Σάββατο 26 Μαΐου 2012

Το πιστεύω, πολλά ταξίδια.

"Η ζωή δεν είναι ένα ταξίδι. Είναι, το πιστεύω, πολλά ταξίδια μαζί. Οι προορισμοί που μας προσφέρει η ύπαρξη είναι πάμπολλοι. Άλλοτε είναι γεωγραφικοί, ένα νησί, μια χώρα, μια πόλη, μια βουνοκορφή. Άλλοτε είναι εγκυκλοπαιδικοί, να προχωρά μακρύτερα κανείς, για να καταλάβει αυτόν τον κόσμο, που είναι γεμάτος ακόμη άλυτα μυστήρια. Άλλοτε είναι μυητικοί. Ξεκινάμε να κατακτήσουμε τη φύση, για να γίνουμε ικανότεροι στο να διαμορφώνουμε και να πλουτίζουμε τη δική μας ανθρώπινη φύση.

(...) Κι εγώ για να προχωρήσω... περπάτησα πολύ, κι αυτό δεν είναι ταυτολογία! Περπάτησα κυριολεκτικά, έφτασα σε κορυφές γνωστές ή λιγότερο γνωστές, σε μέρη που δεν έβρισκες πολλούς ανθρώπους, γιατί δεν είναι μέρη για να ζουν άνθρωποι, σε πόλους γεωγραφικούς ή μυθικούς, σε σημεία που ήταν απλώς χαραγμένα σε έναν άτλαντα του κόσμου, ή ακόμα και σε προορισμούς τρελούς, που είχα φανταστεί και σχεδιάσει με λίγες γραμμές και λίγες λέξεις στα φοιτητικά μου τετράδια.

(...) Υπάρχει ο αντικειμενικός κόσμος, τα γεγονότα, η καθαρή λογική των πραγμάτων, αυτά όλα που δεν μπορεί κανείς να κάνει τίποτα εναντίον τους, καθώς και όλα όσα προκαλέσαμε εμείς οι ίδιοι. Όπως λέμε ότι προκαλεί κάτι το πέταγμα μιας πεταλούδας στην άλλη άκρη του κόσμου. Και ύστερα υπάρχουν οι υποκειμενικοί κόσμοι, οι εσωτερικοί, αυτοί που μας ξεπερνούν, και που η φύση τους είναι να μας δείχνουν τον δρόμο για να ξεπερνάμε τον εαυτό μας.

(...) Ο καθένας μας έχει τον δικό του πόλο, το δικό του Έβερεστ, τα δικά του όνειρα. Όλοι έχουμε τη ζωή, τις αληθινά μαγικές δυνάμεις, την ακατανίκητη έλξη της!"
Christine Janin, γιατρός και αλπινίστρια, η πρώτη Γαλλίδα που ανέβηκε στο Έβερεστ. Η πρώτη γυναίκα στον κόσμο που έφτασε με σκι στο Νότιο Πόλο.

Οι Μοντέρνοι Καιροί υποκλίνονται στο μεγαλείο της φαντασίας των φοιτητικών τετραδίων και της πραγματικότητας του βαδιστή που κατακτά τους προορισμούς των ταξιδιών του. Οι υποκειμενικοί μας κόσμοι μας περιμένουν. Μπορούμε να ξεκινήσουμε...

Πέμπτη 17 Μαΐου 2012

Ο περίπατος των ρευματισμών.

" Βαστώντας τα λουλούδια, χτύπησε το κουδούνι. Η καρδιά του χτύπαγε πολύ γρήγορα και πολύ δυνατά. Ψηλά, στο τρίτο πάτωμα, φωτισμένα παράθυρα. Ακουγότανε ακορντεόν να παίζει.

Η πόρτα άνοιξε. Μπήκε. Μια ξύλινη στριφτή σκάλα. Ανέβηκε γρήγορα, οι ρευματισμοί του είχανε πάει περίπατο. Στο κεφαλόσκαλο, δυό αγόρια, ένα κορίτσι. Γύρω στα δεκατέσσερα, δεκαπέντε χρόνια. Στάθηκε στο προτελευταίο σκαλοπάτι.

-Ο "Ξανθός Ιππότης", είπε.
Το είπε έτσι όπως θάλεγε τ' όνομά του για να συστηθεί.

-Δε θάρθει; ρώτησε το ένα αγόρι, το ψηλότερο.
-Τι; Δε θάρθει; ρώτησε τ'άλλο.
-Είναι άρρωστος; ρώτησε ξανά το πρώτο.
-Τι κρίμα! είπε το κορίτσι. Ήθελα πολύ να τον γνωρίσω.
Αυτός, κοίταζε και τα τρία παιδιά, αμίλητος. Δεν μπορούσε να πει λέξη.

Άξαφνα, με μιαν απότομη κίνηση, έβαλε τα λουλούδια, τα κόκκινα τριαντάφυλλα, στα χέρια του κοριτσιού, έκανε στροφή, κατέβηκε τη σκάλα γρήγορα γρήγορα, βγήκε έξω, από ψηλά, στο τρίτο πάτωμα, ακουγότανε το ακορντεόν να παίζει ένα χαρούμενο σκοπό, τράβηξε μες στη σκοτεινή νύχτα, τα χέρια του ήτανε άδεια τώρα, το στήθος του άδειο τώρα."
"Ξανθός Ιππότης, Αντ. Σαμαράκης, 1954."

Με ένα υφασμάτινο μαντήλι, οι Μοντέρνοι Καιροί στεγνώνουν καθώς πρέπει τις άκρες των ματιών, παρατηρώντας τα μικρά αδιέξοδα της ζωής και υπενθυμίζουν: οι άνθρωποι δίνουν νόημα στα ονόματα και όχι το αντίθετο. Ονομάστε αυτό που αγαπάτε, όπως αγαπάτε. Όπως και να το ονομάσετε. Και αντίο ρευματισμοί...

Παρασκευή 11 Μαΐου 2012

Το φως.


"Δεν έχω καμιά νοσταλγία για το οποιοδήποτε παρελθόν. Με ενδιαφέρει και με προβληματίζει, πάνω απ'όλα το παρόν, η σύγχρονη πραγματικότητα. Και πιστεύω πως ο σύγχρονος άνθρωπος είναι σε θέση να βλέπει καθαρά γύρω του, αλλά και μέσα του, όσο δεν το είχε κάνει αυτό καμιά πιο παλιά εποχή. Μόνο πως επειδή υπάρχει κάποιο πολύ δυνατό φως, στην εποχή τη δική μας, υπάρχει και μια έντονη μαύρη σκιά. Και που αυτή η σκιά απλώνεται, για την ώρα, σε μια μεγάλη έκταση, αφού αυτό το σύγχρονο δυνατό φως στέκει ακόμα χαμηλά, έχοντας μόλις ανατείλει και μόλις αρχίσει την τροχιά του για να φτάσει να σταθεί κάποτε κατακόρυφα πάνω από το κεφάλι μας κι οπότε θα είναι, ξαφνικά, όλα ξεκάθαρα   και πολύ φωτεινά και η σκιά μονάχα μια μικρή κουκίδα κάτω στα πόδια μας. 

Μπορεί να κάνω κάποιο λάθος και να μην είναι έτσι τα πράγματα. Όμως όχι. Και θα'θελα να πω ακόμα (-γιατί πιστεύω...) πως ο καινούριος ήλιος, αυτό το δυνατό φως, που έχει ανατείλει στα χρόνια μας είναι τόσο φωτεινός, γιατί είναι πλουτισμένος και με όλες τις εμπειρίες από τα πιο αρχαία φώτα, όσα έχουνε υπάρξει εδώ και χιλιάδες χρόνια, απάνω στο σώμα της γης. Οπότε, έξω από τη δική μας, τωρινή, δύναμη, μπορούμε να ωφεληθούμε και από τα περασμένα. αρκεί να έχουμε καθαρή την όρασή μας, ώστε να παίρνουμε και να πιάνουμε, από τα περασμένα, ό,τι έχει κάποιο νόημα, ό,τι είναι η αληθινή ουσία. Ό,τι, δηλαδή, βγήκε και στα πιο αρχαία χρόνια, από αληθινές ανάγκες της ζωής και από αληθινές αγάπες και από αληθινούς ενθουσιασμούς και από αληθινές σοφίες     και από αληθινά όνειρα και έργα..."

Άρης Κωσταντινίδης, "Τα Παλιά Αθηναϊκά Σπίτια", 1950 και 1983.

Το ανοιξιάτικο φως και οι σκιές της εποχής θυμίζουν στους Μοντέρνους Καιρούς τις αξίες από τα περασμένα, τις αληθινές ανάγκες, τα όνειρα και τα έργα τους. Χωρίς νοσταλγία, αλλά με προσμονή.