Κάθε μεταβολή της πίεσης

σε οποιοδήποτε σημείο ενός περιορισμένου ρευστού που είναι ακίνητο, προκαλεί ίση μεταβολή της πίεσης σε όλα τα σημεία του.

Αυτή η πρόταση είναι γνωστή ως Αρχή του Πασκάλ, από το όνομα του Γάλλου φυσικού Blaise Pascal (1623-1662), που τη διατύπωσε για πρώτη φορά.

Αυτά διαβάζω στο Ψηφιακό Σχολείο, κάνοντας τις επαναλήψεις μου και στέκομαι σε μια εικόνα ενός υδραυλικού γρύλου, με την ακόλουθη λεζάντα:

Ασκώντας μικρή δύναμη στο ένα έμβολο της αντλίας, καταφέρνουμε να υπερνικήσουμε τη δύναμη του βάρους που ασκείται στο αυτοκίνητο και να το ανυψώσουμε με το άλλο έμβολο.

Μάλιστα. Κι εδώ, για εμάς, δεν πρόκειται για αναμέτρηση με τον άθλο της ανύψωσης ογκώδους αντικειμένου. Η δική μας εφαρμογή είναι της συμπίεσης και της αποχύμωσης των σταφυλιών μας, στο τέλος του καλοκαιριού. Ένα ιδιότυπο οικιακό πιεστήριο μπορεί να στηθεί με απλά μέσα βασισμένο στη χειροκίνητη ισχύ του υδραυλικού γρύλου. Ο οποίος μπορεί να δώσει σύντομο αλλά και φυσικό χυμώδες αποτέλεσμα στο δοχείο της ζύμωσης, αφού μπορεί να σεβαστεί την αρτιότητα των κουκουτσιών. Στο χέρι μας είναι η ρύθμιση της τελικής πίεσης, για να μην θρυμματιστούν τα κουκουτσάκια και να μην βγάλουν τις πικρές ουσίες τους στο μούστο.

Τα έλεγε εξάλλου ο μεγάλος Pascal για τη μετάδοση της πίεσης στα ρευστά, ιδίως στα περιορισμένα και στα ακίνητα. Μην τα πιέζετε πολύ λοιπόν, γιατί κι αυτά δέχονται τούτη την πίεση παντού, φταίνε δεν φταίνε και μετά πιέζουν τους παρακάτω και στο τέλος δεν γλιτώνει ούτε κουκούτσι. 

Γεύσεις της Τήνου.

Μέρος όμορφο, το νησί της Τήνου. Στο κέντρο των Κυκλάδων, μέσα στη ματιά της Σύρου, της Άνδρου, της Μυκόνου, της Δήλου και, σε μακρινό γαλάζιο χρώμα, αρκετών από τις υπόλοιπες.

Όμορφη και η φύση στο εσωτερικό του νησιού, μοιρασμένη ανάμεσα σε πολλούς παλιούς και πολύ ζωντανούς οικισμούς-χωριουδάκια. Καλοί και οι άνθρωποι καλά και τα γούστα τους, με γεύσεις μαγειρικής από υλικά κυρίως του τόπου τους.

Αγκινάρες ομελέτα ή τουρσί, μαραθοτηγανίτες και ξεροτήγανα, λούζα και λουκάνικα, φουρτάλια και λιαστές ντομάτες, μαρμελάδες λεμόνι και τυρόπιτες γλυκιές. Δεν έχει τέλος ο κατάλογος, μόνο αρχή γίνεται με τέτοιους μεζέδες κάθε φορά.

Πάντως αυτό που ξέρω είναι πως και ένα ταπεινό τυροκούλουρο από πρατήριο άρτου του λιμανιού είναι, εκεί στο νησί, επαρκώς νόστιμο για να τραβήξει μέρα μεσημέρι όλη την παρέα των κέφαλων, των σπάρων και των λοιπών αλανιάρικων αφρόψαρων γύρω από το αγκίστρι μας. Ένα αγκίστρι από πεταχτάρι ολοκαίνουριο, αγορασμένο εκείνη τη στιγμή για να καλύψει την ψαρευτική ανάγκη του ΣΚύριακου. Αυτά σε ένα 20λεπτο κενό χρόνου, όσο διαρκεί παράλληλα η απαραίτητη προμήθεια τροφίμων, μετά τον καφέ και πριν το θαλασσινό μπάνιο.

Οι ψαρήδες έφαγαν τυροκούλουρο με την ψυχή τους, όσο εμείς δολώναμε ή ρίχναμε για μαλάγρα. Κι εμείς μετά το απολαυστικό 20λεπτο στην προκυμαία, ψάρι δεν φάγαμε αλλά περάσαμε απευθείας στους τοπικούς μεζέδες, που έτσι τους μάθαμε και έτσι και τους γράψαμε πιο πάνω. 

Κοπή στα μέτρα μας.

Η λέξη "today" για τις φορεσιές των νεαρών χωρικών αντανακλά το τότε της πρώτης μεταπολεμικής εποχής. Η εικόνα βέβαια μιλά εξίσου καθαρά και για το πριν και το μετά της εποχής εκείνης.

Κόβοντας και συνταιριάζοντας τα πρόσωπα και τις εμφανίσεις τους, ελπίζει κάποιος ότι δεν θα χαθούν τα σφιγμένα κάπως χαμόγελα και δεν θα κρυφτούν τα ευθύβολα βλέμματα. Άντε, κουράγιο χαρτοκόπτες και καλή δύναμη με βιταμίνες, ενέργεια και ιχνοστοιχεία απαραίτητα για το πλούσιο πρωινό μιας άλλης καινούριας μέρας.

Κοκκινιστό με τζίντζερ.

Χταποδάκι, μαγειρευτό με έναν άλλο, άλλο τρόπο, όπως φαίνεται ότι το συνηθίζουν εκεί στον Μαυρίκιο. Στη νησιωτική χώρα του Νότιου Ινδικού, λίγο ανατολικά της Μαδαγασκάρης.

ΣΥΣΤΑΤΙΚΑ:
1. ένα χταπόδι, λίγο λιγότερο από κιλό.
2. έξι κουταλιές ελαιόλαδο.
3. δύο ψ/κομμένα κρεμμύδια.
4. μιάμιση κουταλιά του τσαγιού τζίντζερ και σκόρδο, τριμμένα και ανακατεμένα.
5. ελάχιστο αλάτι.
6. θυμάρι και ψ/κομμένος μαϊντανός.
7. δύο τρίτα κιλού ψ/κομμένες ντομάτες.
8. πράσινες καυτερές πιπεριές (κατά το δοκούν).

ΜΑΓΕΙΡΙΚΗ:
1. Καθαρίζουμε, πλένουμε και κόβουμε το χταπόδι σε μικρά κομμάτια.
2. Ζεσταίνουμε το λάδι, ρίχνουμε τα συστατικά: 3, 1, 4, 5, 6. Ανακατεύουμε, αφήνουμε επί 15 λεπτά μέχρι να κοκκινίσει το χταπόδι. Προσθέτουμε έως 2 ποτήρια νερό, σκεπάζουμε και αφήνουμε σε μέτρια φωτιά για να μαλακώσει.
3. Προσθέτουμε τα συστατικά 7, 8 και ίσως πολύ λίγο επιπλέον 5. Ξεσκεπάζουμε το σκεύος μας, και ανακατεύουμε πότε πότε μέχρι να δέσει η σάλτσα, χωρίς να κολλήσει κάτω ανεπιθυμήτως.
4. Όταν γίνει καλά το φαγητό και βγει λίγο από το λαδάκι στην επιφάνεια του, τότε αποσύρουμε από τη φωτιά και του προσθέτουμε λίγο από το συστατικό 6.

Σερβίρεται με τηγανητό ρύζι. Στην εικόνα το τηγάνισμα του ρυζιού, για το οποίο δεν έχω άλλες πληροφορίες. Για το χταπόδι όμως, ξέρω ότι πιάστηκε χθες και περιμένει κατάψυκτο, μια καλή καλή ιδέα για ένα νόστιμο πιάτο.

Διονύσου πλους.

Κι όταν ο θεός Διόνυσος βρέθηκε, κατά πως λεν οι Ομηρικοί Ύμνοι, μεσοπέλαγα στα χέρια Τυρρηνών πειρατών του Αιγαίου, τα πράγματα ξαφνικά σκούρηναν. Τούτοι οι πειρατές, αδίστακτοι, γύρεψαν να τον δέσουν, για να ζητήσουν στη στεριά πολλά λύτρα για ένα τέτοιο αρχοντόπουλο. Όμως οι αλυσίδες δεν έδεναν επάνω του κι ο τιμονιέρης μόνος κατάλαβε και πάλεψε να μαζέψει τους άμυαλους. "Δεν βλέπετε πως είναι θεός; δεν φοβάστε την τιμωρία;" Αυτοί δεν άκουγαν τίποτα.

Κείνη τη στιγμή, κόκκινο κρασί πλημμύρισε το σκάφος ζαλίζοντας τους Τυρρρηνούς. Ένα κλήμα αναρριχήθηκε στο κατάρτι και τσαμπιά σταφύλια απλώθηκαν παντού. Ο νεαρός Διόνυσος μεταμορφώθηκε σε βροντερό λιοντάρι κι οι πειρατές βούτηξαν έντρομοι στη θάλασσα. Όλους ο θεός μεταμόρφωσε τότε σε δελφίνια και μοναχά ο συνετός τιμονιέρης γλίτωσε από την οργή του.

Κάπως, ίσως, έτσι κι εγώ βρέθηκα να πλέω στην αιωρούμενη αυλή της Ιουλίδας κι όταν οι σκοτεινές σκέψεις πάλεψαν να σφίξουν τις αλυσίδες τους, παρατήρησα προσεκτικά την αναρρίχηση του κλήματος και τα απλωμένα τσαμπιά και φύλλα πάνω από το κεφάλι μου. Η πρόωρη σκέψη του κόκκινου κρασιού, που πάλι θα μοχθήσουμε να βγει από τούτα τα σταφύλια το ερχόμενο φθινόπωρο, ήταν ήδη αρκετά μεθυστική. Κι οι αντίπαλοι του μυαλού παραχώρησαν μονομιάς τη θέση τους στη σκέψη των πιστών συντρόφων.

Τώρα, μένει να έρθει εκείνη η ώρα της γαλήνης, των ήρεμων νερών, που ξαπλωμένος στο σκάφος όπως απεικονίζεται στον κύλικα του Εξηκία, με ένα κύπελλο από το κρασάκι του θα απολαμβάνει ο αγωνιστής τον καρπό των αγώνων του.