βγήκε στο δίσκο περισυλλογής και ο κόπος μας μειώθηκε φέτος στο 1/3. Τα χρώματα και το άρωμα που έδινε ο μούστος στο ξύλο ήταν μια επιπλέον ευχαρίστηση για τον πατητή.

Τώρα, μετά την πιεστική φάση του τρύγου, μπαίνουμε στην ήρεμη περίοδο της οινοποίησης. Και καλά κρασιά...

Οξιά, αντοχή και άρωμα.

Δυο κομμάτια κολλητής οξιάς χρησιμοποίησα για να φτιάξω το συμπιεστήριο  των σταφυλιών μου. Ένας (περίπου) κύβος, το καπάκι του να εισχωρεί εφαπτομενικά στις εσωτερικές πλευρές του και είκοσι τρύπες 8 χιλιοστών περιμετρικά στη βάση. Πρόκειται να συνδυαστεί με το περσινό πιεστήριο των σταφυλιών, για γρήγορο παραγωγικό αποτέλεσμα. Καλό το περσινό ταψί, αλλά πάνω στη δουλειά, αποδείχθηκε ευτσαλάκωτο.

Η κατασκευή αυτή έχει ξεκινήσει από καιρό και μόλις απόψε ολοκληρώθηκε. Γι' αυτό και η πρώτη δοκιμαστική φωτογράφηση έγινε σε ημισκοτεινές συνθήκες, χωρίς φωτιστικές ευκολίες.

Λίγο γυαλοχαρτάρισμα απομένει για αύριο με το φως του απογεύματος και έτοιμοι θα' μαστε κιόλας για νέες πολυσταφυλοπιέσεις.

Αντοχή στην άσκηση της πίεσης και προσφορά των αρωμάτων της οξιάς είναι τα δύο χαρακτηριστικά του ξύλου που επιλέξαμε. Τα αρώματα της οξιάς τα νοιώσαμε ήδη στα πολλά τρυπήματα και τριψίματα του ξύλου. Και την αντοχή της επίσης στη σκληρή αλλά μάταιη αντίσταση στα περιστροφικά μας βιδώματα.    

Ο Κολλητήρης και το μέτρημα.

... Λευκό μου σεντονάκι
λάμπα μου τρελή
Ποια αγάπη τάχα μας φυσάει

Βάλε στη σκιά σου
τούτο το παιδί
Που δεν έχει απόψε
πού να πάει πού να πάει...

Κι αν το παιδί αυτό είναι ο Κολλητήρης, που πλέει ελεύθερος όλο το καλοκαίρι πάνω στο καραβόπανο της κληματαριάς μας, τότε καλά είναι να τον ρωτήσουμε μήπως βλέπει πού πήγαν φέτος τα σταφύλια και δεν φαίνονται πουθενά.

Πριν δυο χρόνια, η κληματαριά ήταν φορτωμένη με 80-90 τσαμπιά των 1,5-2 κιλών, το καθένα. Περσι, τα μισά. Φέτος, τα μισά των μισών. Αυτός ο αλγόριθμος δρα σταθερά εναντίον μας και αρχίζει να μας προβληματίζει. Ο μούστος τείνει αναλογικά να λιγοστεύει και χρειάζεται συμπλήρωμα. Για να μην υποβαθμιστούμε από την εργαστηριακή μικροοινοποίηση, στην κατηγορία μικροσκόπησης της ζύμωσης της ρόγας.

Αυτό θα κάνουμε. Θα συνεχίσουμε. Ο Κολλητήρης, αν δεν βλέπει άλλα δικά μας σταφύλια, θα δει φέτος μακρύτερα, νέες συμπληρωματικές κληματαριές και θα μετρά από το πανί του τα τσαμπιά που χρειαζόμαστε.

... Μα όσο κι αν μετρώ
κάτι περισσεύει
Τρύπια ειν' η αγάπη μας
και δε μας προστατεύει...