Από την Ικαρία.

Άγιος Βασίλης έρχεται
από τον κάβο Πάπα
βαστάει και στην πλάτη του
μια μαλλιαρή θυλάκα
να βάλει μέσα τα ψωμιά,
τις τηγανίτες, τα λεφτά...
- Εσένα, αφέντη, πρέπει σου
καρέκλα καρυδένια
για ν' ακουμπάς τη μέση σου
τη μαργαριταρένια...
- Κυρά ψηλή, κυρά λιγνή, κυρά ταπανοφρύδα
που έχεις τον ήλιο πρόσωπο
και το φεγγάρι στήθος
και του κοράκου τα φτερά τα ‘χεις ταπανοφρύδια
που όταν λουστείς και χτενιστείς και πας στην εκκλησιά σου
η στράτα ρόδα γέμισε απ' την περπατησιά σου...
- Έχεις και κόρην όμορφη, που δεν έχει ιστορία
ούτε στην Πόλη βρίσκεται, ούτε στη Βενετία...
- Πολλά ‘παμε, πολλά ‘παμε, μα δε μας εκεράσατε
κι αν ακόμα θε να πούμε, βάλτε μας κρασί να πιούμε...

Του χρόνου κρασάκι, παιδιά, να' μαστε καλά, και του Χρόνου... Καλή χρονιά!

Με θαλασσινό νερό.

Rouille. Μια σάλτσα άλειμμα από ελαιόλαδο, κρόκο αυγού, ψίχουλα ψωμιού, σκόρδο, σαφράν και καυτερή πιπεριά. Ό,τι πρέπει για τις φέτες ψωμιού που μπορείς να βουτήξεις στο βαθύ πιάτο με το ζωμό μιας Μαρσεγιέζικης bouillabaisse.

Βραστή σε χαμηλή φωτιά, θα πει στην παλιά τοπική διάλεκτο το όνομά της κι είναι μια σούπα ψαριών, θαλασσινών και λαχανικών με μπαχαρικά και αρωματικά σαν το σκόρδο, την πορτοκαλόφλουδα, το βασιλικό, το σαφράν και το μάραθο, σερβιρισμένων χώρια σε μια φαρδιά πιατέλα.

Κι αν ήσουν στο μεγάλο λιμάνι της Δυτικής Μεσογείου, μετά από ένα τέτοιο θείο γεύμα, δίπλα στο μαρμάρινο νιπτήρα κάτω από τον οβάλ φωτισμένο καθρέφτη, ένα λευκό μυρωδάτο σαπούνι με ανάγλυφη την ονομασία του θα σε περίμενε για να πλύνεις τα δουλεμένα στο φαγητό δάχτυλά σου.

Savon de Marseille. Το μυστικό του είναι η συνταγή με θαλασσινό νερό της Μεσογείου, ελαιόλαδο ή φοινικέλαιο, ανθρακική και καυστική σόδα. Και πώς να μην διαλυθούν οι μυρωδιές της κακαβιάς στο λάδι του τόπου τους, πώς να μην ξανακολυμπήσουν τα υπολείμματα των θαλασσινών στα νερά τους, όταν η σαπωνοποίηση σέβεται κι ακολουθεί κανόνες αιώνων;

Κι εμείς, τώρα που θα βάλουμε μπρος τη σαπωνοποΐα μας, με την πρώτη επιτυχημένη παρτίδα είτε μπαρμπούνια θα τηγανίσουμε είτε χταπόδι θα κάνουμε στην κατσαρόλα. Να 'χουμε να πλένουμε.

Like a carousel that's turning.

Like a circle in a spiral
like a wheel within a wheel
Never ending or beginning
on an ever spinning reel

As the images unwind
like the circles that you find
in the windmills of your mind...

Ήταν 1968, όταν ο maître της κινηματογραφικής μουσικής Michel Legrand παρουσίασε τον ύμνο στον αέναο κύκλο της σκέψης, της θεωρίας, της πράξης και της ζωής.

Περιστροφή του κύκλου και για μας, με την προκύπτουσα ανάγκη για ανακύκλωση στην πόρτα μας, τώρα που μόνο τα περισσεύματα από την κοπή των φύλλων κηρήθρας για τις εορταστικές ανταλλαγές χαράς έχουν γεμίσει σακούλες και σακουλάκια. Πρόταση επαγγελματικού επιπέδου ανακύκλωσης, για παραλαβή φρέσκου κεριού βάσης για νέες δημιουργίες, ο κηροτήκτης ατμού με το εύγλωττο διάγραμμα λειτουργίας σε τομή.

Εργαστηριακά, ένα μπρίκι διπλού καφέ μπορεί να μας εξυπηρετήσει με τον κλασικό τρόπο που ξέρει να δουλεύει: σε χαμηλή φωτιά και με καλό ανακάτεμα.

Διά να κυνηγήσης Οψάρια.

" Έπαρε κομμάτι πανί σκαρλάτον, ήγουν κόκκινον, να ήναι ωσάν μια γλώσσα, άλειψέ το με λάδι της Βαλεριάνας και κρέμασε αυτό το πανί εις το ορμίδι σιμά εις το αγκίστρι και όσες φοραίς το κατεβάσεις δεν έρχεται άδειον.

Κοπάνισε καμπόσην Βαλεριάναν, ήγουν αγρίαν νάρδον, και βάλε την εις τα δίκτυα, ή εις το κοφίνι, ή εις άλλο εργαλείον οπού ψαρεύεις, ότι αυτό το χορτάρι έχει μίαν μυρωδίαν, και τρέχει το ψάρι όπου την γροικήσει ως μεθυσμένον.

Στούμπισον τιθόμαλον (titimalo) ή χελιδόνιον και ρίξε το εις τα νερά να συναχθή όλον το ψάρι πάραυτα και εάν αλείψης τους πόδας σου με τον ζουμόν αυτού του χόρτου τιθομάλου, σε τριγυρίζουν τα οψάρια να τα πιάνης σχεδόν με τας χείρας σου, ή με την πόχην.

Έπαρε χόρτον όπου λέγουσι λεβάντα, κοπάνισε το με ταις πέτραις και ρίξε το εις την θάλασσαν να συναχθούν άπαντα."

Από το ΓΕΩΠΟΝΙΚΟΝ του μοναχού Αγαπίου του Κρητός, η βοτανολογία στην υπηρεσία του ερασιτέχνη ψαρά. Ή πώς να μοσχοβολά μαριναρισμένος ο ψαρότοπός σας και τα ψάρια να πηδούν στην αγκαλιά σας... μαγνητισμένα, όπως στο παλιό καλό παιχνιδάκι.

Digestive, please.

Chartreuse, Γαλλία. Μάλλον το διασημότερο μοναστηριακό λικέρ, το οποίο χρονολογείται ήδη από το 1605. Κυκλοφορεί σε δύο εκδόσεις, την πράσινη με αλκοολικό βαθμό 55% και την κίτρινη πιο ελαφριάς γεύσης και αλκοολικού τίτλου. Η συνταγή περιλαμβάνει 135 βότανα, ρίζες και μπαχαρικά εκχυλισμένα σε μπράντυ. Χαρακτηριστικά: Διάφανο κιτρινοπράσινο χρώμα (ή πράσινο για την πράσινη εκδοχή της) φυσικά αποκτημένο από τα βότανα που χρησιμοποιούνται για την παραγωγή του. Στη μύτη ανάμεικτα αρώματα λουίζας, φασκόμηλου, δυόσμου, με υποβόσκουσα μια φαρμακευτική χροιά. Γλυκόπικρες νότες από γλυκόριζα, σαφράν και κάρδαμο στο στόμα, δυνατές για την πράσινη Chartreuse και πιο ήπιες για την κίτρινη.

Chartreuse Martini, η πρόταση της ημέρας, σε εικόνα και συνταγή:
2 ounces vodka,
½ ounce Chartreuse,
mint leaf garnish.
Καλή χώνεψη, γενναίοι μαχητές των εορταστικών οικογενειακών συνεστιάσεων!

Χωρίς κάρδαμο.

Διαβάζω: Ο Σανσκριτικός όρος Αγιουρβέδα είναι συνδυασμός των Ayur (ζωή) και veda (γνώση). Σημαίνει «γνώση της ζωής» ή «εύ ζείν». Είναι η παραδοσιακή ιατρική της Ινδίας και ασκείται για 5.000 περίπου χρόνια.

Σκοπός της Αγιουρβέδα είναι να θεραπεύσει και να ισορροπήσει το σώμα, το μυαλό και την ψυχή με τη διατροφή, με προκαθορισμένο τρόπο ζωής και ορισμένες θεραπείες. Ακολουθεί τρεις βιολογικούς κανόνες-ρυθμούς, τρεις ντόσας:
Βάτα: αέρας-διάστημα, ελέγχει την κίνηση. Πίτα: φωτιά-νερό, ελέγχει το μεταβολισμό. Κάφα: γη-νερό, ελέγχει τη σωματική δομή.

Οι τρεις ντόσας υπάρχουν σε όλους μας και αλληλεπιδρούν διαφορετικά. Συνήθως ένας από τους τρεις υπερισχύει αλλά συχνά βρίσκουμε ίσο συνδυασμό των δύο ή ακόμα και των τριών. Η κεντρική ιδέα της αγιουρβεδικής ιατρικής είναι ότι υγεία υπάρχει όταν υπάρχει ισορροπία μεταξύ των τριών ντόσας στον οργανισμό μας.

Ξέρετε, λένε ότι το κάρδαμο λειτουργεί σαν ιδανικός εξισορροπιστής των τριών ντόσας για τον άνθρωπο που το προσθέτει στην τροφή ή στο ποτό του. Κι αν κάτι, κάπου, κάπως έλειψε από το χθεσινό μπουκάλι του Glögg μας, ήταν αυτός ο μικρός παράγοντας αρμονίας, το κάρδαμο. Ευτυχώς, όλες οι άλλες συνθήκες της βραδιάς ήταν ιδανικά αρμονικές και το κάρδαμο παίρνει σειρά για το επόμενο μπουκάλι μας.

Χρόνια Πολλά.

Με αγάπη από το semipublicface.

Glögg night.

- 1 bottle of red table wine

- 50 ml - 100 ml (1/4 - 1/2 cup) vodka (optional)

- 5-20 cloves

- 1 rounded tsp. cardamom seeds

- 2 to 4 cinnamon sticks

- 1 or 2 pieces of ginger

- Zest of half a lemon

- 125 to 250 ml (1/2 to 1 cup) sugar

- 1 rounded tsp. vanilla sugar

Method:

1. Crush the cinnamon and cardamom. Peel the lemon. Put all the spices and peel into a glass jar with the vodka.
2. Cover. Leave overnight. Strain the vodka, discard the spices.
3. Mix the spiced vodka with the wine and sugar.
4. Heat all the ingredients in a large saucepan until steaming hot. Do not boil! Stir and taste.
5. If not sweet enough, add more sugar. If too sweet, add more wine.

Ίσως και brandy αντί για vodka και λίγες σταφίδες, λίγη αμυγδαλόψυχα...
Χρόνια πολλά και καλή επιτυχία!

Face reality now.

Things are not the way they used to be,
I won't tell no lie;
One and all have to face reality now.
Though I've tried to find the answer to all the questions they ask.
Though I know it's impossible to go livin' through the past -
Don't tell no lie.
There's a natural mystic blowing through the air -
Can't keep them down -
If you listen carefully now you will hear.

Εκεί στη Jamaica ξέρουν, πάντα ήξεραν. Natural Mystic, Bob Marley, 1977. Κι ας είναι μυστικό της φύσης όλοι μπορούν να το γνωρίσουν, ακούγοντας μέσα από το βουητό του ανέμου το ψιθύρισμα της αλήθειας.

Αν είχαμε τώρα ένα ποτήρι από το κρασί μας, πιο εύκολα θα το ακούγαμε κι εμείς. Φαίνεται όμως, ότι η Φύση κι η ζωή λειτουργούν με τον ευθύ τρόπο, όχι με τον αντίστροφο. Πρώτα σου ζητούν να τις ακούσεις, ύστερα να τις νοιώσεις και να τις καταλάβεις και μετά να πεις ότι γνωρίζεις και να προχωρήσεις εμπρός.

Εμείς, δεν προλάβαμε φέτος να ακούσουμε το μυστικό, μπορούμε όμως σε όλη τη χρονιά που έρχεται να το αναζητήσουμε μέσα από το βουητό της καθημερινότητας. Άραγε, θα κρατάμε ένα τέτοιο γεμάτο ποτήρι στις επόμενες γιορτές; Ο θείος Bob μόνο θα ήξερε από τώρα κι όχι ψέματα... don't tell no lie...

Ήταν πολύ νωρίς, Philibert.

Η θεωρία της κατασκευής ξυλοδομών στέγης με μικρά κομμάτια ξύλου καταγράφηκε στα 1561 από τον φημισμένο Γάλλο αρχιτέκτονα Philibert de l'Orme στο σύγγραμμά του

"Nouvelles inventions pour bien bastir à petits frais".

Ο λόγος του ήταν στην κατεύθυνση της χρήσης περιπλεγμένων μικρών σανίδων για τη συναρμολόγηση αψίδων υποστήριξης. Και για να φέρει τέλος στην εμμονή της χρήσης κορμών μεγάλου βάρους, σπάνιων και δεσμευμένων τότε, από τη ναυπηγική και για το χτίσιμο πολεμικών μηχανών. Οι στέγες γίνονται έτσι πιο ελαφρείς και οι τοίχοι των κτισμάτων λεπτότεροι. Πολλά μικρά ανοίγματα διαχέουν το φως του ήλιου, οι σοφίτες γίνονται άνετα κατοικήσιμες και οι χώροι πιο ευχάριστοι. Όλα απλούστερα και εξυπηρετικά για τους ανθρώπους.

Το νέο σύστημα απορρίφθηκε από τους τεχνίτες ξυλουργούς της εποχής που πίστεψαν ότι απαξιώνεται η τέχνη τους. Μόνο κάποιες σκόρπιες κατά καιρούς εφαρμογές και η δικαίωση έφθασε στα τέλη του 18ου αιώνα. Δείγμα επιτυχίας της μεθόδου, η ξύλινη δομή της στέγης στο Αββαείο του Saint Germain des Prés. 

Κι εμείς που πιστεύουμε στο εύκολο, στο απλό, στο ευχάριστο και στο αποτελεσματικό, δικαιώνουμε με τη σειρά μας τον πρωτοπόρο Philibert που απλοποίησε τη ζωή, δύο αιώνες πριν καν τον αντιληφθούν οι συγκαιρινοί του. Λέτε σε διακόσια χρόνια, όλοι να μοιράζονται την απόλαυση και την αποδοτικότητα της οικιακής ερασιτεχνικής ξυλοτεχνίας που ευαγγελιζόμαστε;

Mozzarella della casa.

Στα εβδομήντα του χρόνια, ο διάσημος Λομβαρδός μάγειρος Bartolomeo Scappi, έγραψε τη χρυσή του σελίδα στην Ιστορία, εκδίδοντας το αθάνατο έργο του Opera dell'arte del Cucinare. Ήταν τότε, στα 1570, που στο μνημειώδες εξάτομο θεωρητικό σύγγραμμα μαγειρικής καταγράφηκε για πρώτη φορά η νόστιμη περίπτωση ενός τυρiού με το όνομα mozzarella di Bufala.

Λευκό και μαλακό, με γεύσεις από το γάλα του θηλυκού Ιταλικού νεροβούβαλου, εύπλαστο και με χαρακτηριστικό σχήμα μικρής λαστιχωτής μπάλας, βουτηγμένο για το καλό του στην άλμη. Μυστικό του, λένε, η έντονη οξύτητα από κιτρικό οξύ, που εξασφαλίζει την ελαστικότητα της δομής του.

Όπου κι αν κοιτώ: μην το δοκιμάσετε, διαβάζω, (την οικιακή παρασκευή του, εννοείται) αν είναι το πρώτο είδος τυριού που επιχειρείτε να παράγετε. Δεν ξέρω γιατί, αλλά φαίνεται ότι το σχολείο της μαλακής μυζήθρας δεν θα το αποφύγω. Τώρα πάλι, για θηλυκούς νεροβούβαλους, κάτι θυμάμαι στην Κερκίνη. Αλλά σε εκείνο το κινηματογραφικό τοπίο, δύσκολα με φαντάζομαι να αρμέγω τα ελεύθερα ζώα για το γάλα της Ιταλικής συνταγής.

Ή θα βρω, λοιπόν, τα αυθεντικά αναγεννησιακά συστατικά, ή ποιός ξέρει πάλι, μπορεί το τόσο κοινό αγελαδινό γαλατάκι να φέρει μια εξίσου απολαυστική προσέγγιση, σαν κι αυτή που λέγεται mozzarella fior di latte...

Hello Woody.

Οι δρυοκολάπτες είναι αποφασιστικοί τύποι. Διαλέγουν το δέντρο τους και σκάβουν τη φωλιά τους, ανοίγοντας με το ράμφος τους δρόμο μέσα από τους φλοιούς και πιο βαθιά στον κορμό. Η κοιλότητα που δημιουργείται στρώνεται με τα τρίμματα από το ξύλο.

Τέτοιες φωλιές, πολλοί δρυοκολάπτες ανοίγουν σε κάθε εποχή αναπαραγωγής. Στα δέντρα της περιοχής τους, λοιπόν, συγκεντρώνονται πολλές φωλιές εγκαταλειμμένες, πρώην ή ημιτελείς που διεκδικούνται από άλλα πουλιά ή μικρά ζώα, νέους ενοίκους.

Πολλοί οι επίδοξοι καταληψίες, εξαναγκάζουν τους δρυοκολάπτες να είναι σκληρά καρύδια και να αντεπιτίθενται μαχόμενοι κατά του εισβολέα. Πιο στρατηγικά, προνοούν να καμουφλάρουν τη δική τους είσοδο κάτω από κλαδάκια και φυλλώματα. Κι αφού η φωλιά τους είναι καλά κρυμμένη, τα αυγά του ζευγαριού είναι άσπρα άσπρα για να φαίνονται μέσα στα σκοτεινά. 11-14 ημέρες επώασης και τα μικρά γεννιούνται. 18-31 ημέρες μετά και τα μικρά πρωτοπετούν στον αέρα.

Τοκ - τοκ κι εμείς σκάβουμε το ξύλο για να στεγάσουμε τις μικρές επιθυμίες μας, να μεγαλώσουν, να γίνουν και να πετάξουν σαν πουλιά.

Acid house.

Διαβάζω: There are five principal elements to look for in the taste of wine: Dryness/Sweetness, Acidity, Tannin, Oak, Fruit.

Acidity: There are many different types of acid in wine, the most important being tartaric, which is present in unfermented grape juice. How sharp does the wine feel at the edges of the tongue? Good acidity is necessary to contribute a feeling of freshness to a young wine, and to help the best wines to age. In a poor vintage though, when the grapes didn't ripen properly, an excessive sourness or even bitterness can spoil a wine. Don't confuse dryness with acidity. A very dry wine like fino sherry can actually be low in acid, while the sweetest Sauternes will contain sufficient acidity to offset its sugar.

How sharp, λοιπόν είναι το ερώτημα. How sharp. Κι αν η γεύση στην άκρη της γλώσσας είναι κοφτερή σαν αιχμηρό Ιαπωνικό katana, τότε μάλλον η οξύτητα είναι υψηλή. Μάλλον ναι, τι να πεις...

Κλάδεμα τώρα.

Ιουλίδα, πρωί Σαββάτου. Ήλιος, κρύο, ησυχία, πολύ λίγη κίνηση και πολλά σπίτια κλειστά. Σ' ένα ισόγειο, προστατευμένο για 100 μέρες από φως, μεταβολές και μάτια ανοίγεται ένα μικρό ανοξείδωτο βαρελάκι. Γεμάτο από το κατόρθωμα της Φύσης, που άφησε το χυμό από τα σταφύλια της αυλής να ωριμάσει και να γίνει.

Το κατόρθωμα αυτό είναι ένα παιδί που διάλεξε το δικό του δρόμο κι όχι ό,τι άλλο εμείς θελήσαμε, ελπίσαμε, προσπαθήσαμε και ευχηθήκαμε. Παρά τις επιθυμίες μας ως προς το αποτέλεσμα, επιλέξαμε εξαρχής να σεβαστούμε αυτό που η Φύση αποφάσισε. Παρατηρούσαμε απλώς και συνοδεύαμε. Με την ελπίδα.

Λοιπόν, η οινοποιΐα μας φέτος δεν παράγει κρασί. Φέτος, όμως, ιδρύθηκε, οργανώθηκε, εξοπλίστηκε, εργάστηκε και περπάτησε όλα τα βήματα από το πρώτο μέχρι το τελευταίο. Έτσι, τώρα ξανακοιτάμε το κλήμα μας με την εμπειρία που μας πρόσφερε και ξαναπέρνουμε το δρόμο από την αρχή. Να περάσουν οι γιορτές και θα έχουμε ένα καλό κλάδεμα, πλούσια λίπανση και καλή συνέχεια...

Αγάντα αμολάρουμε.

Διαβάζω: Στο στανομάντρι είναι σκορπισμένα αριστερά και δεξιά όλα τα σέγια που χρειάζεται ο τσοπάνος για τις ατομικές του ανάγκες και για τις διάφορες δουλειές της στάνης.

Κάποια από τα σέγια της στάνης είναι δερμάτινα:
Το σκαφίδι από σφαχτό ή από προβιά, που μέσα πλένει τα σκεύη του ο τσοπάνος.
Τ' ασκιά ή δερμάτια ή τομάρια ή τομαράκια ή τουλούμια φτιαγμένα από αρνοτόμαρα ή κατσικοτόμαρα. Μέσα βάζουν το τυρί που θα κρατήσουν για το κονάκι ή θα το πουλήσουν στο παζάρι. Αυτά συνήθως είναι το γκιζοτόμαρο η πρεντζοτόμαρο.
Το γαλατσάκι είναι το τομαράκι για το γάλα ή το ξυνόγαλο του τσοπάνου. Το τυρολόι είναι ένα μικρό τομαράκι για να φυλάει ο τσοπάνος το καλό το τυρί του. Η τραγατσίκα ή ταργατσίκα γινόταν από κατσικοτόμαρο, τη χρησιμοποιούσαν οι τσοπάνηδες για τρουβά, εκεί έβαζαν το ψωμί, το τυρί, τον καπνό, το μαχαίρι κ.λ.π. Υπήρχε και ένα άλλο μικρό ασκί που το χρησιμοποιούσαν οι τσοπάνηδες για να κουβαλάνε νερό και στο ένα πόδι του τομαριού ήταν στερεωμένο ένα μικρό ξύλινο σωληναράκι, η βίγλα, απ΄όπου έπιναν νερό.

Κι εγώ που πίστευα πως μόνο η ναυτική διάλεκτος ήταν ακατάληπτη στους αμύητους... τώρα σία κι αράξαμε, τυροκόμοι του γλυκού νερού...

Vermouth prego.

Στις στοές της Piazza della Fiera, στο Τορίνο του 1786, μέσα στο ποτοπωλείο του Signor Marendazzo, εργαζόταν ο 22χρονος Antonio Benedetto Carpano. O νεαρός Antonio έγινε, λοιπόν τότε, ο εφευρέτης ποτοποιός ενός εμπνευσμένου παρασκευάσματος.

Βασίστηκε σε μια αρωματική συνταγή των μοναχών της περιοχής του και πειραματίστηκε με ποιοτικό Μοσχάτο κρασί, μπαχαρικά και βότανα, για να δημιουργήσει το ποτό με το όνομα Vermouth.

Προσέξτε, τώρα, πώς κινήθηκε στη σκέψη του ο δαιμόνιος Ιταλός ποτοποιός. Τριάντα διαφορετικά αρωματικά βούτηξε στο κρασί του, για να παραλάβει το έγχυμα, πρόσθεσε αλκοόλ για να το τονώσει και να το σταθεροποιήσει και ζάχαρη για να του γίνει γλυκόπιοτο.

Φλούδες από πορτοκάλια και άλλα εσπεριδοειδή, τσάι και κανέλα, ρίγανη, δυόσμος και ροδοπέταλα, σανταλόξυλο και δίκταμο, κορίανδρος, χαμομήλι, μοσχολίβανο, μαντζουράνα, φασκόμηλο, βανίλια και αλόη, βιολέτα, κεδρόμηλα, μοσχοκάρυδο, κινίνα και φύλλα της αψιθιάς με το Γερμανικό όνομα Wermut...

Ο νεαρός Antonio μπαίνει δικαιωματικά στην πινακοθήκη των ηρώων της ποτοποιΐας του semipublicface.

Ένα δύο - εν δυο.

Διαβάζω: ΄Ένα ολοκληρωμένο πρόγραμμα γυμναστικής πρέπει να περιλαμβάνει 4 μέρη: 
 • προθέρμανση: προετοιμάζει το σώμα για τις επιβαρύνσεις που θα δεχτεί το καρδιαγγειακό και το μυοσκελετικό σύστημα, ώστε να αποφευχθούν προβλήματα από την απότομη έναρξη των πιο έντονων ασκήσεων και για να υπάρξουν τα αναμενόμενα οφέλη.
• αερόβια άσκηση: στοχεύει στον έλεγχο του σωματικού βάρους, στην καλύτερη λειτουργία του καρδιαγγειακού και αναπνευστικού συστήματος, αλλά και στη βελτίωση της φυσικής κατάστασης.
• μυϊκή ενδυνάμωση: προσφέρει τόνωση των μυών, υποστήριξη των αρθρώσεων (άρα και αποφυγή των τραυματισμών), ενίσχυση του βασικού μεταβολισμού και αυξημένη απόδοση στις καθημερινές σωματικές δραστηριότητες.
• αποθεραπεία και διατάσεις: έχουν τεράστια σημασία για τους μυς, που διατηρούν έτσι την ελαστικότητά τους, ώστε να υπάρχει καλύτερη κινητικότητα και να αποφεύγονται τα πιασίματα και οι τραυματισμοί.

Αποφασίζοντας να επιλέξω το χειροκίνητο twin lever corker για τους φελλούς των φιαλών μου, μπήκα παράλληλα και στην περιπέτεια της fitness society. Άραγε, είχαν δίκιο στο κατάστημα που, βλέποντάς με, πρότειναν επίμονα το ξεκούραστο επιδαπέδιο μοντέλο; Θα δούμε...

Κnock on wood.

Εισαγωγικές συμβουλές "To the Home Carpenter"    από τον John D. Adams στο επεξηγηματικό βιβλίο του "Carpentry for Beginners", έκδοση 1917, Νέα Υόρκη:

"If there is one DON'T that should be impressed more than any other on the mind of the amateur carpenter it is DON'T HURRY. Before touching a single piece of wood be sure you know exactly what is required and what you are going to do. Success in this sort of work lies in not starting until you have a clear and vivid mental picture of the thing you are going to make and not stopping until you have made it look exactly like that picture.

Mark out the necessary lines with a sharp pencil, and as you cut away the extra wood, forget all about the other pieces, and work on the one in hand just as though everything depended on IT. If you have an interest in what you are doing and will not hurry or become impatient, there can only be one result and that will be delightfully surprising."

Τι άλλο λέμε κι εμείς, τόσον καιρό...κι ας μην αρχίσαμε ακόμα το παιχνίδι των ξύλων.

Lady Jane.

Λέγεται ότι από τα 1694 στις Γαλλόφωνες περιοχές, έχει καταγραφεί ο όρος damme-jeanne, ως ονομασία εκείνου του ογκώδους γυάλινου δοχείου μεταφοράς και αποθήκευσης κρασιού, με χαρακτηριστικό τη φαρδιά μέση, το λεπτό λαιμό και το προστατευτικό ολόσωμο ντύσιμο με πλεχτούς εύκαμπτους ινώδεις φυτικούς ιστούς σαν της λυγαριάς. Η νταμιτζάνα, που λέμε.

Φαίνεται κάποια κυρά της εποχής με αντίστοιχες χάρες, φορέματα και λούσα δάνεισε στους αιώνες το όνομά της, για το βασικό σκεύος διακίνησης του Διονυσιακού ποτού. Η ονομασία, λοιπόν, πέτυχε και διαδόθηκε. Στα 1769 καταγράφεται και στους απέναντι της Μάγχης γείτονες, με αισθητές τροποποιήσεις αλλά και ομοιότητες, ο όρος demijohn. Ακούστε και στην Ισπανία, damajuana, στους Ιταλούς damigiana και για εμάς ξέρετε...

Μία γλώσσα, από στόμα σε στόμα, δίνει νόημα στις λέξεις βασισμένη στην κοινή για όλους σημασία του κρασιού στη ζωή. Έξι τέτοιες μικρές κυράδες, σκοπεύω να πάω βόλτα στο Κυκλαδονήσι μου, το ερχόμενο Σάββατο. Όλο το κρασί μου να μου πιουν και να τις φέρω προσεκτικά γεμάτες, για να συνεχίσουμε τις γιορτές εδώ.

Κοντά στην ώρα.

Πλησιάζει η ώρα ν' ανοίξουμε το βαρελάκι μας. Σε επτά μέρες από σήμερα προγραμματίζουμε τη μετάγγιση. Αρχικά, σε γυάλινα 5λιτρα δοχεία για τη μεταφορά του από την Ιουλίδα στα καθ'ημάς. Στη συνέχεια εμφιάλωση και μετά θα χρειαστεί μια λύση για τη σωστή διατήρηση της σύντομης ζωής των φιαλών μας. 

Διαβάζω σχετικά στο, φιλόδοξο The Complete Guide to Wines and Wine Drinking, πόνημα του Stuart Walton: "None of the technicalities invοlved in the storage and serving of wine needs to be too complicated...Starting a wine collection requires a certain amount of ingenuity now that most of us live in flats of houses without cellars... The two main points to bear in mind are that bottles should be stored horizontally and away from sources of heat... Choose a cool cupboard that's not too high up and where it can rest in peace in the dark."

Δηλαδή, ακριβώς η περίπτωσή μας. Κι αν έχουμε ακόμη απορίες, ακούστε πώς κλείνει ο ειδικός, τα συμπεράσματα του έργου του: "Αt the outset of the 21st century, the world of wine stands as never before on a precipice of uncertainty. Who knows what the next generations will bring?"

Είναι βέβαιο, συμπεραίνω κι εγώ, ότι είμαστε στο σωστό δρόμο των σύγχρονων οινοποιών. Ή μήπως πάλι δεν είμαστε; Θα δούμε...

Ερμηνείαι διάφοροι.

Από το "Γεωπονικόν", Αγαπίου Μοναχού του Κρητός, εν Βενετία, 1850:

"Ερμηνείαι διάφοροι διά να μη ξυδιάσει ο οίνος.

Αμύγδαλα γλυκά βάνε μέσα εις το κρασί να το φυλάγουν άβλαβον, και σταφίδας, έβγαλε πρώτον τα κόκκαλά τους ,έπειτα βάλε τες μέσα, και το φυλάγουσιν, ή βρέξε εις τον μούστον άμμουδα, ήγουν εις το ήψημα, και βάλε την εις το κρασί, ή αλεύρι άσπρου ροβίου βάλε, και του κάμνει πολλήν ωφέλειαν, ή σπόρον του σελίνου με πίτερα κριθαρίου, και δαφνόφυλλα, και άνθος του κλήματος αντάμα, αυτά όλα με κοπανισμένον μαραθόσπορον βάλε εις τον οίνον, και τον φυλάγουσιν άβλαβον, ή ελέβορον ρίξε μέσα, ήγουν σκάρφην, η οποία τον καθαρίζει και φυλάγει τον, και ος τις πίνει από το κρασί εκείνο καθαρίζεται, ήγουν σκορπά την χολήν ο ελέβορος. Κοπάνισον μαύρα ρεβύθια ψυμμένα εις τα ανθράκια, βάλε μέσα την σκόνιν τους ή τριμυντίνα, κάμνει το ίδιον, και η στύψη..."

Φαίνεται ότι τρόποι υπήρξαν και υπάρχουν πολλοί...τι να πω...που άλλοτε λέω απλά πράγματα είναι κι άλλοτε δεν βγάζω γρυ...μάλλον πάντως σε καλό δρόμο είμαστε και χωρίς όλα αυτά.

Ένα ποτό για αρχή.

Ναι. Η ποτοποιΐα μας είναι εδώ. Υπάρχει και σερβίρει ήδη τα πρώτα ποτά της. Περάσαμε, μπορεί, από Λαιστρυγόνες και από Κύκλωπες, αλλά δεν πτοούμαστε με τίποτε. Τα πρώτα ρακόμελα ωριμάζουν στα γυάλινα μπουκάλια τους και συμπίπτουν με το πρώτο αισθητό κρύο του χειμώνα. Εις υγείαν, λοιπόν και πάμε γι' άλλα.

Κι αυτός ο φελλός, σε άλλη μια χρήση πέραν του πωματισμού. Σε φύλλο, λεπτό, γερό και εύκαμπτο για να προστατεύσει την ευαίσθητη συσκευασία μας, από τη θραύση και το φως του ήλιου. 

Απόψε, όμως, όχι άλλα λόγια. Δυο γουλιές από το ρακόμελο των χεριών μας, δυο ανάσες από τα μυρωδικά του και ησυχία. Αύριο, είναι μια όμορφη μέρα. Ένα Bazaar ξεκινάει στη γειτονιά και η ερασιτεχνική πτυχή μας θα ξεδιπλωθεί με τρόπους πολλούς.

Άντε και μια παραπάνω γουλιά από το ζεστό ποτήρι απόψε, έτσι για να πάει καλά κι αυτός ο χρόνος που αρχίζει από αύριο και από κάθε μέρα σαν κι αυτές.

Colours melting.

Χρώματα. Παραλλαγές στο ίδιο μοντέλο. Η μεγάλη μικρή απόλαυση να υλοποιείς ένα σχέδιο και ιδίως μία υπόσχεση σε παιδιά. Τα υλικά για το "καλλιτεχνικό εργαστήρι" του Bazaar είναι έτοιμα, μετρημένα, εγκιβωτισμένα και ανυπόμονα.

Απόλαυση, απόψε λοιπόν. Και ένα μικρό δείγμα από το χρωματολόγιο του κηροπλαστείου μας. Για να το δούμε και να σχεδιάσουμε το επόμενο βήμα.

Απόλαυση με συνέχεια πολύ σύντομα, όταν τα παιδιά πάρουν το ρόλο του κηροπλάστη και αναμετρηθούν με τη βασική ανθρώπινη σύλληψη: βάζω στο μυαλό μου ένα αποτέλεσμα, σκέφτομαι προς τα πίσω πώς θα φθάσω σε αυτό, προετοιμάζομαι και συνθέτω προς τα μπρος αυτό το αποτέλεσμα στην πράξη.

Όταν το κάνεις αυτό για πρώτη φορά, αισθάνεσαι στο τέλος, σαν να το έχεις ξανακάνει. Γιατί πρώτη φορά θεωρείς αυτήν που ολοκλήρωσες στη σκέψη σου. Σαν κάποιους σκηνοθέτες που ξεκινούν να κινηματογραφήσουν ένα έργο και λεν πως ήδη το έχουν όλο έτοιμο μες στο μυαλό τους. Action.

H Διαγώνιος της ασυμμετρίας.

Κάνναβος. Πολεοδομικό γνώρισμα της Βαρκελώνης. Ένα πλέγμα όμοιων οικοδομικών τετραγώνων, με εσωτερικές αυλές και αμβλυμένες γωνίες, με άνετα σταυροδρόμια. Όλα τακτοποιημένα σε καρτεσιανές συντεταγμένες και επαναλαμβανόμενα με ακρίβεια. Τόση ακρίβεια που χρειάστηκε μία διαφυγή από το άψογο σύστημα.

Diagonal. Η φαρδιά λεωφόρος που τέμνει λοξά τον κάνναβο, χωρίζοντας απότομα το πλέγμα με το δικό της πάτημα, εκτός αντιληπτής συμμετρίας. Με την απροσδόκητη αταξία της, αφήνει τον ανθρωπο να χωρέσει με τα δικά του μέτρα στο πλαίσιο της τέλειας τάξης.

Diagonal, θα ονομάσω και το μοντέλο των κεριών μου που προετοιμάζω για τα εργαστήρια του φετεινού Bazaar. Χθες βράδυ, πάνω στην ξύλινη πινακίδα, έκοβα λοξά τα φύλλα της κηρήθρας, σε δύο άνισα μερη.  Η τομή του φύλλου διακόπτει απότομα το σύμπλεγμα των εξαγωνικών κυψελών. Και προσθέτει νέα σημασία στα χωρισμένα μέρη, αλλά και στην αρχική τάξη των μελισσινών δομών.

Σσσστ...ακούστε κάπου.

Πριν χρόνια δεκαεπτά, ανεβαίνοντας τις σκάλες της Παναγίας Χοζοβιώτισσας, 300 μέτρα υψόμετρο στις απόκρημνες νότιες ακτές της Αμοργού, μοιραστήκαμε το δέος του τόπου και του μοναστηριού και σταθήκαμε, τέλος, στο καθιστικό για ένα φιλόξενο κέρασμα. Ένα ποτηράκι λικέρ, Κίτρο Νάξου. Αποκάλυψη! Πίναμε συζητώντας για τη σμίλη του αρχιμάστορα που κάθε πρωί βρισκόταν καρφωμένη στο ψηλό αυτό μέρος, ώσπου θεωρήθηκε σημάδι θεόσταλτο και όλοι δέχτηκαν και έχτισαν εκεί.

Τέτοιο ηδύποτο αναρωτήθηκα να φτιάξω, τώρα που έβαλα μπρος το ποτοποιητικό μου. Όμως, μετρώντας το εκτόπισμά μου, βλέπω πως ακόμη είμαι του πολύ ρηχού νερού. Δεν συζητάμε τώρα για αποστάξεις, διπλοαποστάξεις και φυσικά εκχυλίσματα. Άλλο τα μείγματα, που καταπιάνομαι. Να λέμε αυτά που λέγονται.

Μόνο, αν ένα σημάδι φανερωθεί και σε μένα... ένα σημάδι που να μου λέει: εμένα φτιάξε, μπορείς εσύ, ξέρεις να με κάνεις... τότε, θα φορτωθώ τα εργαλεία μου και θα ανεβώ την ανηφόρα του κτίστη. Ως τότε αυτιά και μάτια ανοιχτά, σιωπή και υπομονή... κι όλα θα' ρθούν.

... with light in my head.

I wish I was a fisherman, tumblin' on the seas... no ceiling bearin' down on me, save the starry sky above, with light in my head, with you in my arms... τραγουδά από τη μακρινή Ιρλανδία ο, άπιαστος στα νησιώτικα τραγούδια, μουσικός Mike Scott.

... with light in my head. Κι όσοι έχουμε ενώσει την άκρη της στεριάς με την ατέλειωτη θάλασσα με ένα σχεδόν αόρατο διαφανές τεντωμένο νήμα, ξέρουμε. Γιατί, νιώσαμε το ρεύμα να περνά. Το ρεύμα της ζωής που θέλει πάντα δύο κόσμους να έλκονται και να απωθούνται, να συμβιώνουν και να πολεμούν και να γεννούν το καινούριο. Φως.

Ίσως κάτι σχετικό να νοιώθουν και τα αδέλφια μας τα ψάρια μόλις αρχίζουν να ανεβαίνουν αγκιστρωμένα.

Η συνταγή της σκυτάλης.

Η Σπαρτιατική Σκυτάλη, μια ξύλινη ράβδος συγκεκριμένης διαμέτρου, περιτυλιγμένη ελικοειδώς από μία λωρίδα περγαμηνής. Το μήνυμα γραφόταν σε στήλες, ένα γράμμα σε κάθε έλικα και γινόταν ακατάληπτο, όταν η περγαμηνή ξετυλιγόταν για να διακινηθεί με ασφάλεια. Το "κλειδί" για τον αρχαίο αποδέκτη του μηνύματος ήταν μία ράβδος ίσης διαμέτρου για την ανατύλιξη της περγαμηνής.

Τη σκυτάλη του αποκωδικοποιητή των κρυπτογραφημένων παραδοσιακών ποτοποιητικών συνταγών προσπαθώ να παραλάβω με τη σειρά μου.

Ρακή και μέλι για να αναμείξω, βρέθηκα μπροστά σε αναρίθμητες τοπικές και οικογενειακές παραλλαγές. Φαίνεται ότι στα μέρη της ρακής και του μελιού, οι άνθρωποι αξιοποιούσαν τα βότανα και τα μυρωδικά της αυλής τους, τα ευρισκούμενα μπαχαρικά και τις αρωματικές φλούδες από τα φρούτα της κάθε εποχής. Κι ο καθένας συνδύαζε τα υλικά με την εμπειρική τεχνική του, για να παραδώσει το αποτέλεσμα της προσωπικής του τελειότητας, στους επόμενους συνεχιστές της παράδοσης.

Στα χέρια μου για τώρα ο ξετυλιγμένος έλικας.

Ο θαλασσινός αγρός.

Διαβάζω από τον Fernand Braudel, Η Μεσόγειος, ο Χώρος και η Ιστορία, σχετικά με το ερασιτεχνικό ψάρεμα στη Mare Nostrum:

"O ψαράς γνωρίζει τη θάλασσα μπροστά στο λιμάνι του όπως ο αγρότης γνωρίζει τη γη του χωριού του. Γνωρίζει όλα τα σημεία όπου είναι λογικό να βρει το ροφό, την τσιπούρα, τις γλώσσες,...,το μπαρμπούνι, τους κέφαλους... Εκμεταλλεύεται τη θάλασσα όπως ο αγρότης το χωράφι του. Απομακρύνεται ελάχιστα από το λιμάνι ή από τον όρμο του χωριού του. Αν σηκώσει τα μάτια μπορεί να διακρίνει το ίδιο του το σπίτι. Αυτός ο βιοτέχνης ψαρεύει όπως ψάρευαν πάντα με δίχτυα, με απόχη, με παλάγκο ή με πυροφάνι... Η καθημερινή ζωή πλάι σ' αυτούς τους ψαράδες δίνει χαρά και σήμερα ακόμη σε όποιον δεν φοβάται ούτε τον ήλιο, ούτε τα κύματα, ούτε τις εκπλήξεις..."

Τώρα είναι χειμώνας κι εμείς οι αγρότες του γιαλού περιμένουμε να βγούν τα πρώτα ανοιξιάτικα βλαστάρια μας για να τα κορφολογήσουμε...κι οι εκπλήξεις στο αγκίστρι μας δεν μας φοβίζουν.

Κάποτε στον Ειρηνικό.

Στις 28 Απριλίου 1947, ο Νορβηγός  θαλασσοπόρος Thor Heyerdahl σαλπάρισε   με 5 γενναίους συντρόφους από τις ακτές του Περού, για να διαπλεύσει τον Ειρηνικό με προορισμό τα νησιά της Πολυνησίας.

Το πλεούμενο του, η σχεδία Kon - Tiki (από το όνομα του Θεού Ήλιου των Ίνκας) ναυπηγήθηκε από τον ίδιο και την ομάδα του με τα υλικά και τους τρόπους της προκολομβιανής Νότιας Αμερικής.

Αυτό ζητούσε ως εθνολόγος να αποδείξει, ότι εκείνοι οι ηπειρωτικοί άνθρωποι ήταν σε θέση να έχουν εποικίσει την Πολυνησία με τη βοήθεια της φοράς των ανέμων της γης. Και το κατάφερε, ολοκληρώνοντας το ταξίδι των 4.300 μιλίων σε 101 ημέρες.

Μπάλσα ήταν το δέντρο, μπάλσα και το ξύλο που μεταχειρίστηκε. Εννέα κορμοί αποτέλεσαν το σκάφος της σχεδίας, που αποδείχτηκε ανθεκτική και αξιόπλοη.

Μπάλσα και το ξύλο σε μικρογραφία για εμάς τους αδαείς ξυλοτέχνες, που χρειαζόμαστε ανθεκτικά και εύπλαστα υλικά βάσης για τα δημιουργικά ταξίδια του νου και των χεριών μας. Καλό δρόμο να' χουμε…

Όλα τόσο όμοια.

Σε ένα δωμάτιο διαμερίσματος με την πόρτα κλειστή, στη νυχτερινή ησυχία του ύπνου της πόλης, στήθηκε για λίγες ώρες ένα εργαστήριο εφαρμοσμένης κηροπλαστικής.
Νύχτα και Miles Davis, In a Silent Way.

Διαβάζω: A studio album by American jazz musician Miles Davis, produced by Teo Macero, recorded in one session date on February 18, 1969.

"It was the sound of Miles Davis and Teo Macero feeling their way down an unlit hall at three in the morning. It was the soundtrack to all the whispered conversations every creative artist has, all the time, with that doubting, taunting voice that lives in the back of your head, the one asking all the unanswerable questions." - Phil Freeman.

Ό,τι έπρεπε για τις νυχτερινές ασκήσεις επαναληψιμότητας, κόβοντας και κερώνοντας 120+ όμοια φυτίλια για τις ανάγκες των υποσχέσεών μας.

Μία σφραγίδα ανάγλυφη.

Τι ζητήσαμε; Μία σφραγίδα. Με ξύλινη λαβή και μεταλλικό ανάγλυφο αποτύπωμα. Με χαραγμένες εσοχές που να σχηματίζουν το επιθυμητό σχέδιο, εντός ενός επίσης ανάγλυφου κύκλου.

Ένα λουλούδι, ένα τριαντάφυλλο ή μία γεωμετρική μαργαρίτα, μαζί πιθανώς με κάποια σημαίνοντα αρχικά. SPF ή CGT ή κάτι τέτοιο με χαρακτήρες καλλιγραφικούς και περιπλεγμένους μεταξύ τους.

Με το βλέμμα πάνω από τα πρεσβυωπικά γυαλιά, ο επαγγελματίας χαράκτης άφησε τις ακλόνητες πρέσσες του και τη σύγχρονη οθόνη του υπολογιστή του και στράφηκε να αντιμετωπίσει το αίτημά μου.

- 100 ευρώ στοιχίζει αυτό.

Άτιμο χρήμα! Πόσους αιώνες έχουν ζήσει η γλυπτική, η χαρακτική, η χύτευση, η τυπογραφία και οι συγγενείς τέχνες και για πότε αποτιμήθηκε η δράση τους τόσο στρογγυλά στο πιο πρόσφατο από τα νομίσματα!

Ας είναι καλά η συλλογή με τα κοχύλια από την πρόσφατη επίσκεψη στις παραλίες της Νότιας Εύβοιας. Το αποτύπωμά τους στο νωπό σαπούνι θα αποδίδει τη χάρη ενός εύθραυστου κελύφους της νερένιας ζωής. Κι αργότερα βλέπουμε...