Δευτέρα 28 Φεβρουαρίου 2011

Under the Cajun Moon.

Χαμηλά, στις Νότιες Πολιτείες, στην άλλη πλευρά του πλανήτη πέρα από τον Ατλαντικό, ζει η Louisiana, με το όνομα του 14ου Λουδοβίκου των Γάλλων ιδρυτών της. Πρωτεύουσά της είναι το Baton Rouge, αλλά η καρδιά της χτυπά στη Νέα Ορλεάνη. Τόπος πολλών ανθρώπινων φυλών, παραδόσεων, μύθων και παθών. Τόπος με ψυχή και μυστικά της ζωής και του θανάτου, που μόνο η μουσική της περιοχής μπορεί να αποκαλύψει σε εμάς τους αδαείς, που δεν έχουμε περπατήσει στην Bourbon Street.

Καρναβάλι έχουν τώρα και σ' εκείνα τα μέρη, μια εκτονωτική περίοδο Απόκρεων, με αποκορύφωμα τη Λιπαρή Τρίτη, Mardi Gras, στις 8 Μαρτίου φέτος, παραμονή της έναρξης της Σαρακοστιανής νηστείας. Αυτές λοιπόν τις μέρες μουσική παντού, άνθρωποι μασκοφόροι, άνθρωποι αυθόρμητοι, χορός, κίνηση και καλή διάθεση τρέλας με ένα μεγάλο πρόσκαιρο Χ στις κοινωνικές συμβάσεις.

Δεν λείπει το καλό και πολύ αλκοόλ. Είναι κι αυτά τα φεγγάρια τις νύχτες στο Δέλτα του Μισσισιππή, που κάτι ζητούν για να σου πουν τα μυστικά τους. Επίσημο cocktail της πόλης το Sazerac, προϊόν τοπικής σκέψης και μίξης παραδοσιακών ποτών των πολυεθνοτήτων της περιοχής.

Αυτή είναι και μια πρόταση για τις φετινές Απόκριες στην πόλη μας. Λίγο καλό αλκοόλ και πολύ ανακάτεμα στο ποτήρι (και στους βραδινούς δρόμους) μέχρι να σμίξουν τα αρώματα και να έρθουν οι γεύσεις, που θα ξεκλειδώσουν τα δικά μας μυστικά. 

Τρίτη 22 Φεβρουαρίου 2011

Ρόφημα θερινής νυκτός.


AΡΙANI, από το τουρκικό ayran. Eίναι ρόφημα δροσιστικό, (υποπροϊόν του γιαουρτιού) που πίνεται κυρίως τους καλοκαιρινούς μήνες.

Παρασκευή: Aναμειγνύεται νερό με αλάτι (1%) και ζεσταίνεται στους 95° Kελσίου για 5 λεπτά, για απολύμανση. Aφού κρυώσει γύρω στους 5°C αναμειγνύεται με γιαούρτι σε αναλογία 6 μέρη γιαουρτιού με 4 μέρη από την άλμη και ανακατεύεται καλά. Tοποθετείται σε μπουκάλια ή άλλα δοχεία και μπαίνει στο ψυγείο στο οποίο διατηρείται για αρκετές ημέρες μέχρι την κατανάλωση. Συνήθως στο αριάνι προστίθενται και φύλλα δυόσμου για μυρωδιά, πριν τοποθετηθεί στα δοχεία.

Φράση κλειδί, ανάμεσα στα παραπάνω, για το παραπροϊόν των τυροκομικών περιπετειών μου: οι καλοκαιρινοί μήνες. Που πλησιάζουν και πάντα εκτιμούν τα αυθεντικά δροσιστικά ποτά. Κι αυτά τα φύλλα δυόσμου στο γυάλινο ποτήρι, συμπληρώνουν μια εικόνα που ακούει σ' ένα όνομα: διακοπές. 

Τρίτη 15 Φεβρουαρίου 2011

Έρχεται και φέτος.

Χωρίς περιστροφές, η Άνοιξη δηλώνει και φέτος την έλευσή της με την άνθιση της αμυγδαλιάς. Ένα εύθραυστο αλλά γενναίο δέντρο τολμά να λουλουδιάσει τα ξερά κλαδιά του με χρώμα και με άρωμα, που δεν αφήνουν περιθώριο για παρανοήσεις.

Η Άνοιξη και φέτος είναι εδώ. Η αναγέννηση της φύσης μετά από τη συστολή του εσωστρεφούς συντηρητικού Χειμώνα ξεκίνησε πανηγυρικά. Χθες, αντίκρυσα την πρώτη μου ανθισμένη για φέτος αμυγδαλιά στη γωνιά ενός μικρού κάμπου στα Μεσόγεια της Αττικής. Το τοπίο, αφιλόξενο από την ανθρώπινη παρέμβαση, παρέμενε γοητευτικό για τη βασική λειτουργία του, τη ζωή των φυτών στον υπαίθριο κύκλο του χρόνου. Και ιδιαίτερα εορταστικό τώρα, κατά τη στιγμή της πρώτης άνθισης.

Μου θύμισε πως, κάποτε, ο κορυφαίος Ολλανδός ζωγράφος απαθανάτισε τη χαρά της νέας ζωής, για τα γεννητούρια του ανηψιού του, δημιουργώντας μια ανθισμένη αμυγδαλιά, πιο πλούσια σε ευχές και συναισθήματα από κάθε ευφάνταστη πίσω πλευρά γραμμένης κάρτας.

Φαίνεται πως η έκρηξη της πρώιμης ανοιξιάτικης εντύπωσης, πυροδοτεί μέσα μου, σαν το πιστόλι του αφέτη, την έναρξη των 1ων Εαρινών Αγώνων Ατομικής Μικροτεχνίας. Και, αναβάλλοντας για αργότερα μία πιθανή τελετή έναρξης, το πρώτο αγώνισμα στη σειρά έχει ήδη ξεκινήσει. Σχέδια, υλικά και εργαλεία για το ξύλινο χελιδονόσπιτο του μπαλκονιού είναι πια έτοιμα και τα χελιδόνια, όπως είπαν οι αμυγδαλιές, σύντομα έρχονται και φέτος.

Παρασκευή 11 Φεβρουαρίου 2011

Επιφανειακή προσέγγιση.

Σαν τον αστρονόμο που φέρνει με το τηλεσκόπιο την επιφάνεια των ουράνιων σωμάτων στα μάτια της γης, ένας άλλος παρατηρητής εστιάζει το μικροσκόπιό του και ταξιδεύει στο αχανές διάστημα του μικρόκοσμου μέχρι τη φλούδα μιας επιφάνειας. Εκείνη της ανθρώπινης επιδερμίδας, στην εξωτερική όψη μιας παλάμης.

Δέος για το μικροσκόπο, που παρατηρεί τη μορφολογία του ανθρώπινου πλανητικού άκρου και τη δίνη της αέναης κίνησής του μέσα στο διαστημικό άπειρο της καθημερινότητας. Επιδερμίδα ζωντανή, με κυτταρικούς σχηματισμούς, τεντωμένη από αρθρώσεις, ελαστική από χρήσεις, φθαρμένη από ρυτίδες και επιχρωματισμένη από τον ήλιο. Στο μικροσκόπιο, η εικόνα θολώνει από λεπτά στρώματα ρύπων που εντοπίζει ο πολλαπλασιαστικός φακός του οργάνου παρατήρησης. Ανάμεσα τους, σπαρμένα υπολείμματα από χημικές απορρυπαντικές ουσίες με σύσταση από δραστικά τασιενεργά, αντιμικροβιακά συντηρητικά, τεχνητά αρώματα και χρωστικές. Τοπίο ξηρό, αλλοιωμένο από ουσίες ξένες. Κοντή και η αναπνοή του δέρματος.

Αν ο παρατηρητής του μυαλού μου στραφεί στο σαπωνοποιό μέσα μου, άραγε θα τον πείσει κάποτε να τα βάλει με τους λαθρεπιβάτες του μικροσκοπικού πλανήτη; Θα στείλει εκείνος ποτέ ένα στρατό από ανίκητες φυσαλίδες σαπωνοποιημένου ελαιολάδου με φυσική γλυκερίνη για να συμπαρασύρουν τους απρόσκλητους επισκέπτες και να επαναφέρουν τη λάμψη της ατόφιας επιδερμίδας;

Τότε και μόνο, ο αστρονόμος του μικρόκοσμου θα ανασηκώσει τα μάτια του με την ειλικρινή χαρά της ανακάλυψης μιας διαυγούς τάξης. Έως τότε, θολό το τοπίο των ερευνών και στα χέρια μας, όπως πάντα, το πρόβλημα και η λύση του.

Τρίτη 8 Φεβρουαρίου 2011

Charpenterie Pâtisserie.

Το κόντρα πλακέ θαλάσσης κατασκευάζεται από λεπτά φύλλα ξύλου, που συγκολλούνται μαζί, σταυρωτά για περισσότερη αντοχή. Ο αριθμός των φύλλων συνήθως είναι μονός, έτσι ώστε τα εξωτερικά φύλλα να έχουν την ίδια κατεύθυνση. Η συγκόλληση μεταξύ των φύλλων γίνεται κάτω από υψηλή πίεση και θερμοκρασία. Χρησιμοποιούνται ισχυρές κόλλες (φαινολικές ρητίνες) με αποτέλεσμα το κόντρα πλακέ που παράγεται να δείχνει και να συμπεριφέρεται σαν ενιαίο oμογενές ξύλινο υλικό.
Η διαδικασία παραγωγής του το κάνει ανθεκτικό στο ράγισμα, τη στρέβλωση και τη συρρίκνωση, οπότε θεωρείται ιδανικό για απαιτητικές εφαρμογές εξωτερικού χώρου, όπως ο προσδιορισμός "θαλάσσης" αφήνει να εννοηθεί.

Κι όπως προμηθεύτηκα το απαραίτητο κόντρα πλακέ για την εφαρμογή του, προς κατασκευήν χελιδονόσπιτου, γλυκάθηκα κοιτώντας και ελέγχοντας την κόψη του πολυστρωματικού υλικού. Τα χρώματα και η υφή της τομής του ξύλινου φύλλου με παρέπεμψαν νοερά στο ελκυστικό mille feuille των πέντε στρώσεων που απεικονίζεται, επίσης ιδανικό για άλλες απαιτητικές εφαρμογές.

Το χελιδονόσπιτό μου αρχίζει να γλυκαίνει λοιπόν πριν ακόμη συναρμολογηθεί, σαν το σπιτάκι από ζαχαρωτά των παραμυθιών. Δεν ξέρω αν ξυλουργώντας θα φορώ και το λευκό σκούφο του chef pâtissier μαζί με τα γυαλιά και τα γάντια προστασίας, ωστόσο ίσως χρειαστεί να μάθω πώς πλέκεται ένα micro χαλάκι εισόδου με την αναγραφή: HOME SWEET HOME.

Παρασκευή 4 Φεβρουαρίου 2011

Μια φυσική συνάντηση.

Εμείς, τα ψάρια κι όλα τα πλάσματα της θάλασσας, τα αγαπούμε πολύ. Έτσι είμαστε, από αρκετές γενιές πίσω και αυτό έχει γραφτεί στο αίμα μας και στην αντίληψη που διατηρούν τα θαλασσινά για μας.

Τα αγαπούμε με όλους τους τρόπους που μπορούμε να το κάνουμε. Πρώτα πρώτα, να τα βλέπουμε να ζουν στο φυσικό τους περιβάλλον. Ξέρετε, όταν κολυμπά ένα χταπόδι για παράδειγμα, αλλάζει συνεχώς χρώματα ανάλογα με το ανάγλυφο φόντο του βυθού και το φωτισμό της μέρας στα νερά. Οι κινήσεις του, όπως μαζεύεται και απλώνει για να εκτιναχθεί, του δίνουν στη στιγμή διαφορετικά σχήματα και νέες θέσεις. Επιβάλλεται δυναμικά στο χώρο του, είναι κι αυτός ένας κυνηγός από τη φύση του. Aκόμη, αν δείτε την ανάσα του, που πάλλει ρυθμικά την κουκούλα όταν παριστάνει το ακίνητο, κρυμμένο μέσα στο θαλάμι του, θα συγκρατηθείτε κι εσείς για χάρη του. Οι τρόποι του προκαλούν το σεβασμό. Είμαστε ξένοι στο χώρο του και είναι εκείνο ο κυρίαρχος του παιχνιδιού. Άσχετα αν ο ρόλος μας μπορεί να είναι του θηρευτή, εμείς, κολυμπώντας δίπλα του, απλά ακολουθούμε τους κανόνες του νερένιου στοιχείου.

Συνήθως, σε μια τέτοια συνάντηση οικειότητας, κρατάμε φανερά κι εμείς τα όπλα μας. Μια σαλαγγιά με το λευκό παραπλανητικό πανάκι στα τριπλά άγκιστρα, ένα καμάκι με ξύλινο μακρύ κορμό, το διχτάκι στη μέση για τη μεταφορά της επιστροφής. Πάμε πάντα προϊδεασμένοι στο ραντεβού με ένα δισταγμό και μια επιδίωξη. Κρατάμε στα χέρια το κοφτερό μαχαίρι κι από μέσα μας φωνάζουμε "φύγε, το κρατάω" λίγο πριν καμακώσουμε το συμπαίκτη μας. Μην ξεχνάτε, ότι εμείς αγαπούμε τα θαλασσινά πλάσματα με όλους τους τρόπους. Ακόμη και για   τη νοστιμιά τους, όταν μας το επιτρέψουν, που είναι μια ευλογημένη απόλαυση   για τον περήφανο χταποδά.

Τετάρτη 2 Φεβρουαρίου 2011

Junk food fishing bait.

Υπήρξαν τα πρώτα στην πόλη μας, 30 χρόνια πίσω σχεδόν, με τις neon επιγραφές "FAST FOOD...Captain's, American, Jimmy's, etc...", με τις σειρές από πολύχρωμες τετράδες πλαστικών καθισμάτων και με τον πάγκο αυτοεξυπηρέτησης κάτω από XL φωτογραφίες με combo menus τύπου burger, fries & Cola (+ price σε δραχμές).

Η μουσική από κασέτες "ξένη", με μελωδίες ηλεκτρονικής απομίμησης drums, κιθάρας και αρμόνιου, σε pop beat ρυθμό 4/4, με διαρκώς επαναλαμβανόμενα ρεφραίν. Κομμάτια περίπου όλα ίδια και μέτρια όπως το φαγητό. Γιατί το φαγητό που προσφερόταν ήταν γενικά χαμηλής ποιότητας και νοηματοδότησε πλήρως τον όρο junkfood. Νόστιμο όμως.

Προφανώς, η επέλαση των F.F. εστιατορίων στην πόλη χρεωνόταν στην πραγματική ανάγκη των πιτσιρικάδων να προχωρήσουν στο δικό τους μέλλον μακριά από τις σταθερές των γονιών τους και πέρα από χώρους, τύπου Ψητοπωλείο ο Έτσι, ΣνακΜπαρ το Κάπως και Καφενείον η Ελπίς της Ελπίδος.

Όμως εκείνο το φαγητό ήταν κάποια εφεύρεση. Και το θυμήθηκα, όταν σε πάγκο εμπορικού Ειδών Αλιείας μου άνοιξαν ένα λευκό ταπεράκι όπως του στόκου, μου έτειναν τη μαύρη πηχτή αλοιφή του περιεχομένου και μου πρότειναν: Μυρίστε, μυρίζει γαρίδα, είναι κυρίως γαριδάλευρο 80%... πολύ υγιεινό δόλωμα για ψάρια και διατηρείται για 3-4 χρόνια χωρίς να χάνει τη μυρωδιά του.

Ναι, μπορεί, αλλά για να πετύχει πρέπει να πέσω σε κοπάδι με ψάρια νέας γενιάς, στην ηλικία του φρέσκου μυαλού. Αλλιώς, μόνο για την αληθινή γαρίδα θα δώσουν μάχη οι πιο κατασταλαγμένοι μεγαλοψαρήδες. Ίσως πάλι, με τη συνοδεία κάποιου χορευτικού beat να ανοίξω και σ' αυτούς την όρεξη για το νεανικό μεζέ.