Πάμε σαν άλλοτε.

Ένα αερο-υδροδυναμικό παρεοκίνητο αμφίβιο, η λύση του σήμερα για γρήγορες, συνεργατικές, οικονομικές και κυρίως απολαυστικές μετακινήσεις στην πόλη και στα νερά της. Ο πιο έμπειρος πάντα στο βολάν και οι πιο αισιόδοξοι στα κουποειδή. Έι χοπ, έι χοπ... σία κι αράζουμε, στους παραδοσιακούς ήχους του: Τhe Song of the Volga Boatmen.

A pressing engagement.

Πολλή βίδα και σέγα και μέτρημα. Αλλά η πρέσα για τα σταφύλια μας είναι πια σε καλό δρόμο, πρακτικά έτοιμη να λειτουργήσει. Κι αυτό, ως ανάγκη, έχει κάποιο επείγοντα χαρακτήρα, καθώς τα σταφύλια μας είναι και πρέπει να είναι πια ετοιμοπάτητα.

Σε καλό δρόμο, ως προς τη λειτουργικότητά της, λοιπόν. Ο υδραυλικός γρύλος των 2 τόννων, προσφέρει την απαραίτητη συμπιεστική ισχύ. Το ξύλινο πλαίσιο παρέχει με τα δεμένα του δοκάρια την κόντρα για να μεταφερθεί όλη η συμπίεση στο μαλακό πακέτο της βαμβακερής γάζας. Μέσα στη γάζα, λίγα λίγα, περιτυλιγμένα τα ήδη πατημένα σταφύλια για την τελική τους αποχύμωση. Μια τετράγωνη πλάκα από ξύλο ή ένα γερό κεραμικό πλακάκι θα μεσολαβεί μεταξύ γρύλου και σταφυλιών για την ισοβαρή συμπίεση όλου του δέματος. Από την αραιή ύφανση της γάζας, ο χυμός θα μπορεί να ρέει στο μεταλλικό ταψί. Κι όπως ο Σίσυφος, θα εμπιστευτούμε τη μέθοδο της επανάληψης για να πετύχουμε σύντομα την ολοκλήρωση του έργου μας. Που θα λήξει με την ανατροπή όλου του μούστου στο δοχείο της ζύμωσης.

Τώρα, ως προς την εξωτερική εμφάνιση της κατασκευής μας, πολλά μπορούν ακόμη να ειπωθούν και περισσότερα να γίνουν. Πάντως, για εργαλείο καλό είναι, τώρα για έπιπλο, σηκώνει κάποια επιπλέον δουλίτσα.

Πού να κρύβεται;

Προς ενημέρωση κάθε επίδοξου χταποδά, κάθε ψαρά του βυθού που ονειρεύεται φρέσκα, λιασμένα πλοκάμια στα κάρβουνα: ο βυθός έχει τους αποκλειστικούς δικούς του κανόνες.

Ένα χταπόδι στον πάγκο του εμπόρου με τον τριμμένο πάγο και το καρτελάκι με την τιμή γραμμένη με κιμωλία, είναι κοινά αντιληπτό. Όσο, όμως, βρίσκεται στο στοιχείο του, μέσα στο νερό, ζωντανό και ευπροσάρμοστο, είναι αντιθέτως πολύ δυσδιάκριτο.

Γιατί ξέρει να κρύβεται και γιατί δεν σκοπεύει ποτέ να παραδοθεί αμαχητί.

Ας κάνουμε, λοιπόν, μία πρώτη δοκιμή, μία πρόβα για να ετοιμαζόμαστε για το απρόοπτο της θαλάσσιας αναμέτρησης, με τη βοήθεια της εικόνας. Χταπόδι:   βρες το και παρ'το. Ή αλλιώς: spot the odd one out. Και το κόσμημα αυτό της θάλασσας, με πολλή εξάσκηση, θα φθάσει κάποια στιγμή στο πιάτο μας.

Une armoire à secret.

Κι αν λέμε να σκαρώσουμε ένα μυστικό από τα βλέμματα ντουλαπάκι, εκεί που στο σπίτι δεν πάει ούτε ο νους να κοιτάξει, σίγουρα δεν είμαστε οι πρώτοι.

Dantès alla à Gênes.
Au moment où il arrivait, on essayait un petit yacht commandé par un Anglais qui, ayant entendu dire que les Génois étaient les meilleurs constructeurs de la Méditerranée, avait voulu avoir un yacht construit à Gênes; l'Anglais avait fait prix à quarante mille francs: Dantès en offrit soixante mille, à la condition que le bâtiment lui serait livré le jour même...
Le constructeur offrit à Dantès ses services pour lui composer un équipage; mais Dantès le remercia, en disant qu'il avait l'habitude de naviguer seul, et que la seule chose qu'il désirait était qu'on exécutât dans la cabine, à la tête du lit, une armoire à secret, dans laquelle se trouveraient trois compartiments à secret aussi. Il donna la mesure de ces compartiments, qui furent exécutés le lendemain.
Deux heures après, Dantès sortait du port de Gênes, escorté par les regards d'une foule de curieux qui voulaient voir le seigneur espagnol qui avait l'habitude de naviguer seul.

Ο Εδμόνδος Δαντές, ο άνθρωπος με τα σκοτεινά κλειδωμένα μυστικά, διαλέγοντας το σκάφος για την περιπέτεια της προσωπικής απελευθέρωσης, φρόντισε να ζητήσει από τους Γενοβέζους ναυπηγούς ένα μυστικό ντουλαπάκι στην καμπίνα του. Une armoire à secret, ακριβώς πάνω από το προσκέφαλο του κρεβατιού, για να μπορεί με ασφάλεια να αποθησαυρίζει εκεί, ό,τι πολύτιμο και χρήσιμο, είχε σκοπό να διαφυλάξει ή να μεταχειριστεί.

Έτσι ήταν ο Κόμης Μοντεχρήστος, όπως τα έγραψε ο Αλέξανδρος Δουμάς πατήρ, στα 1845-1846. Και το πλήθος των περίεργων απέμεινε να συνοδεύει με τα βλέμματα το μοναχικό ναυτικό, που χανόταν με το ιστιοφόρο του από το λιμάνι της Γένοβας, προς το δικό του τρικυμιώδη προορισμό...

7. Ο δρόμος για την πόλη.

1717. Ο Γάλλος βοτανολόγος Joseph Pitton de Tournefort δημοσιεύει το έργο του με τίτλο: "Relation d'un voyage du Levant: fait par ordre du Roi: contenant l' histoire ancienne & moderne de plusieurs isles de l' Archipel, de Constantinople, des Côtes de la Mer Noire, de l'Armenie, de la Georgie, des frontières de Perse & de l'Asie Mineure."

Ταξίδεψε, δηλαδή, ο φιλομαθής επιστήμονας όλη την παλιά θαλασσινή ανατολική αυτοκρατορία και τι δεν είδανε τα μάτια του που να μην το κατέγραψε και να μην το απαθανάτισε. Κι όταν έφτιαξε με το σχεδιαστή του, τον Πορτολάνο του λιμανιού της Κέας, το σχέδιο δηλαδή με τις οδηγίες κατάπλευσης  στο λιμάνι, φρόντισε να σημειώσει τα ουσιώδη: τις εκκλησίες, τους όρμους, τις πηγές του νερού και το δρόμο για τη Χώρα του νησιού, που φωλιάζει με ασφάλεια στη βουνοκορφή της. Ο δρόμος αυτός, φαίνεται πως από τότε, προσέλκυε κάθε θαλάσσιο επισκέπτη στα ενδότερα, υποσχόμενος κάποιο αβέβαιο, μα μάλλον πολύτιμο, όφελος.

Σειρά μας είναι πάλι σε λίγες μέρες, όταν ξαναπλεύσουμε στο νησί, να ονοματίσουμε τα παλιά αριθμημένα σημάδια: 1. Αγ. Νικόλας, 2. Αγ. Σάββας, 3. Αγ. Τριάδα, 4. Αη Γιώργης, 5. Λιβάδι, 6. Βουρκάρι, 7. Ο δρόμος για τη Χώρα, 8. το ρέμα... 9. το νησί, 10. τα ψάρια του, 11. τα αμπέλια του, 12. οι καημοί του, 13. το κρασί του...

7. Ο δρόμος για την πόλη, τη Χώρα, την Ιουλίδα. Κι αν τον ανέβεις, μετά πας ευθεία μέχρι το 13ο τυχερό σημάδι. Άντε, να δούμε. Και καλοσύνη στο ταξίδι μας.

C10H160

Κεχριμπάρι, απολίθωμα ρητίνης κωνοφόρων δέντρων. Μία οργανική ένωση με ζωή 30 έως 100 εκατομμυρίων ετών. Δημιουργήθηκε, κυλώντας παχύρρευστο από τους κορμούς μέχρι το έδαφος, καθώς παρατηρούσε αργά τα πρώτα θηλαστικά να παίρνουν τη θέση των υπό εξαφάνιση δεινόσαυρων. Εγκλώβισε, πριν στερεοποιηθεί, τα μικροϋλικά του τόπου του και τα μικρά έντομα της περιοχής του. Έζησε θαμμένο κάτω από όγκους γης και συνήθως σε βυθούς βαθιάς θάλασσας. Έμαθε να περιμένει το χρόνο, να υπομένει το βάρος της ζωής, να παρατηρεί τις αλλαγές στο περιβάλλον και να συγκεντρώνει το φως και την κοσμική μνήμη.

Σήμερα, παρά τα χρονάκια του στέκεται γυαλισμένο, ζεστό και ελαφρύ, ζωντανό στο άγγιγμά του, εξωστρεφές και γενναιόδωρο, ακτινοβολώντας ή άγοντας τη συσσωρευμένη του ενέργεια. Με μία διαμπερή τρύπα σε κάθε στρογγυλεμένο του κομμάτι, προσαρτημένο στον κύκλο ενός καμαρωτού κομπολογιού, παράγει το σιγανό του κρότο σε κάθε μέτρημα, σε κάθε γύρισμα. Στα χέρια του ανθρώπου, τελικού (;) αποδέκτη και φίλου του αρχέγονου δημιουργήματος.

21 χάντρες σ' έναν κύκλο, χρόνος μετρημένος σε ζευγάρια, που ηχούν κυλώντας αργά όπως τότε, όπως πάντοτε. Κι αν σήμερα το κεχριμπάρι δίνει σ' εμάς τα μυστικά του, ανταποδίδουμε χαρίζοντας κι εμείς το δικό μας. Το μικρό μυστικό του τρυγητή και του επίδοξου οινοποιού. Σε λίγες μέρες, κάπως όψιμα φέτος, τα σταφύλια μας θα κοκκινίσουν καλά, εμείς θα ακουμπήσουμε το κομπολόι στο τραπέζι και πολύ σύντομα, στις φετινές γιορτές, θα το ξανασηκώσουμε μαζί με ένα ποτηράκι κόκκινο κρασί. Των χεριών μας κι αυτό.

21 χάντρες σ' έναν κύκλο. Μόνο αυτές, με τα χρόνια τους, γνωρίζουν αν έτσι ή κάπως αλλιώς θα γίνει. Ακούστε τις.